Σε έναν υποθετικό ροκ χάρτη, το Βέλγιο δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να περηφανεύεται για την παρουσία πολλών σχημάτων και καλλιτεχνών σ’ αυτόν.
Αν εξαιρέσουμε μπάντες όπως οι Deus, οι Aborted και τελευταία οι Moaning Cities, η κεντροευρωπαϊκή αυτή χώρα μάλλον για μια πλειάδα DJs μπορεί να κομπάζει ως συνεισφορά στο μουσικό στερέωμα τις τελευταίες δεκαετίες.
Διαβάζοντας λοιπόν πως κάτι από Βέλγιο μεριά μου έλαχε να ακούσω, ξίνισα κάπως. Εντούτοις, το ντεμπούτο EP των Black Mirrors με την Napalm (έχοντας προηγηθεί ένα ακόμα το 2013
με διαφορετική σύνθεση) υπό τον τίτλο “Funky Queen”, μόνο αδιάφορους δε μπορεί να μας αφήσει.
Πρόκειται για μία άρτια δουλειά και παραγωγή, που κινείται σε garage/rock μονοπάτια με άφθονες επιρροές από τα 70s των Janis Joplin, Jack White, Led Zeppelin, Queens Of The Stone Age και Jimi Hendrix, όπως κι ίδιοι διαλαλούν όπου σταθούν κι όπου βρεθούν, αλλά αποπνέεται κι από τον ήχο τους εν γένη.
Τίποτα πρωτότυπο, θα μου πείτε τώρα, αφού το τσουνάμι αυτό της αναβίωσης έχει συμπαρασύρει στο διάβα του τη μισή υφήλιο. Δεν ισχυρίστηκε βέβαια κανείς ότι Black Mirrors, αποτελούν τους “νέους τάδε”, ή τους “νέους δείνα”, πόσο μάλλον ότι έχουν κάτι το μοναδικό ή αξιοθαύμαστο να επιδείξουν. Παρόλ’ αυτά, τα τέσσερα τραγούδια που ακούσαμε δείχνουν ένα σχήμα με συνοχή, εμπνευσμένες στιγμές και δίχως έντονες παραφωνίες.
Η αρχή εμφατική, με το ομότιτλο “Funky Queen”, να κολλάει στο μυαλό τόσο για τα δεμένα grooves του, αλλά και για τον catchy στίχο του, θυμίζοντας κάτι από “Treat Me Like your Mother” των Dead Weather και μπορεί να ακούγεται κάπως girlish ο στίχος στ’ αυτιά μας, όμως σου μένει μετά από μερικές ακροάσεις. Μας συστήνεται βέβαια και η frontwoman-τραγουδίστρια της μπάντας Marcella Di Troia, μια πολύ καλή και σωστή φωνή, δίχως υπερβολές στα φωνητικά της, με πολύ συγκεκριμένες όμως, αν όχι περιορισμένες, φωνητικές δυνατότητες.
Οι ρυθμοί ανεβαίνουν με το “Kick Out The Jam”, εντούτοις θεωρώ ότι τη συγκεκριμένη διασκευή, άστοχη και υποτονική, τόσο με τη δυναμική που αποπνέει το αυθεντικό των MC5, αλλά και την άνευρη προσέγγιση των Black Mirrors, παρά τα γκάζια που προσπαθούν να δώσουν, ενταγμένα και προσαρμοσμένα βέβαια στο ύφος τους. Κάποιος θα έπρεπε να τους μιλήσει γι’ αυτό.
Μπορεί η ατμόσφαιρα να καταλαγιάζει, μα περισσότερο να βαραίνει και να σκοτεινιάζει στο “The Mess” που ακολουθεί, όμως το αποτέλεσμα είναι εξαιρετικό λες και ως απευθείας απόγονοι των “The Dead Weather”, εμπνεύστηκαν ένα ξεχωριστό θέμα, με την εξαιρετική κι αργόσυρτη συνοδεία του μπάσου, τα δεμένα και όμορφα riffs (με Blues πινελιές ως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις) του Gino Caponi και την αισθαντική φωνή της Marcella.
Το “Funky Queen”, έμελλε να κλείσει με τον καλύτερο τρόπο, δηλαδή το πλέον ενδιαφέρον track υπό τον τίτλο “Canard Vangaur Masqué”. Αποτελεί ένα «απάνθισμα» των επιρροών τους σ’ ένα catchy θέμα που μελωδικά κινείται ανάμεσα σε “Kings of Leon”, “Kasabian” και “Arctic Monkeys”, αντιπαραθέτοντας στα κιθαριστικά τους μοτίβα “Soundgarden” και “Queens Of The Stone Age”, υπό μια πιο «γυαλισμένη» και στρογγυλεμένη εκδοχή. Το ιδανικό κλείσιμο, που δίχως άλλο ξαναβάζεις άνετα στο repeat!
Σε γενικές γραμμές, πρόκειται για μια πολύ ελπιδοφόρα δουλειά, με μουσικούς που έχουν καλές βάσεις, διαθέτουν ταλέντο και έμπνευση σε αρκετά σημεία του EP τους με το οποίο μας συστήνονται κι αν αποτινάξουν το αναμάσημα revival προτύπων και στοιχείων, που ανθεί ιδιαίτερα στις μέρες μας, έχουν τα εχέγγυα να δώσουν πολλά περισσότερα απ’ ότι κι οι ίδιοι ίσως να πιστεύουν, σε μια σκηνή όπως η Βέλγικη που βρίσκεται ακόμα στα σπάργανα.
665 
