Το τέταρτο προσωπικό άλμπουμ του Tim Bowness ακολουθεί μία concept δομή, παρουσιάζοντας τις ενδόμυχες σκέψεις κάποιου γηράσκοντα ρόκερ ονόματι Moonshot.
Σίγουρα ακούγεται τετριμμένο, αλλά έχουμε να κάνουμε με άρτια παιγμένο progressive rock που αξίζει την προσοχή μας και που καταφέρνει να κεντρίσει και να κρατήσει το ενδιαφέρον του ακροατή.
Και ο Bowness και ο συνοδοιπόρος (και έτερον ήμισύ του στους -σε ναφθαλίνη- No Man), Steven Wilson, έχουν αποδείξει πολλές φορές ότι καταφέρνουν να συγκεντρώσουν γύρω τους θαυμάσιους μουσικούς και αυτό συμβαίνει και στο Lost In the Ghost Light. Ο Bowness βασίζεται στους Stephen Bennett (Henry Fool, το άλλο ντουέτο του Tim) που συνέγραψε και την πλειοψηφία των τραγουδιών και συνέβαλε σε κιθάρες και keyboards, Colin Edwin των Porcupine Tree στο μπάσο, Bruce Soord (frontman των The Pineapple Thief) στην κιθάρα, Hux Nettermalm (Paatos) και Andrew Booker (Sanguine Hum) στα τύμπανα.
Από το δίσκο περνάνε κι αφήνουν το στίγμα τους και οι Kit Watkins στα πλήκτρα (Camel και Happy The Man) και Steve Bingham (βιολιστής των No Man), όπως και ο μεγάλος Ian Anderson που δίνει, τι άλλο, ένα μοναδικό σόλο φλάουτο. Μπορεί ο Wilson να μη μας έκανε τη χάρη να δώσει μια νέα συνεργασία με τον Bowness, αλλά συνεισφέρει με υποδειγματική παραγωγή και μίξη, όντας γνωστός άγνωστος και για αυτή τη δουλειά τα τελευταία χρόνια.
Ο Bowness έχει εξερευνήσει μια αρκετά μεγάλη γκάμα μουσικών ειδών, είτε στα προσωπικά του άλμπουμ, είτε σαν μέλος των πολυσχιδών No Man ή άλλων συνεργασιών του, εδώ όμως περιπλανιέται αναμφισβήτητα στο σχεδόν κλασικό προοδευτικό ροκ προσθέτοντας παράλληλα αρκετές πινελιές πειραματισμού για να κάνει το αποτέλεσμα να ακούγεται φρέσκο. Έτσι, στο Moonshot Manchild οι αναφορές στους Genesis εκεί γύρω στην περίοδο του Selling England By The Pound είναι σαφείς, ενώ στο You Wanted To Be Seen οι IQ του Ever γλυκοκοιτάζουν από την κλειδαρότρυπα. Άλλα κομμάτια θυμίζουν κάτι από τις ακουστικές συνθέσεις του Wilson (Nowhere Good To Go) όμως καταφέρνουν να ξεφύγουν από τα στεγανά όντας όμορφα χτισμένα και ενορχηστρωμένα.
Δε λείπουν και προσεκτικά διαλεγμένα ξεσπάσματα που προσθέτουν ποικιλία, με καλύτερο παράδειγμα το περιπετειώδες Kill the Pain That’s Killing You. Κάποιες στιγμές (ιδίως στο μακρόσυρτο You’ll Be the Silence) είναι αλήθεια ότι δε προσφέρουν πολλές συγκινήσεις από την άποψη της νεωτερικότητας για ένα εκπαιδευμένο στους No Man αυτί, αλλά εν γένει ταιριάζουν με το όλο. Όσον αφορά το μελαγχολικό κλείσιμο του Distance Summers με το πάντρεμα βιολιού και φλάουτου από Steve Bingham και Ian Anderson θα είναι σίγουρα ένα από τα prog highlights της χρονιάς.
Η φωνή και ερμηνεία του Bowness κινείται στα γνωστά υψηλά επίπεδα, με τον καλλιτέχνη να έχει αναγάγει το ψιθυριστό νανουριστικό στυλ σε ορόσημο, αλλά για να πούμε και την λίγο πικρή αλήθεια δε μας επιφυλάσσει πολλές εκπλήξεις. Ο Tim ακούγεται σαν τον Tim χωρίς να προσπαθεί και πολύ να επαναπροσδιορίσει τη σφαίρα δράσης του και μένοντας αποκλειστικά μέσα στο comfort zone του.
Με τις δραστηριότητες των No Man σε αναστολή, ο τραγουδιστής και δημιουργικό κι εκτελεστικό τους ήμισυ, καταφεύγει πλέον σε προσωπικές δημιουργίες και μας δίνει τον πιο πειστικό του σόλο δίσκο, και σίγουρα έναν από τους δίσκους της χρονιάς στο είδος του.
633 
