Μεγάλος ντόρος έχει γίνει πλέον με τους Battle Beast και πάντα όταν έχω να κάνω με μια πιο καθαρόαιμη heavy metal μπάντα, κρατάω μικρό καλάθι.
Τελικά, έπλεξα ένα μεγαλύτερο, μιας και τα κεράσια του “Bringer of Pain” ήταν μεγάλα κι ακουκούτσωτα!
Το σχήμα από τη Φινλανδία το είχα παρακολουθήσει σε γενικές γραμμές, δίχως να κόβω φλέβα ή να θέλω να φορέσω δερμάτινο παντελόνι με ασορτί εσώρουχο. Ο λόγος όμως που οι Battle Beast έχουν αναρριχηθεί είναι πολύ λογικός: παραμένουν απλοί και κατανοητοί, δίχως να ξεφεύγουν ιδιαίτερα από τις ‘80s επιρροές τους, δίνοντας βάση στο να περνάει καλά ο ακροατής. Και για μένα, αυτός είναι κι ο κύριος γνώμονας για το εν λόγω ιδίωμα. Διότι καλή η τεχνική και τα φρου-φρου, αλλά όταν έχεις να κάνεις με κάτι generic, σημασία έχει το εκάστοτε soundtrack, εφόσον δεν μπορεί να σου πάρει τα μυαλά, να είναι κανό να σε συντροφεύσει ευχάριστα (κι όχι αδιάφορα).
Το “Bringer of Pain” λοιπόν, είναι ένα άκρως θελκτικό δισκάκι, το οποίο ακούς μονορούφι και γουστάρεις να το έχεις δίπλα σου ενόσω πίνεις την μπιρίτσα σου. Και οκ, η πιο beat-άτη προσέγγιση του group ίσως ξενίσει κάποιους, αλλά κάποτε το σχήμα έπρεπε να κοιτάξει και λίγο “μπροστά”. Άλλωστε, αυτή ακριβώς η πλεύση τους χαρίζει μερικά από τα πιο catchy τραγούδια τους, κάτι που χαρακτηρίζει εν τέλει το album και του δίνει πολλούς πόντους, αγγίζοντας σε σημεία μέχρι και τους Abba (βλέπε “Dancing With the Beast”). Θα μου πεις “και τι σχέση αυτό με το χέβι το μέτσολ ρε μαν;” και σε ένα σύμπαν γεμάτο αποκλειστικά από Μανογουοράδες ίσως να είχες δίκιο, αλλά στον πραγματικό κόσμο οι Abba παραμένουν πιο rock ή metal από λογής άλλα group που βασίζονται μονάχα στο τι θα φορέσουν ή στο πώς θα βαφτούν (mic drop).
Ένα ακόμη ατού (για να γυρίσουμε στα του δίσκου) είναι φυσικά η Noora Louhimo, η οποία θυμίζει ταυτόχρονα Pat Benatar και Doro, διαθέτοντας συναίσθημα και φωνή, δίχως να υπερβάλλει στις ερμηνείες της, προκειμένου να δείξει της ικανότητές της. Όπως είπα και παραπάνω, οι Battle Beast θέλουν να είναι απλοί και κατανοητοί, όχι “ψαγμένοι” και δύσπεπτοι.
Δέκα συνθέσεις (με συνολική διάρκεια 40 λεπτά) που αποδεικνύουν το πώς πρέπει να στήνονται πλέον οι heavy metal δίσκοι που νοιάζονται περισσότερο για το “fun” της υπόθεσης κι όχι τόσο για την ταμπέλα του “true”, η οποία ενίοτε δημιουργεί αδιέξοδα στο είδος.
Να περνάμε καλά γέροι μου, αυτό έχει σημασία. Και το “Bringer of Pain” ξέρει πολύ καλά πώς να το κάνει.
860 
