Δυόμιση χρόνια μετά τη δισκογραφική επιστροφή των Suicide Silence, έρχεται ένα ακόμη album με τον Hernan “Eddie” Hermida στα φωνητικά και πριν ακόμη κυκλοφορήσει, μυριάδες οπαδοί έκαναν διαδικτυακή εκστρατεία προκειμένου να μην βγει (!).
Η αλήθεια είναι πως στο πέμπτο του full length, το συγκρότημα έχει πειραματική διάθεση και ρισκάρει αρκετά, κάτι το οποίο θα απογοητεύσει μεγάλη μερίδα των fan τους. Διότι το ύφος πλέον ξεφεύγει από την deathcorίλα που είχαμε όλοι συνηθίσει και κοιτάζει μια ευρεία ηχητική γκάμα, η οποία φλερτάρει με group όπως Deftones, Korn μέχρι και Slipknot!
Προσωπικά βέβαια, θεωρώ πως η κίνηση αυτή ήταν αναγκαία, μιας και το σχήμα ζει εδώ και χρόνια στην σκιά του θανάτου του πρώην frontman του, Mitch Lucker, κάτι που αποτυπώθηκε μουσικά και στο (συμπαθέστατο) “You Can’t Stop Me” του 2014. Κι ουδέποτε η αλλαγή υπήρξε εύκολη, ενώ δεν είναι απαραίτητο πως θα πιάνει πάντα. Σε αυτήν την περίπτωση όμως, η πρόταση που κάνουν οι Suicide Silence είναι πολύ καλή κι άκρως ενδιαφέρουσα, απλά χωλαίνει συνθετικά σε σημεία.
Παράλληλα, η ιδέα του παραγωγού Ross Robinson, να ηχογραφηθεί το album αναλογικά και live στο studio δε λειτούργησε καλά σε όλα τα κομμάτια, αλλά σίγουρα βοήθησε στο να φτιαχτεί μια επιτηδευμένη χύμα νοοτροπία γενικά, η οποία -παραδόξως- ταιριάζει εν τέλει σε αυτό που προσπαθεί να κάνει το συγκρότημα.
Από εκεί και πέρα, εμένα ο δίσκος μου άρεσε… Δε με τρέλανε, αλλά μου άρεσε. Είναι γλυκά παρανοϊκός και δεν πατάει σε σίγουρα μονοπάτια, προκειμένου να αρέσει σε όλους, ενώ σε κερδίζει αργά και σταθερά. Μάλιστα, σαν προσέγγιση μου θυμίζει το “The Mediator Between Head and Hands Must Be the Heart” των Sepultura, το οποίο επίσης δεν έλαχε θετικής κριτικής από την πλειοψηφία των οπαδών.
Βέβαια, οι οπαδοί των Suicide Silence, έχουν δίκιο που στραβομουτσουνιάζουν, αλλά η μπάντα εξερευνά νέες πτυχές της και παρότι, συνθετικά, δεν υπερέβαλλε εαυτόν, δείχνει καλά εξελικτικά σημάδια, ενώ άπαξ και δοθεί ο κατάλληλος χρόνος στο album, θα φανεί πως δεν πρόκειται απλά για μια “τρέλα” της στιγμής (κι ας τελειώνει ο δίσκος με τον Hermida να σφυρίζει το ρυθμό από το Muppet Show).
Εν κατακλείδι, η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής επιβίωσε, απλά ο γιατρός θα χρειαστεί μελλοντικά να κάνει μια-δυο ακόμη μικροεπεμβάσεις.
660 
