Δεύτερο άλμπουμ των Αμερικανών Jolly με το πολύ ιδιαίτερο και φρέσκο στυλ μουσικής γραφής που συνδυάζει progressive και alternative rock με ογκώδεις κιθάρες, εξαιρετικές μπασογραμμές και ambient στοιχεία.
Απόλυτα ανοιχτόμυαλοι (με ότι συνεπάγεται αυτό) με μολυσματικές μελωδίες, προσεκτικά και σκόπιμα φτιαγμένες ώστε να επηρεάζουν την εγκεφαλική λειτουργία δημιουργώντας μια διάθεση νιρβάνας σε όποιον θελήσει να υποκύψει, οι Jolly χρησιμοποίησαν την μέθοδο των binaural tones και προτρέπουν τον ακροατή να ακούσει τη μουσική τους με ακουστικά. Μετά από μια lounge εισαγωγή, η ιδιαίτερη μουσική φέρνει στο μυαλό διάσπαρτα στοιχεία από Tool, Radiohead και Alice In Chains. Από τις pop φωνητικές γραμμές του “Joy” με τις κολλητικές του μελωδίες, μέχρι τα Dream Theater meets post metal with a math touch στοιχεία του “The Pattern”, μια intellectual αισθητική αναβλύζει από κάθε εγκεφαλική νότα. Αυτό είναι δίκοπο μαχαίρι βέβαια, γιατί κάποιος μπορεί να υποκύψει σε αυτό που θέλουν να περάσουν, την ίδια στιγμή που κάποιος μπορεί να το εκλάβει ως ανούσιο “δηθεν-ισμό”. Παρόλα αυτά δεν υπερβάλουν όσον αφορά το παίξιμο και αυτό είναι υπέρ των συνθέσεων, ενώ και η παραγωγή είναι υποδειγματική. Στο “Storytime”, συναντάμε πικρές μελωδίες που βγάζουν περισσότερο συναίσθημα από διάφορες γνωστές post – prog “metal” μπάντες που χάνονται μεταξύ πόνου και λύτρωσης, προσπαθώντας να γίνουν οι νέοι Porcupine Tree. Στο “Still A Dream” συναντάμε και πρόσθετα στοιχεία από τον χώρο του industrial, ενώ το “Where Everything’s Perfect” κλιμακώνει τις ευχάριστες μελωδίες του με σαδιστικό τρόπο για να ακολουθήσει το θρηνώδες “Dorothy’s Lament”.
This concludes part one. Please insert disc two… μας προτρέπει μια φωνή και εμείς απλώς πρέπει (;) να περιμένουμε…
Ανδρέας Ανδρέου
537 
