Οι Skyclad είναι μία από εκείνες της μπάντες που ευωδιάζουν εφηβεία και με ταξιδεύουν σε εκείνα τα χρόνια που τους λάτρευα όσο λίγες.
Είχα συγκλονιστεί με την αποχώρηση του Martin Walkyier, αλλά εν μέρει ανακουφίστηκα που τους είδα να επιστρέφουν με το “Semblance of Reality”.
O Kevin Ridley συνεχίζει να έχει τα φωνητικά ηνία, αλλά κακά τα ψέματα δεν έχει τη θεατρικότητα και την αγριάδα του Martin, που τόσο ξεχώριζαν τη μουσική τους. Ευτυχώς, αν και δεν είναι στα ίδια υψηλά επίπεδα από στιχουργικής άποψης, κρατάει ακόμη και σήμερα αυτό που πριν αρκετά χρόνια είχε ξεκινήσει χωρίς να χάνει σε ποιότητα. Από κει και πέρα οι Skyclad είναι οι ίδιοι και είναι αυτοί που πρώτοι έδωσαν ισχυρό ρόλο στο βιολί και έδωσαν μιαν άλλη ώθηση σε αυτό που αποκαλείται από τους “ειδικούς” folk metal.
Έχουν περάσει ολόκληρα 9 χρόνια από την τελευταία τους επίσκεψη στα ηχεία μας με το “In the… All Together” και όπως μας λένε στο εισαγωγικό “A Storyteller’s Moon”: “Welcome back my friends, it’s been too long”.
Στο 13ο album της, η παρέα από το Newcastle Upon Tyne, όπως αφήνει να εννοηθεί ο εύστοχος τίτλος, αλλά και το εξώφυλλο που σχεδίασε ο Duncan Storr (Edge of Sanity, Rage), προσπαθεί να αναβιώσει το επιτυχημένο παρελθόν της και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα στο πρώτο κομμάτι (μετά την εισαγωγή) “State of the Union Now”.
Σε όλη τη διάρκεια του δίσκου, τα riff, ο ρυθμός των φωνητικών και η ατμόσφαιρα θυμίζουν εποχές “Irrational Anthems”, με τους στίχους να γυρνούν σε κοινωνικά και πολιτικά θέματα. Η παραγωγή είναι τέτοια που τονίζει την ιδιαιτερότητα των Skyclad, που πείθει τους metalheads και εκείνους που αρέσκονται σε μουσικές επηρεασμένες από τους New Model Army.
Κομμάτια σαν το “Words Fail Me” και το “Queen of The Moors” στέκονται περήφανα δίπλα σε παλιούς μεγάλους τους ύμνους, το “The Measure” δείχνει μια πιο alternative πλευρά του σχήματος, και όλα σε ένα album που έχει υπέροχη ροή και τελειώνει όπως ξεκίνησε με ένα outro έντονου folk συναισθήματος.
Απαραίτητο για τους φίλους της μπάντας, καλή επιλογή για τους φίλους της καλής μουσικής, δεν είναι όμως για εκείνους που μόνο ψωνίζουν αριστουργήματα. Εγώ γούσταρα full να τους ακούω ξανά κοντά μας και εσείς που ξέρετε θα τους δείτε ζωντανά και στην επικείμενη ελληνική τους περιοδεία.
Y.Γ. Αφιερωμένο στην κυρία Άννα
622 
