Mε τα πρώτα ακόρντα του “Pickin’ up the pieces”, του τραγουδιού που ανοίγει το πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Tokyo Motor Fist, είναι αδιαπραγμάτευτο πως η ιδανική ακρόαση επιβάλλει χρώματα, ελαφρότητα, καλλίγραμμα αντικείμενα πόθου και λιακάδα.
Οι 4 τύποι που αποτελούν το γκρουπ με το παράξενο όνομα μόνο άγνωστοι δεν είναι στο χώρο: αντίθετα όλοι τους έχουν διασχίσει το διάγραμμα της συνηθισμένης συνάρτησης των “ups and downs”, των αλλαγών, της περιπέτειας και της ίντριγκας της μουσικής σκηνής.
Ο Ted Poley, frontman και τραγουδιστής, έχει σημαδέψει τον χώρο του 80’s μελωδικού hard rock με το πέρασμά του σαν ντράμερ στο πρώτο ομότιτλο άλμπουμ των Prophet. Εκεί μοιράστηκε και τα φωνητικά με τον σπουδαίο Dean Fasano, για να εξελιχθεί αμέσως μετά σε ηγετική φιγούρα στο μικρόφωνο των Danger Danger, από τους οποίους έφυγε επεισοδιακά μετά από δυο πετυχημένα άλμπουμ. Ξαναγύρισε αργότερα, αφού μεσολάβησαν αρκετά projects και σόλο δουλειές.
Ο κιθαρίστας και παραγωγός Steve Brown, υπήρξε ιδρυτικό μέλος και βασικός συνθέτης των μελωδικών hard rockers από το New Jersey, Trixter και στις δύο περιόδους τους, από το 1983 ως το 1995, όταν διαλύθηκαν, και από το 2008 ως σήμερα.
Δυο βαριά πεπόνια συναντάμε στο rythm section των Tokyo Motor Fist, γεγονός που τους καθιστά αυτόματα ένα είδος supergroup. O μπασίστας Greg Smith πέρασε από τους Rainbow στο διάστημα 1994-97, ηχογραφώντας στο άλμπουμ “Stranger in Us All”, ενώ έχει συνεργαστεί με αμέτρητα μεγάλα ονόματα του χώρου, όπως οι Blue Oyster Cult, o Alice Cooper και ο Ted Nugent.
Ο Chuck Bergi είναι από τους μεγαλύτερους ντράμερ στον ευρύτερο χώρο της rock σκηνής σήμερα, κι ένας υπερ-περιζήτητος session μουσικός. Οι ακροατές του είδους θα τον θυμούνται περισσότερο από το “Bent Out Of Shape” των Rainbow και το “Heaven Forbid” των Blue Oyster Cult, έχει όμως συνεργαστεί με τεράστια ονόματα από διαφορετικούς χώρους όπως οι Hall & Oates, Al Di Meola, Diana Ross και Meat Loaf.
Η μουσική των Tokyo Motor Fist είναι επιγραμματικά ένα κοκτέιλ της ταυτότητας των δύο γκρουπ που σημάδεψαν τους δύο φίλους και πρωταγωνιστές, των Danger Danger και τωνTrixter. Φωτεινό, ευδιάθετο, μελωδικό hard rock με βασικό στόχο τη διασκέδαση, τον ωραιοποιημένο συναισθηματισμό που έχουν σαν κύριο θέμα οι περισσότερες μπάντες του χώρου. Ο Ted Poley ακούγεται ακμαίος, η φωνή του έχει ακόμα εκείνη την ιδιαίτερη χροιά που κάνει την ανθεμική ελαφρότητα των τραγουδιών εθιστική. Ο Brown ξέρει τον χώρο όσο λίγοι, γνωρίζει να αξιοποιεί τα μικρά τερτίπια των τραγουδιών τόσο στα ριφ όσο και στα σόλο, και είναι βέβαιος πως το τεράστιο δίδυμο πίσω του σε μπάσο-τύμπανα θα αναδείξει την παραμικρή λεπτομέρεια με απόλυτη ευστοχία.
Οι φίλοι του είδους δεν θα βρουν τραγούδια να ξεπεράσουν αβασάνιστα. Το άλμπουμ βρίθει από ζωντάνια, φρεσκάδα και προσεγμένη συνθετική δουλειά. Ανοίγει ιδανικά με το πιασάρικο, ενεργητικό “Pickin’ up the pieces”, και το διαδέχεται το “Love me insane” σκεπασμένο με το περιτύλιγμα των σπουδαίων, μελωδικών singles. Kαλοφτιαγμένες εκρήξεις αδρεναλίνης με το πρώτο άκουσμα είναι το “You ‘re my revolution”, το ριφοθρεμένο και κιθαριστικά ενδιαφέρον “Put me to shame”, και το “Fallin’ apart” που σφραγίζει με δύναμη και μελωδία ιδανικά τον δίσκο.
Όσοι περιμένουν με συνέπεια και υπομονή τους απογόνους των “Don’t walk away” και “Feels like love”, από την εποχή που οι Danger Danger μάζευαν σωρηδόν τα σουτιέν των κοριτσιών, θα παρηγορηθούν στα AOR γλυκίσματα των “Love”, “Get off you my mind” και “Don’t let me go”, όπου ο Ted Poley ακούγεται πιο Ted Poley από ποτέ…
Αν λοιπόν ανήκεις στο στρατόπεδο της αιώνιας λιακάδας ενός πονηρού μυαλού, θα βολευτείς επαναληπτικά στο project των μελωδικών γερόλυκων. Αν πάλι είσαι επιλεκτικός ακροατής του είδους, το περνάς από έναν έλεγχο και μπορείς να το ανασύρεις έτοιμος για ιδανική παρέα το καλοκαίρι, σε μια διαδρομή προς τη θάλασσα… ελπίζοντας πως θα σε περιμένει εκεί το κορίτσι του “Naughty naughty”.
868 
