So, να’ ναι καλά ο ρουφιάνος που λέγεται… Facebook και ήξερα από πριν ότι θα γινόταν ένα ματς μεταξύ των Πολωνών και Πορτογάλων fan για το ποιός θα κάτσει στις μπροστινές θέσεις. Άλλωστε βρίσκονταν εκεί από τις 8 πμ. Και τέτοια μπάντα κατ’ εμέ, μόνο μπροστά αξίζει να τη βλέπεις…
Άσε που δεν έκανα τόσα χιλιόμετρα για να βλέπω κεφάλια άλλων και στο βάθος κήπος. Συνεπώς, πήρα την Βίκυ και από τις 14:00 ήμασταν εκεί. Αφού λοιπόν, αντέκρουσα επιμελώς το αίτημα της φίλης μου, να γυρίσει στο ξενοδοχείο να βάλει μάσκαρα και κραγιόν, της επέτρεψα να φάει μεσημεριανό και μετά… καραούλι.
Με ένα sold out O2 Shepherd’s Bush Empire από νωρίς όπως ήταν αναμενόμενο, κατά τις 19:00 (ώρα Ελλάδας πάντοτε), δεν έπεφτε καρφίτσα απ’ έξω και επιδιδόμενες στο απαραίτητο “σπρωξίδι” με το κατάλληλο south-European ταμπεραμέντο μας, καταλήξαμε 3η σειρά από μπροστά. Ωραίο venue το O2. Μικρό και βολικό. Χεχε. Οικογενειακό περιβάλλον, βρε παιδί μου. Τώρα για το αν πληρούσε τις προδιαγραφές, ώστε να γυριστεί εκεί το DVD…θα δείξει.
Το live άνοιξαν οι τοπικοί alternative rockers, Voodoo Johnson. Ωραία μπάντα με δυνατά riffs, το μπάσο μπροστά και με καλά κομματάκια, αλλά με έναν εχμ… λίγο ανεπαρκή τραγουδιστή και έναν γλυκούλη (κατά τη Βίκυ) μπασίστα. Αυτό που μου έμεινε, ήταν η δήλωση του έκπληκτου τραγουδιστή, που αφού ευχαρίστησε τους headliners για την τιμή που τους κάνανε να τους επιλέξουν ως support στην βρετανική τους περιοδεία, δεν μπορούσε να πιστέψει έλεγε, ότι μετά από 25 χρόνια, οι Europe έχουν τόσο κόσμο να τους ακολουθεί πιστά… Άντε και στα δικά σας πήγα να πω αν και δεν…
Μετά από μίση ωρίτσα, βγήκαν στη σκηνή επιτέλους, οι Σουηδοί θεοί. Τα πάντα έκαναν “κρα” ότι πρόκειται για UK tour… Από το τεράστιο πανό με σταμπαρισμένη τη σημαία της Γηραιάς πάνω στο γνωστό spiked trademark μηλαράκι του “Last Look At Eden” άλμπουμ και το δερμάτινο τζάκετ του Leven επίσης μπανταρισμένο με λωρίδες της αγγλικής σημαίας, μέχρι τα φώτα -αχ αυτά τα φώτα- έντονο μπλε (αλά “Live From The Dark” φάση), έντονο κόκκινο (αλά φανάρια Λιοσίων και Φυλής), και λωρίδες φωτός σε έντονο λευκό πάνω στα drums του θεόμουρλου Ian Haugland.
Η αρχή έγινε με το απαραίτητο εισαγωγικό πλέον “Prelude”, που ομοίως ανοίγει και το τελευταίο τους άλμπουμ και η αντίδραση του κόσμου –εννοείται ότι δεν λέω για αντίδραση Βίκυς, με ξεκούφανε- στους βαρύτονους brass ήχους των πλήκτρων του Mic Michaeli, σκέτο ντελίριο και η μαγευτική επικοινωνία του frontman και φυσικού ηγέτη της μπάντας Joey Tempest, με τους πιστούς του ξεκινά… είναι γνωστός άλλωστε για την χημεία που έχει με τον κόσμο και την εμπειρία στα live, οπότε τι να πω.. Obey Your Master. Κι αφού η ντελιριακή πραγματικά εισαγωγή να μας έχει ήδη συνεπάρει, κάνει μπάσιμο το επιβλητικό “Last Look At Eden”. Αν στουντιακά ακούγεται άψογο, live λειτουργεί δέκα φορές πιο άψογα. Και τι την θέλαμε την DVD οπτικοποίηση, οέο? Μας τσάκισε στις ποζεριές ο “στρατηγός”. Με τους μισούς φωτογράφους μπροστά στη μούρη μας, χαμηλό το stage και στενόχωρα μεταξύ σκηνής και κοινού, αποφάσισαν να τους βγάλουν στην τάφρο σε δυο δόσεις. “The Beast” για την συνέχεια (με acapella στην αρχή το ρεφραίν) με τη δεύτερη δόση φωτογράφων μπρος στη μούρη μας, κι ενώ τα ταλαίπωρα ματάκια μας να κάνουνε αστράκια από τα φλας, εμείς να προσπαθούμε να ξεχωρίσουμε τα είδωλά μας και να χτυπηθούμε
στους heavy metal ρυθμούς του κομματιού. Ώρα να ροκάρουμε και νωρίς νωρίς το “Rock Τhe Night” κάνει την εμφάνιση του και το κοινό να έχει ζεσταθεί για τα καλά. Χωρίς τα περιττά vocal games η μπάντα αποδίδει ατόφιο το all time “liveάδικο” superhit και ο πανικός συνεχίζεται με το κρυφό διαμαντάκι που ακούει στον τίτλο “Scream Οf Anger”, χωρίς σαρδάμ αυτή την φορά και χωρίς να πέσει ο Τempest από κανένα monitor, (lol!). Ρίχνοντας προσωρινά τους ρυθμούς με τα “No Stone Unturned” και την υπέροχη ψυχεδελική εισαγωγή του Mic, το διαχρονικό “Carrie” (εδώ ερωτευόμαστε!) σε full album version επιτέλους και ανεβάζουμε στροφές ξανά με το “The Getaway Plan” από το πολύ πρόσφατο παρελθόν του “Secret Society”.
“Αν δεν υπήρχε αυτός, κανείς από μας δεν θα ήταν εδώ σήμερα… Τhis one is for you Gary!” Τάδε Έφη Tempest και… “The Loner”. Εδώ η στιγμή ανήκει στον μάγο της εξάχορδης, John Norum. Ο Νορβηγός αποτίνει φόρο τιμής στον μέντορά του, τον πρόσφατα αδικοχαμένο Gary Moore, ο οποίος τον επηρέασε όσο κανένας άλλος κιθαρίστας σ’ αυτόν τον πλανήτη. Συγκινητικές στιγμές πραγματικά. Η σκυτάλη στο “ξεχασμένο” από πολλούς “Seventh Sign”, από το αμφιλεγόμενο “Prisoners…” άλμπουμ του ’91 και επιστροφή στο σήμερα με “New Love In Town”, όπου ο Tempest το αφιέρωσε στο μοναχογιό του. Κάπου εδώ μάθαμε επίσης ότι την μελωδία την είχαν γράψει με τον Mic, ντίρλα both, επί εποχής “Prisoners In Paradise”, αλλά οι στίχοι γράφτηκαν με τα γεννητούρια (δήλωσε και κουρασμένος μπαμπάς.. λες και αλλάζει πάνες. Χαλάρωσε λίγο, ρε chief!). Η συνέχεια δόθηκε με τα “Love Is Not The Enemy” (άνευ ντουντούκας πλέον), “More Than Meets The Eye” (!!!!!!!) και ένα άκρως διασκεδαστικό drum solo από τον -είμαι μαλωμένος με κάθε είδους υπόδημα- Ian Haugland με χαλί, το “William Tell Overture” του Rossini που τόσο αγαπήσαμε από τις ταινίες του Βέγγου (άλλωστε… τι άλλο να έπαιζε το τρελό ξυπόλητο τάγμα, χαχα). Άλλοι τρεις δυναμίτες πριν το encore και τα “Always The Pretenders”, “Start From The Dark” και “Superstitious” αποδεικνύουν την δυναμική της μπάντας τόσο στις νέες όσο και στις παλαιότερες συνθέσεις. Μετά από ένα μικρό και απαραίτητο διάλειμμα και την μπάντα να τα έχει δώσει όλα, επιστρέφουν για το encore λίγο πριν το κλείσιμο της βραδιάς με ένα ολοκαίνουργιο κομμάτι ονόματι “Doghouse” και τον Tempest με την λευκή του Gibson να συνοδεύει τον Norum. Πω πω… πόσο επηρεάζει τελικά ο έγγαμος βίος… σαν πρώτο single καλύτερο από το “LLAE” στο ύφος των AC/DC, αν τελικά αποφασίσει το “big boss” να το συμπεριλάβει στο νέο άλμπουμ. Ότι είπε λέω, να εξηγούμαστε. Και μ’ αυτά και μ’ εκείνα φτάσαμε στην κορύφωση του live. Είχε έρθει η ώρα για το απόλυτο megahit της βραδιάς, τον φυσικό ύμνο και δεν-φεύγουν-αν-δεν-το-παίξουν, “The Final Countdown”. Δικαίως ιστορικά αναδείχτηκε υπερκόμματος, αφού η μελωδία του και μόνο μέχρι σήμερα, αρκεί για να ξεσηκώσει ένα ολόκληρο πλήθος στο άκουσμά του.
Συνοψίζοντας λοιπόν, το setlist μου φάνηκε λίγο τετριμμένο. Δεν είδα τι περιλάμβανε το περσινό UK tour… αλλά anyways. Μου φάνηκε ότι ήταν σχεδόν το ίδιο. Ο ήχος ήταν πολύ καλός, τα φωτά λίγο ενοχλητικά, ο κόσμος τέλειος, ο Joey λίγο έως πολύ υπερβολικός στις κινήσεις του και αρκετά στημένος (ας όψεται το γύρισμα… είπαμε!). Αν και είχαν ορισμένα τεχνικά προβληματάκια. Άλλαξε δυο πετάλια o Norum, έσπασε χορδή του Joey στα μισά του “Doghouse” και φάγαμε 3 λεπτά με τον Norum να αυτοσχεδιάζει μέχρι να του δώσουν άλλη κιθάρα… κάτι που επίσης με τα περίεργα κενά μεταξύ των κομματιών, μας στοίχισε δύο ως και τρία(!) μπορώ να πω ακόμα τραγούδια… (ένα “Cherokee” παρακάλαγε ο κόσμος στο τέλος ή ένα “Seven Doors Hotel”). Με χάλασε ωστόσο που δεν έπαιξαν ούτε ένα από το πρώτο album… Kαι άντεχαν παραπάνω από μία ώρα και ένα τέταρτο, όπου θα μπορούσαν να συμπεριλάβουν ένα “Catch That Plane” ή ένα “Gonna Get Ready”…
Είπαμε όμως. Η γκρίνια σε τέτοιες περιπτώσεις, είναι υποκειμενική και όλα ήταν απλά… Τ-Ε-Λ-Ε-Ι-Α!!!
Setlist:
Prelude
Last Look At Eden
The Beast
Rock Τhe Night
Scream Οf Anger
No Stone Unturned
Carrie
The Getaway Plan
The Loner (Gary Moore cover)
Seventh Sign
New Love In Town
Love Is Not The Enemy
More Than Meets The Eye
Drum solo (Rossini’s William Tell Overture)
Always The Pretenders
Start From The Dark
Superstitious
———————-
Encore:
Doghouse
The Final Countdown
Photos/κείμενο: Χρυσάνθη Καράβη
629 
