Οι άγνωστες, μικρές εκπλήξεις είναι πάντα οι καλύτερες.
Και πολύ περισσότερο, όταν με έναν αυθόρμητο, άμεσο, ευγενικό τρόπο κρύβουν μια θεραπευτική διαδρομή για τα αυτιά και το μυαλό, χωρίς πολλές εφευρέσεις ιδιωμάτων και πολύπλοκων εκτελεστικών συντονισμών.
Οι Encircled είναι μια φρέσκια neoprog μπάντα από το “Νησί” και το “The Monkee Jamboree” είναι το δεύτερο άλμπουμ τους. Ο πίνακας της Freya Evans στο εξώφυλλο, σαν μια υποθετική απεικόνιση σπηλαίου του “see no evil-speak no evil-hear no evil”, δίνει πιθανά και το στίγμα αυτής της απόστασης, της προστασίας από όλα τα δεινά του κόσμου, που αναδύει η μουσική τους.
Το γκρουπ αποτελείται από τους Mark Busby Burrows (Vocals -Guitar), Gareth Evans (Lead Guitars), Scott Evans ( Bass-Keyboards-Programming), Stuart Picken (Drums) και Kym Hart (Backing Vocals-Flute). Οι αδερφοί Evans έχουν δισκογραφική προϊστορία στον χώρο και με το group των Epilogue.
Οι ίδιοι έχουν περιγράψει τον δίσκο σαν μια συλλογή τραγουδιών βασισμένων στις αναμνήσεις της παιδικής ηλικίας και έναν φόρο τιμής στη μουσική που τους ενέπνευσε.
Κι αυτό το τελευταίο είναι ξεκάθαρο και τίμιο. Χωρίς να διεκδικούν καμιά υπόνοια παρθενογένεσης στον συνωστισμένο πια χώρο του neoprog, βρίσκουν διακριτικά τη δική τους συντεταγμένη ανάμεσα στις βαθιές τους επιδράσεις και αφήνουν τον αρχικό τους στόχο να γίνει ο πρωταγωνιστής: ένας εξαγνισμός, μια βαθιά εσωτερική ηρεμία και αρμονία, μια κατάδυση στην εποχή της αθωότητας μέσα από τα ίχνη που έχει αφήσει πίσω της.
Με αυτή τη λογική του προσανατολισμού, η μουσική των Encircled είναι άμεση, προσιτή, με τη μελωδικότητα του αφηγητή της διπλανής πόρτας. Η νοσταλγία και η αναζήτηση της εσωτερικής ειρήνης μοιάζουν να οδηγούν τα τραγούδια τους. Απέριττο, μελωδικό prog που συχνά φλερτάρει και με pop art ψήγματα των 80’s, φιλτράρεται από την βελούδινη, ξεκούραστη παραγωγή του Shaun Lowe. Ο κύριος στόχος του άλμπουμ είναι η μελωδικότητα της μουσικής να αναδυθεί μέσα από εύστοχα διαστήματα, χωρίς άσκοπες μακροσκελείς περιπλανήσεις. Ακόμα και στο σχεδόν 17λεπτο “Chasing the ghost” που κλείνει το άλμπουμ, οι δομές των επιμέρους ενοτήτων είναι τόσο σφιχτοδεμένες και περιεκτικές που τελικά διατηρούν το ίδιο ύφος με τα υπόλοιπα τραγούδια.
Αν χρειαστούμε παραλληλισμούς, θα καταφύγουμε σαφώς σε πιο φιλικά ραδιοφωνικές περιόδους γνωστών σχημάτων του χώρου, όπως οι IQ του “Nomzamo”, ή οι Marillion του “Holidays In Eden”, οι Pendragon του “Kow Tow” και μικρές εντυπώσεις από τους Iluvatar, ή τις εθιστικές, κιθαριστικές μελωδίες των Jadis.
Όλα τα τραγούδια του δίσκου των Encircled υποστηρίζουν συνθετικά με απόλυτη επιτυχία το εγχείρημα να μας μεταδώσουν τη μελωδική φωτεινότητα και την ιαματική προστασία τους. Πέρα από το “Chasing the ghost”, που συγκεντρώνει όλα τους τα πρόσωπα, τόσο στα πιο ρυθμικά τους τραγούδια όπως τα “Alphabetically possibly”, “Stereochrome” και “Tomorrow”, ή στο υποβλητικό “A life shy of perfection” και στο εσωτερικό “Complexity”, υπάρχουν όλα τα χαρακτηριστικά των εν δυνάμει singles. Η δεξιότητα αυτή ολοκληρώνεται στο υπέροχο “Magic hour”: αν είχε γραφτεί από οποιοδήποτε μεγάλο όνομα του χώρου θα είχε αγκαλιαστεί από ολόκληρη την neoprog κοινότητα εν ριπή οφθαλμού.
Αν θέλετε να αποτοξινώσετε το εσωτερικό σας ηχοσύστημα από περίπλοκες εξισώσεις και περιπέτειες καινοτομιών, και είστε φίλοι του χώρου, προτιμήστε αυτή τη δελεαστική παράσταση ήχων από τις μνήμες της παιδικής ηλικίας, αντί για κάποια γνώριμη, προφανή επανάληψη. Όχι για το ανατρεπτικό του πράγματος ή την εκκεντρικότητα του άγνωστου ονόματος, αλλά γιατί θα βρεθείτε έκπληκτοι με ένα όμορφο παυσίπονο μελωδίας.
640 
