Με το προ τετραετίας “Spiritual Migration” album τους με είχαν τσακίσει.
Σπουδαίο album και το διαδικτυακό feedback είναι ασφαλής απόδειξη, μιας και το όνομα των εκ Ανδόρας prog / deathsters Persefone μεγάλωσε πολύ και σίγουρα εγέρθησαν πολλές προσδοκίες για το επόμενο βήμα τους.
Και οι Persefone με το νέο “Aathma” δε διαψεύδουν τις όποιες αγωνίες πολλών από αυτούς που έστρεψαν τα αυτιά τους πάνω τους, δημιουργώντας άλλο ένα κομψοτέχνημα προοδευτικής μελωδικής death metal μουσικής, παραμένοντας στα συνθετικά πρότυπα τα οποία εν πολλοίς όρισαν (και ορίζουν) οι ίδιοι, μιας και το DNA της μουσικής των Persefone είναι αυθεντικότατο, ένα προσωπικό αμάγαλμα επιρροών που θεωρώ ότι θα αποδειχτεί επιδραστικότατο για τις επόμενες γενιές συγκροτημάτων.
Η απόδοση των μουσικών βρίσκεται σε στρατοσφαιρικά επίπεδα. Βιρτουοζική όσο και φρενήρης riffολογία από τους Carlos Lozano και Filipe Baldaia, κιθαρίστες που άνετα θα μπορούσα να τους χαρακτηρίσω guitar heroes στον ίδιο βαθμό με άλλους φημισμένους συνάδελφούς τους, που απλώνουν την εκπληκτική δεινότητά τους σε όλη την γκάμα ήχων που θα μπορούσε να εξαχθεί από την εξάχορδη θεά, παλινδρομήσεις μεταξύ ακουστικών θεμάτων και σκανδιναβικής κοπής death metal ύψιστης ομορφιάς. Κι έναν Miguel “Moe” Espinosa, έναν σπουδαίο μουσικό πίσω από τα keyboards να διανθίζει με ευφάνταστες λεπτομέρειες κάθε δευτερόλεπτο αυτής της δημιουργίας. Όσο για το εξωφρενικό ρυθμικό δίδυμο τι να πει κανείς; Ταχύτητες που εναλλάσσουν το συναισθηματικό υπόβαθρο των συνθέσεων σε ένα κλάσμα του δευτερολέπτου και απίστευτο δέσιμο. Η φωνητική αποτύπωση από τον Marc Martins είναι επίσης άριστη, με ολοκάθαρη ερμηνεία στα καθαρά μέρη και έξοχο growling, χωρίς κανένα ψεγάδι στη φωνή του. Εντυπωσιακός performer.
Πολύ καλό το piano – based “One of Many” και το σαρωτικό “Prison Skin” που ακολουθεί με τα απανωτά ηχητικά layers, απολαυστικά ξυλοφορτωτική διάθεση στα “Spirals Within Thy Being”, “No Faced Mindless”, “Living Waves” και “Stillness is Timeless”, ενώ το prog κομψοτέχνημα “Cosmic Walkers” δείχνει πολλές από τις αφετηρίες της μουσικής των Persefone που παραπέμπουν σε Camel / Pink Floydικές τάσεις (κάτι φυσιολογικό για όλο το prog σύμπαν από την απαρχή του όρου ως οντότητα), μια σπουδαία instrumental στιγμή. Το album διαχωρίζεται νοητώς από την ομώνυμη τετραλογία “Aathma”, μια πελώρια σύνθεση μέσα στην οποία αναδύονται όλα τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τους Persefone, το magnum opus ενός album που τείνει να ορίσει μοναδιαία την αναλογία της τεχνικότητας σε σχέση με τον λυρισμό.
Το “Aathma” δεν περιέχει μουσική για διασκέδαση, απαιτεί πλήρη εστίαση του νου για να γίνει κτήμα του και να το βιώσει. Ένα άκρως ευπαρουσίαστο υλικό λεπτεπίλεπτης τέχνης, ένα πλουσιότατο μείγμα συναισθηματισμού και αλλοφροσύνης. Σπουδαία μπάντα και ψυχανεμίζομαι ότι δεν θα αργήσουν οι συμπαθείς αυτοί μουσικοί να αποτελούν την πρώτη αναφορά σε συζητήσεις περί τους αιώνιου ερωτήματος “τι είν’ το prog; Μην είν’ οι κάμποι ή τα άπαρτα βουνά;”. Μετά υποκλίσεως…
676 
