BLACK MAP: “In Droves”

Στη βόρεια California, σε ένα θορυβώδες προβάδικο του San Francisco, γεννιέται ένα power trio με την σύμπραξη των Ben Flanagan (Trophy Fire) στη φωνή και το μπάσο, Mark Engles (Dredg) στις κιθάρες, και Chris Robyn (Far) στα ντραμς.

Με οδηγό την αμεσότητα στον τρόπο αλληλεπίδρασης και σύνθεσης, κυκλοφορούν γρήγορα το πρώτο τους ΕΡ τον Φεβρουάριο του 2014, με τον τίτλο “Driver”, για ν’ ακολουθήσει το πρώτο τους άλμπουμ, “…And We Explode”, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.

Από τις πειραματικές ή τις πιο μελωδικές διαθέσεις εναλλακτικού rock των σχημάτων που συμμετέχουν, οι τρεις μουσικοί είδαν το πλάνο Black Map σαν την ευκαιρία να συνθέσουν βαρύτερο υλικό. Με το ημερολόγιο να αναφέρει την έναρξη της απόπειρας σαν μια επιστροφή στην ανεμελιά και την ορμή των 18 χρόνων και μια 12άδα μπύρες στο στούντιο, στοχεύουν σε αυτό που κάποιος θα μπορούσε να περιγράψει σαν φιλικό στο ραδιόφωνο, μελωδικό θόρυβο.

Το δεύτερο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί τον Μάρτιο με τον τίτλο “In Droves” ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή την κατεύθυνση. Οι Black Map ουσιαστικά εμπεριέχουν στοιχεία των τριών αρχικών  γκρουπ των μελών τους, αλλά θα τους οριοθετούσε κανείς σαν ένα εναλλακτικό rock group με πολλά heavy και grunge στοιχεία που συνοδεύουν συχνά μελωδίες  με τον αέρα του λεγόμενου stadium rock.

Η αμεσότητα άλλωστε είναι και πάλι το ζητούμενο. Σε ένα άλμπουμ όπου το στιχουργικό περιεχόμενο και ζητούμενο είναι η πολυτιμότητα της ατομικότητας απέναντι στη σύγχρονη συντριβή της ψυχής και την θλίψη της υποχρεωτικής ομαδοποίησης, οι προτροπές και οι ενστάσεις μεταφέρονται πειστικά στον ακροατή με την φόρμα αυτή των σύντομων, χαρακτηριστικών και ρυθμικών συνθέσεων.

Η μεγάλη επιτυχία των τριών μουσικών είναι πως, όπως και στο ντεμπούτο, δεν υπάρχουν αδιάφορες στιγμές και ανισότητες στο άλμπουμ. Με τη φιλική και προσβάσιμη συνταγή, τα τραγούδια μεγαλώνουν γρήγορα σε κάθε νέα επανάληψη και οι μικρές διαφοροποιήσεις στις εντάσεις και τις αποχρώσεις δίνουν και την ανάλογη ποικιλία στον δίσκο. Οι επιλογές αυτών που ξεχωρίζουν είναι μάλλον καθαρά προσωπική υπόθεση κι έχει να κάνει ακριβώς με αυτές τις διαφοροποιήσεις.

Μετά τη σύντομη εισαγωγή του “Transit I”, ο ορμητικός χαρακτήρας του “Run rabbit run”, που αποτελεί και το πρώτο επίσημο βίντεο του άλμπουμ, περνά από μια αίσθηση punk rock σε πιο μελωδικές εκφράσεις. Το “Foxglove” είναι φανερά πιο ραδιοφωνικό και κοντινό σε περισσότερους, το “Dead ringer” αποθεώνει τον ρυθμό με τους διαξιφισμούς ανάμεσα στα ριφ της κιθάρας και το μπάσο, το “Octavia” είναι ο μεταλλικός πράκτορας του άλμπουμ, το “Cash for the fears” ίσως η πιο εμπνευσμένη μελωδική ακολουθία και το “Heavy waves”  ένα δυναμωμένο εξώγαμο των Dredg.

Για όλους αυτούς που βρίσκουν τους εαυτούς τους βολικά συνεπαρμένους σε κάθε φρέσκια, σύγχρονη αναβίωση σκληρών ήχων των ’90s, ή πέρασαν προβολές της ζωής τους μέσα στους ήχους των Deftones και των A Perfect Circle, το “In Drones” θα τρέξει σαν ιαματικό νερό για πολλές ώρες.

798
About Γιώργος Γεωργίου 540 Articles
Συνηθίζουν να λένε, «δείξε μου τους φίλους σου να σου πω ποιος είσαι»… Αν μπορούσε λοιπόν να ιδρύσει το δικό του “Cabaret Voltaire”, στους τοίχους του θα είχε κορνίζες με φωτογραφίες του Τάκη Τλούπα και πίνακες των David Bomberg και Edward Hopper. Πάνω στο πατάρι θα είχε τις δύσκολες περιπτώσεις, αυτούς που αν τελικά μάλωναν μεταξύ τους, θα έπρεπε να γίνει σε απομόνωση. Σε ειδικό “triryche design” τραπεζάκι ο Tate με τον De Garmo, και ακριβώς απέναντι σε ευρύχωρο καναπέ ο Fish με τον Steve Hogarth. Μοναχικό τραπέζι με κηροπήγιο και θέα από μικρό παράθυρο στην ομίχλη της πίσω αυλής ο Simon Jones. Φθαρμένο ημίψηλο σκαμπό και μίνι μπαρ δίπλα του για τον Nick Cave. Σκαλιστή πολυθρόνα για τον Ronnie James Dio, και κάθισμα VIP από το Villa Park για τον μουστάκια άρχοντα των ριφ. Φουτουριστικό κουπέ για τρεις σεβάσμιους κυρίους από τον Καναδά, μην τον ρωτήσεις ποιους. Κάτω σε περίοπτη θέση στο μπαρ, τον μορφονιό Joakim Larsson, για να τραβά τις ωραίες γυναίκες, και δίπλα του τον Jim Matheos να τον συμμαζεύει με την ψυχραιμία του όταν χρειάζεται. Σε ένα μικρό τραπέζι στην πιο σκοτεινή γωνιά, η περίεργη παρέα του David Sylvian, του Neil Hannon και του Paddy McAloon. Όταν κάθονται στο μπαρ και οι νεότεροι Einar Solberg, Daniel Tompkins και Daniel Estrin, η χημεία είναι πια ιδανική. Καθόλου άσχημα κι απόψε…