Στη βόρεια California, σε ένα θορυβώδες προβάδικο του San Francisco, γεννιέται ένα power trio με την σύμπραξη των Ben Flanagan (Trophy Fire) στη φωνή και το μπάσο, Mark Engles (Dredg) στις κιθάρες, και Chris Robyn (Far) στα ντραμς.
Με οδηγό την αμεσότητα στον τρόπο αλληλεπίδρασης και σύνθεσης, κυκλοφορούν γρήγορα το πρώτο τους ΕΡ τον Φεβρουάριο του 2014, με τον τίτλο “Driver”, για ν’ ακολουθήσει το πρώτο τους άλμπουμ, “…And We Explode”, τον Οκτώβριο της ίδιας χρονιάς.
Από τις πειραματικές ή τις πιο μελωδικές διαθέσεις εναλλακτικού rock των σχημάτων που συμμετέχουν, οι τρεις μουσικοί είδαν το πλάνο Black Map σαν την ευκαιρία να συνθέσουν βαρύτερο υλικό. Με το ημερολόγιο να αναφέρει την έναρξη της απόπειρας σαν μια επιστροφή στην ανεμελιά και την ορμή των 18 χρόνων και μια 12άδα μπύρες στο στούντιο, στοχεύουν σε αυτό που κάποιος θα μπορούσε να περιγράψει σαν φιλικό στο ραδιόφωνο, μελωδικό θόρυβο.
Το δεύτερο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί τον Μάρτιο με τον τίτλο “In Droves” ενισχύει ακόμα περισσότερο αυτή την κατεύθυνση. Οι Black Map ουσιαστικά εμπεριέχουν στοιχεία των τριών αρχικών γκρουπ των μελών τους, αλλά θα τους οριοθετούσε κανείς σαν ένα εναλλακτικό rock group με πολλά heavy και grunge στοιχεία που συνοδεύουν συχνά μελωδίες με τον αέρα του λεγόμενου stadium rock.
Η αμεσότητα άλλωστε είναι και πάλι το ζητούμενο. Σε ένα άλμπουμ όπου το στιχουργικό περιεχόμενο και ζητούμενο είναι η πολυτιμότητα της ατομικότητας απέναντι στη σύγχρονη συντριβή της ψυχής και την θλίψη της υποχρεωτικής ομαδοποίησης, οι προτροπές και οι ενστάσεις μεταφέρονται πειστικά στον ακροατή με την φόρμα αυτή των σύντομων, χαρακτηριστικών και ρυθμικών συνθέσεων.
Η μεγάλη επιτυχία των τριών μουσικών είναι πως, όπως και στο ντεμπούτο, δεν υπάρχουν αδιάφορες στιγμές και ανισότητες στο άλμπουμ. Με τη φιλική και προσβάσιμη συνταγή, τα τραγούδια μεγαλώνουν γρήγορα σε κάθε νέα επανάληψη και οι μικρές διαφοροποιήσεις στις εντάσεις και τις αποχρώσεις δίνουν και την ανάλογη ποικιλία στον δίσκο. Οι επιλογές αυτών που ξεχωρίζουν είναι μάλλον καθαρά προσωπική υπόθεση κι έχει να κάνει ακριβώς με αυτές τις διαφοροποιήσεις.
Μετά τη σύντομη εισαγωγή του “Transit I”, ο ορμητικός χαρακτήρας του “Run rabbit run”, που αποτελεί και το πρώτο επίσημο βίντεο του άλμπουμ, περνά από μια αίσθηση punk rock σε πιο μελωδικές εκφράσεις. Το “Foxglove” είναι φανερά πιο ραδιοφωνικό και κοντινό σε περισσότερους, το “Dead ringer” αποθεώνει τον ρυθμό με τους διαξιφισμούς ανάμεσα στα ριφ της κιθάρας και το μπάσο, το “Octavia” είναι ο μεταλλικός πράκτορας του άλμπουμ, το “Cash for the fears” ίσως η πιο εμπνευσμένη μελωδική ακολουθία και το “Heavy waves” ένα δυναμωμένο εξώγαμο των Dredg.
Για όλους αυτούς που βρίσκουν τους εαυτούς τους βολικά συνεπαρμένους σε κάθε φρέσκια, σύγχρονη αναβίωση σκληρών ήχων των ’90s, ή πέρασαν προβολές της ζωής τους μέσα στους ήχους των Deftones και των A Perfect Circle, το “In Drones” θα τρέξει σαν ιαματικό νερό για πολλές ώρες.
807 
