Ο Mark Edward Free (πλέον Marcie Michelle Free), επιστρέφει με τα original μέλη των Unruly Child και το “Can’t Go Home” είναι γεγονός.
Βέβαια, εν έτει 2017, αυτό που οφείλουμε να σκεφτούμε είναι το κατά πόσο μπορεί η (κάποτε σημαντική) μπάντα, να προσφέρει κάτι πέρα από νοσταλγία. Η απάντηση μάλλον δεν είναι σαφής, αλλά λογικά βρίσκεται κάπου στη μέση.
Από τη μια έχεις να κάνεις με ένα σύνολο έμπειρων μουσικών, που με περισσή ευκολία μπορεί να σε ταξιδέψει στα τέλη της δεκαετίας του ’80, από την άλλη νιώθεις πως ο δίσκος θα μπορούσε κάλλιστα να είχε κυκλοφορήσει 30 χρόνια πριν κι αυτό είναι πάντα σχετικό σε ό,τι αφορά την χρησιμότητά του.
Το album ξεκινάει κάπως αδύναμα, με το “The Only One”, αλλά δείχνει να παίρνει κεφάλι αμέσως μετά με τα “Four Eleven” και “Driving Into the Future”, ενώ στο κλασικό “παλιακό” μοτίβο της μπάντας βαδίζουν τα “Get On Top” και “See if She Floats”. Το “She Can’t Go Home” αποτελεί μια από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου, μαζί με τα “Point of View” και “Sunlit Sky”. Συμπαθητικά (κι αναμενόμενα) τα “Ice Cold Sunshine” και “When Love Is Here”, με το “Someday Somehow” να φροντίζει να σου υπενθυμίζει πως το σχήμα δεν ξεχνά το πώς ξεκίνησε.
Αυτό που αποπνέει όμως το “Can’t Go Home” είναι κούραση… Ηλικιακή και συνθετική. Μπορεί από τη μια τα τραγούδια να είναι οκ σε γενικές γραμμές, από την άλλη, είναι χαρακτηριστική η στασιμότητα που αποπνέουν, ενώ οι ερμηνείες της Marcie Free δεν πείθουν ιδιαίτερα. Τα χρόνια στις πλάτες του group είναι εμφανή και δυστυχώς δε μετουσιώνονται μονάχα σε εμπειρία.
Οι Unruly Child λοιπόν, παραδίδουν μια τίμια δισκογραφική δουλειά, η οποία θα εκτιμηθεί δεόντως από τους (εναπομείναντες) οπαδούς τους, αλλά δεν έχει τα φόντα για να κερδίσει νέους φίλους ή να απασχολήσει τη melodic σκηνή.
696 
