Ο Καναδάς είναι μια ζόρικη και ιδιόμορφη μουσική σκηνή, αφού επηρεάζεται άμεσα από τα τεκταινόμενα και τις τάσεις των Η.Π.Α., εντούτοις υπάρχει μια ροπή προς τελειοποίηση των μουσικών μορφών, προτού παρουσιαστούν στο ευρύ κοινό.
Με λίγα λόγια, προκειμένου να δοθεί βήμα σε καλλιτέχνες ν’ ανοιχτούν στο κοινό τους, θα πρέπει η εγχώρια μουσική βιομηχανία να θεωρεί ότι όχι μόνο έχουν κάτι να πουν, αλλά και να παρουσιάσουν κάτι άρτιο, ανεξάρτητα από το είδος που ανήκουν.
Από αυτό το καλούπι δε θα μπορούσαν να αποτελούν εξαίρεση οι THE WILD!, ένα άκρως δυναμικό σχήμα, ένα τσούρμο από παλαβούς τύπους, με hard rock καταβολές, που μυρίζουν τόση αμερικανίλα, που ίσως κάποιες φορές ν’ αγγίζει τα όρια του επιτηδευμένου. Το γεγονός όμως ότι δεν είναι ποζεράδες έχει ως αποτέλεσμα, η αυθεντικότητα τους να διαπερνά το μουσικό τους ύφος και δίχως αμφιβολία, έχουμε να κάνουμε με παλιάς κοπής rockers (με δυνατές μηχανές, tattoos κι άφθονο whiskey να ρέει στις φλέβες τους) κομμένους και ραμμένους για το σήμερα.
Η ιστορία ξεκίνησε δύο χρόνια πριν, μ’ ένα πολύ καλό EP υπό τον περίεργο τίτλο ‘GxDxWxB’, το οποίο δεν πέρασε απαρατήρητο, αφού οι Godsmack, οι Saint Asonia κι οι Buckcherry, με τους οποίους έπαιξαν σε περιοδείες τους (μεταξύ άλλων) ανά την Αμερική, δε είναι και μικρά ονόματα ώστε να τους επιλέξουν.
Το “Wild At Heart”, για το οποίο και ο λόγος, που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, αποτελεί μια εξαιρετική παραγωγή που βασίστηκε στις πλάτες του Mike Fraser (AC/DC, Aerosmith, Jimmy Page, Van Halen) και σε κάθε νότα, γύρισμα, riff, στριγκλιά και κορόνα, αποδεικνύει ότι αυτοί οι τρελοί Καναδοί, θέλουν να μας τινάξουν τα μυαλά στον αέρα με το δυναμισμό, τις επιρροές που έχουν ποτίσει το πετσί τους και βέβαια το ταλέντο τους.
Southern hard – rock ατμόσφαιρα, που μπλέκεται με Glam μελωδικά περάσματα, riff που θα ζήλευαν και οι AC-DC, γέφυρες που θυμίζουν Korn κι ο εξαιρετικός performer, κιθαρίστας και «αοιδός» Dylan Villain, παρόλο που προσομοιάζει ως επί το πλείστων (κάποιες στιγμές θα λέγαμε ότι πρόκειται για κλώνο του) στον Brian Johnson και σ’ ένα βαθμό στις χαμηλές του Ian Astbury, παρασέρνει και τους υπόλοιπους σ’ ένα ατελείωτο rock party.
Το “Six Hundred Sixty Six” είναι αναμφισβήτητα το πλέον εμπνευσμένο και προβεβλημένο θέμα τους, σε προσωπικό επίπεδο όμως μου τράβηξαν περισσότερο την προσοχή τα “Rattlesnake Shake”, “Down at the Bottom” και “Kansas City Shuffle”, όπου αποδεικνύουν ότι σε πιο παραδοσιακές southern-rock και blues φόρμες τα καταφέρνουν θαυμάσια.
Σε γενικές γραμμές πρόκειται για μια πολύ αξιόλογη δουλειά, με τους Καναδούς hard rockers να πατούν για τα καλά τα γκάζια, σε μια σκηνή που αναβιώνει και θα μπορούσαν κάλλιστα να κρατήσουν τα σκήπτρα της. Σε περίπτωση που καταφέρουν κι αποτινάξουν την ταμπέλα των διαδόχων ή imitators των AC-DC (όχι κι αδικαιολόγητα), θα αποτελέσουν αντικείμενο για μεγαλύτερα πράγματα στο μέλλον.
660 
