Ακόμη θυμάμαι τη νύχτα εκείνη που το κουιντέτο των Αθηναίων άνοιγε τους Deafheaven στο Gagarin και το πόσο γέλασε η παρέα μου όταν έμεινα παγωτό με την παρουσία της μικρούλας Ειρήνης.
Έχουν περάσει κάποια χρόνια από τότε, αλλά η μπάντα δεν έχει χάσει ούτε ελάχιστο από το ενδιαφέρον της, πράγμα αρκετά σπάνιο στις μέρες μας.
Αλλά σε αυτήν την περίπτωση (ευτυχώς) έχουμε νέους ανθρώπους που προσεγγίζουν ορθά το αντικείμενό τους και ίσως και να του δίνουν και μια μικρή ώθηση, σε τοπικό τουλάχιστον επίπεδο. Στο νέο τους δισκάκι οι Αθηναίοι δεν κάνουν κάποιο τεράστιο άλμα, όπως με το προηγηθέν “Omonoia”. Κρατάνε τα χαρακτηριστικά που τους εδραίωσαν και παίζουν στις λεπτομέρειες, πράγμα που, εκ του αποτελέσματος, ακούγεται εξίσου ενδιαφέρον.
Το τρίπτυχο Neurosis – Isis – Amenra παραμένει, ως επί το πλείστον, με βαριές κιθάρες να διαδέχονται αιθέρια ατμοσφαιρικά περάσματα, ρυθμούς πιο βασανιστικούς από το θάνατο, μακροσκελή τραγούδια, την, κατά τα άλλα χαριτωμένη frontwoman να σκίζει τη φωνή της δίχως αύριο και γενικά την απελπισία σε όλη τη θεματολογία να είναι διάχυτη.
Πολλές φορές, ανεπαίσθητα ίσως, το φάντασμα των Mackintosh/Aedy κάνει την εμφάνιση του με την κλασικές lead και ρυθμικές δυναμικές στις κιθάρες. Το συγκοπτόμενο riff του εναρκτήριου “Thrust”, το trippy “Cracking Fractals”, το πειραματικό white noise του προοδευτικού “Counting Fives” είναι μερικά από τα σημεία που ξεχωρίζουν στον παρόντα δίσκο, ενώ φαίνεται πως δίνουν περισσότερο χώρο στο μπάσο σε αρκετά σημεία του album.
Η αλήθεια είναι ότι περίμενα να κάνουν κάποιο μεγαλύτερο εξελικτικό άλμα, αλλά ακόμη και το γεγονός ότι κατόρθωσαν να βγάλουν μια ακόμη πολύ καλή δουλειά, είναι κάτι το οποίο δε συμβαίνει συχνά στις μέρες μας, πόσο μάλλον σε αυτόν τον τόπο.
697 
