Επιστροφή των Overkill!
18η για την ακρίβεια! Ένα συγκρότημα που αν υποθέσουμε πως πέρασε την πρώτη του νιότη το διάστημα ’85-’91 και μετά είχε μια τεράστια περίοδο σκαμπανεβασμάτων με μέτρια έως απλά καλά album, από το “Ironbound” του 2010 και μετά, βάλθηκε να μας τρελάνει κυκλοφορόντας μόνο δισκάρες.
Να είσαστε σίγουροι πως το σερί δεν πρόκειται να διακοπεί με το “The Grinding Wheel”. Όλα τα στοιχεία που αγαπάμε στους Overkill είναι εδώ. Τα γρέζα φωνητικά του Bobby Ellsworth, το μπάσο του D.D.Verni (με αυτούς τους δυο να είναι υπεύθυνοι για την συγγραφή όλων των κομματιών), το κιθαριστικό δίδυμο των Derek Tailer και Dave Linsk καθώς και τα drums του Ron Lipnicki.
Βασική διαφορά με το “White Devil Armory” είναι οι διάρκειες των κομματιών που έχουν ανέβει αισθητά. Δύσκολα βρίσκεις τραγούδι κάτω από 6’ κάτι που για το είδος μπορεί να αποδειχθεί λαιμητόμος. Και όμως οι Overkill το διαχειρίζονται σωστά. Δε ρίχνουν ταχύτητες, δε βάζουν ψευτομελωδίες, δε σταματάνε να χώνουν ανελέητα grooves. Γίνονται όμως πιο πολύπλευροι, αφήνουν να αναδειχτούν πολλές επιρροές και μάλιστα εξόφθαλμα. Ακούστε το τίγκα Sabbath-ικό “Come Home” και το Maiden-ικό “The Long Road”. Από εκεί και πέρα υπάρχουν και τραγούδια δυναμίτες όπως το εναρκτήριο “Mean Green Killing Machine”, το δαιμονιώδες “Goddamn Trouble” (ακόμα και αν βαριέστε τα video clip δείτε τα πρώτα 30”) και το “χώσε δίχως αύριο” “Red White And Blue”.
Πραγματικά όταν κάποιοι χάνουν την έμπνευση τους μετά από 2-3 καλά albums, πόσο εντυπωσιακό είναι να βλέπεις μια μπάντα με σχεδόν 40 χρόνια στην πλάτη της να κυκλοφορεί δίσκους σαν το “The Grinding Wheel”; Υποκλίνομαι…
673 
