Εάν δεν γνωρίζεις τον οδοστρωτήρα που ακούει στο όνομα Lock Up, μάλλον δεν έχεις ασχοληθεί σοβαρά με τον ακραίο ήχο…
Επί τροχάδην, το 1998, ο Shane Embury, θέλοντας να κάνει κάτι παράλληλα με τους Napalm Death (κι έχοντας ήδη συνεργαστεί με τους Brujeria), ξεκινάει τους Lock Up. Δίπλα του στέκεται ένα μέρος της αφρόκρεμας του ήχου και πιο συγκεκριμένα οι Peter Tagtgren (Hypocrisy, Pain, Lindemann κτλ) στα φωνητικά, Jesse Pintado (Napalm Death, Brujeria, Terrorizer) στην κιθάρα και Nicholas Barker (Ancient, Brujeria κτλ) στα drums. Το 1999 έρχεται στο φως το “Pleasures Pave Sewers” κι ένα σημαντικό κεφάλαιο της grind σκηνής ξεκινά.
Το 2002 ο Tagtren αντικαθίσταται από τον εξίσου σημαντικό Tomas Lindberg (At the Gates, The Great Deceiver κτλ), με το “Hate Breeds Suffering” να σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά του, καθιστώντας παράλληλα σαφές πως οι Lock Up είναι το απόλυτο (grind) supergroup.
Δυστυχώς, το 2006, ο Jesse Pintado πεθαίνει σε ηλικία 37 χρονών από κύρωση του ήπατος και το σχήμα μένει σε αδράνεια. Το 2009 τις κιθάρες αναλαμβάνει ο Anton Reisenegger (Brujeria, Criminal) και η μπάντα επανέρχεται δισκογραφικά το 2011 (πάλι με τον Lindberg στο μικρόφωνο, ο οποίος όμως αποχώρησε το 2014), με το σαρωτικό “Necropolis Transparent”, ενώ την ίδια χρονιά ακολούθησε ένα split EP με τους Misery Index.
Φέτος, η ιστορία των Lock Up συνεχίζεται εμφατικά, έχοντας στο ρόλο του frontman τον Kevin Sharp (Venomous Concept, Brutal Truth, Damaged), σκορπίζοντας το χάος μέσω του “Demonization”, το οποίο θα κυκλοφορήσει επίσημα στις 10 Μαρτίου από τη Listenable Records.
Η συνταγή δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά, πέραν του ότι πλέον δίνεται περισσότερη έμφαση στην grindcore πλευρά του group, δίνοντας λιγότερο χώρο στις death εκφάνσεις του παρελθόντος.
Ο 49χρονος πλέον Embury, εξακολουθεί να χτυπάει λυσσασμένα το μπάσο του, ο Barker βαράει ακόμη σαν το διαόλι τα τύμπανά του, ο Reisenegger θεωρώ πως καλύπτει επάξια το κενό που άφησε ο Pintado, ενώ ο Sharp κολλάει γάντι στο ύφος των Lock Up κι ίσως ανοίγει μια νέα πορεία για την μπάντα (σε περίπτωση που παραμείνει, φυσικά).
Δεκαέξι συνθέσεις που σε πιάνουν από το σβέρκο και σε γυρίζουν σβούρα μέσα σε ένα φανταστικό moshpit, το οποίο δεν έχει διαλείμματα για ανάσες. Συνεχίζει έως ότου ιδρώσεις και ματώσεις.
Επί της ουσίας, το συγκρότημα δεν ξεφεύγει ιδιαίτερα από τη ρότα που έχει χαράξει από μόνο του, αλλά διαφοροποιείται σε αρκετά σημεία λόγω της ένταξης του Sharp κι αυτό μπορεί μεν να ξενίσει όσους προτιμούσαν τα βαριά φωνητικά των προκατόχων του, από την άλλη όμως, δίνει μια ευρύτερη ώθηση στη μουσική των Lock Up κι ένα (γαλλικό) φιλί ζωής σε ένα ιδίωμα που πασχίζει να βγει από την κινούμενη άμμο της μετριότητας.
668 
