Έρχονται στιγμές που το δωμάτιο σου μοιάζει να πάλλεται και να δονείται από ήχους και ερμηνείες που σε γαλούχησαν ώστε να λατρέψεις αυτή τη μουσική. Είναι στιγμές που νιώθεις πως το σύμπαν ολόκληρο αναποδογυρίζει από ένα τραγούδι ή ένα άλμπουμ που μπορεί να σε σημαδέψει για πολλά χρόνια.
Μέσα λοιπόν σε αυτή τη ζάλη, το σκοτάδι γίνεται η αιωνιότητα και σκεπάζει τα πάντα γύρω σου ενώ οι άγριες μελωδίες και οι ρυθμοί σου δημιουργούν ένα ανεπανάληπτο ηφαίστειο συναισθημάτων. Η λάβα αυτού του ηφαιστείου έρχεται να εκραγεί ξανά ώστε να κάψει μυαλό, ψυχή και καρδιά. Όλη αυτή η ποιητική εισαγωγή είναι απλά για να περιγράψω πως νιώθω ακούγοντας το θηρίο φίλοι μου. Και το θηρίο είναι ανήμερο και ονομάζεται WHITESNAKE και μάλλον λίγοι προβλέπεται να την γλυτώσουν. Έχουμε και λέμε λοιπόν, μετά το πρώτο δυνατό σκίρτημα που έπαθα ακούγοντας τη νέα δουλειά των Whitesnake ήρθε η ώρα να σοβαρευτώ και να γράψω για το “Forevermore”. O David Coverdale φαίνεται ότι έχει βάλει το στοίχημα της αιωνιότητας και παρόλο που έχει καβαλήσει για τα καλά τα 60 παραμένει σαν το παλιό κρασί με γνήσιο άρωμα, αυθεντική μυρωδιά και μοναδική υπέροχη γεύση. Μην κάνετε λοιπόν το λάθος που έκανα και εγώ να αναζητήσετε αδύναμες ή κακές στιγμές γιατί κι αυτές που υπάρχουν σε τούτο το άλμπουμ γίνονται γοητευτικές. Ο Coverdale με το “Forevermore” ξαναγεννιέται από τη δισκογραφική μετριότητα που είχε τα τελευταία χρόνια και μας ξαναθυμίζει ότι παραμένει ο σέξι ελκυστικός, ερωτικός τραγουδιστής που σαγηνεύει και παραπλάνα με τις ερμηνείες του, κορίτσια και αγόρια όλων των ηλικιών. Ο δίσκος ξεκινά με το δυναμικό “Steal You Heart Away” και η μελωδία της φυσαρμόνικας δένει άριστα με τις slide κιθάρες στις οποίες κυριαρχεί η προσωπικότητα του Doug Aldrich που εκτοξεύει κεραυνούς και αστραπές ενώ η φωνάρα του David Coverdale είναι ερεθιστική σε σημείο αποπλάνησης. Δεύτερο κομμάτι έχουμε το“All Out of Luck” και οι κιθάρες θερίζουν κανονικότατα και σε αυτό έχει βάλει το χεράκι του και ο τρομερός Reb Beach ενώ ο Coverdale παρόλα τα χρονάκια του φαίνεται ότι δεν έβαλε μυαλό… και επιμένει να στήνει ερωτοδουλειές. Η αγριάδα και τα ανεβοκατεβάσματα στη φωνή του μας γυρνάνε ευχάριστα πολλά χρόνια πίσω. Ακολουθεί το “Love Will Set You Free” που είναι το πρώτο single του δίσκου χωρίς να εντυπωσιάζει αρχικά όπως τα προηγούμενα κομμάτια όμως όσο το ακούς συνέχεια σου κολλάει η μελωδία του ρεφρέν. Ύπουλο κομμάτι…
Το “Easier Than Done” έρχεται για να μας συναρπάσει από την πρώτη νότα με την υπέροχη μελαγχολική εισαγωγή ενώ η γλυκιά ερμηνεία του γερόλυκου καταφέρνει να δημιουργεί ανατριχίλες. Η συνέχεια ανήκει στον hard rock δυναμίτης που ονομάζεται “Tell me How” με ένα ρεφρέν που σε σαρώνει. Οι κιθάρες εδώ “γεμίζουν” την σύνθεση με απίστευτα μικρά έξυπνα σόλα ενώ βοηθούν και τα keyboards με τις λεγόμενες «γέφυρες» να μας θυμίζουν περιόδους ’80 και τον Coverdale να ουρλιάζει… Baby, Baby(δεν βάζει μυαλό ο παλιόγερος). Μετά έχουμε τα “I Need You(Shine A Light)” με κουπλέ που θυμίζει τα πρώτα άλμπουμ της μπάντας και με το background να δίνει ένα πιο δυναμικό τόνο στο τραγούδι ενώ το “One of These Days” θα το χαρακτήριζα ένα μέτριο ήρεμο τραγουδάκι. Στη συνέχεια έχουμε τρομερά κομμάτια με το “Love and Treat me Right” να μας επαναφέρει στη “σκληρή πραγματικότητα” όπου οι hard ‘n blues αναφορές έχουν την τιμητική τους ενώ τα ερωτιάρικα καλέσματα του Coverdale συνεχίζονται αφού η φωνή του ακούγεται περήφανη, απαιτητική, ελκυστική και δυνατή σε σημείο να αναρωτιόμαστε μήπως τραγουδά κάνα κλώνος…
Ακολουθεί το φανταστικό “Dogs in the Streets” από τα καλύτερα τραγούδια του άλμπουμ που θυμίζει έντονα το “Bad Boys”. Mε το ρεφρέν λες και έχει βγει από τον αξεπέραστο δίσκο του 1987. Η μπάντα κεντάει με μοναδική δεξιοτεχνία και ηχεί oρμητική, heavy, διεκδικητική και φυσικά ανανεωμένη με τις κιθάρες σε αυτό το κομμάτι να οργιάζουν κυριολεκτικά. Είπαμε ο Doug Aldrich έχει κάνει σπουδαία δουλειά και σε αυτόν οφείλεται μεγάλο μέρος της επιτυχίας του δίσκου. Έπειτα έχουμε την ημιμπαλάντα “Fare Thee Well” η οποία δεν έχει κάτι που να σου μένει και ξεχωρίζει μόνο για την βραχνή ερμηνεία που θυμίζει λίγο από Rod Stewart. Για το “Whipping Boy Blues” όλα τα λεφτά είναι η διαβολική εισαγωγή του κομματιού που στη συνέχεια γίνεται εκρηκτική λες και την ξέθαψαν από τα συρτάρια των στούντιο που έγραφαν το “Lovehunter” και το “Slide It In”. Σειρά έχει το έξοχο “My Evil Ways” όπου συνδυάζονται τέλεια οι δύο χρυσές εποχές των Whitesnake με blues βάσεις και τα ντραμς να απογειώνουν κι άλλο το κομμάτι. Κλείνουμε με το αξεπέραστο “Forevermore”. Ένα συγκλονιστικό τραγούδι με ελαφρές ανατολίτικές και zeppelin επιρροές. Η μελωδία, η απόδοση, οι στίχοι, το ύφος δικαιολογούν απόλυτα για ποιο λόγο ονομάστηκε με αυτό τον τίτλο το άλμπουμ. Από τα καλύτερα κατά την ταπεινή μας γνώμη τραγούδια στην ιστορία της μπάντας. Για επίλογο αδυνατώ να βρω άλλα λόγια γι να περιγράψω πόσο χαίρομαι με το καινούργιο δίσκο ενός γκρουπ που δεν παρέδωσε τα όπλα. Ευτυχώς ο Coverdale με το “Forevermore” συμπεριφέρθηκε σαν μεγάλος δημιουργός και καλλιτέχνης και σεβόμενος την ιστορία που τον ακολουθεί μάζεψε μία εμπνευσμένη παρέα πέντε φοβερών μουσικών και πέτυχαν να μας χαρίσουν ένα μικρό hard rock κομψοτέχνημα.
561 
