Η ζωντανή παρουσίαση μπροστά σε κοινό και φίλους της νέας δισκογραφικής δουλειάς “In Chains” των ελπιδοφόρων Pulse R, με τη σύμπραξη των φίλων ή αδερφών συγκροτημάτων Sober on Tuxedos και Deathcrop Valley στην σκηνή του ΙΛΙΟΝ plus, αναμφισβήτητα προμήνυε μια εκρηκτική βραδιά στο κέντρο της Αθήνας, ένα hard rock συναπάντημα από εξαιρετικές ελληνικές μπάντες.
Το αποτέλεσμα; Κι ο πιο ένθερμος φίλος ή οπαδός τους δε θα μπορούσε να το προβλέψει κι ίσως κι οι μπάντες που το είχαν σχεδιάσει να μην πίστευαν σε τέτοια επιτυχία εκ των προτέρων. Με λίγα λόγια: Δεν ήταν μια απλή παρουσίαση δίσκου, αλλά ένα rock party με όσους συνέβαλαν στο αποτέλεσμα αυτού του πονήματος, δηλαδή, αγαπημένους καλλιτέχνες, φίλους, συγγενείς και fans.
Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Έφτασα στο χώρο λόγω κίνησης γύρω στις 9:15, κι οι Deathcrop Valley είχαν ήδη ανέβει στην σκηνή κι ο μικρός μα εξαιρετικός χώρος του ΙΛΙΟΝ plus άρχιζε να γεμίζει σχεδόν ασφυκτικά. Δυνατός στακάτος ήχος, εξαιρετικά φωνητικά, γεμάτη παρουσία και καλή επαφή με τον κόσμο. Τους πέτυχα στο “Dump me fool” (αν σημείωσα σωστά τον τίτλο) και συνέχισαν με το εξαιρετικό “608”, με απευθείας αναφορές στο θρυλικό – “μπουρδέλο” (όπως το αποκάλεσαν) λεωφορείο του κέντρου.
Το “Thirst” και ειδικά το “Emily” που ακολούθησαν, τους ανέβασαν πάρα πολύ στην εκτίμηση μου, τόσο για τον τρόπο που χρησιμοποιούν τα κιθαριστικά τους περάσματα, γεμίσματα και σόλο, την αψεγάδιαστη, τολμηρή και δυναμική φωνή του Άρη Λάμπου, μα περισσότερο απ’ όλα για το ότι είναι ένα δεμένο καλοκουρδισμένο σχήμα, με πολύ μέλλον, που πηγάζει από το ταλέντο και την όρεξή τους. Έκλεισαν με το “Gotta go”, ένα αργόσυρτο θέμα με Sabbathικές επιρροές με κεντρικό φόντο το προσφυγικό ζήτημα. Απολαυστικοί! Ιδανικότατο opening για το γεγονός!
Στη συνέχεια και όπως αναμενόταν η σκηνή πήρε φωτιά με την παρουσία των Sober on Tuxedos. Μας γνώρισαν και το νέο μέλος της μπάντας, το Γιώργο Γαζή στο μπάσο (από τους Disconnected) και με την παρουσία αρκετών φίλων τους τα έδωσαν όλα! Το party είχε αρχίσει για τα καλά! Σφηνάκια επί σκηνής, δυνατά – βρώμικα riff, δυναμικότατη παρουσία, ατελείωτο σφυροκόπημα στα τύμπανα, φλεγόμενες κιθάρες και ανελέητοι δακτυλισμοί συνόδευαν το μπάσο. Αν έχεις τέτοιους φίλους, δε φοβάσαι κανέναν! Σίγουρα ξέρεις ότι θα περάσεις καλά, θα χτυπηθείς μέχρι τελικής πτώσης (και θα ξανασηκωθείς) σε ρυθμούς southern metal – rock.
Πέρα από τα εξαιρετικά δικά τους κομμάτια, με κορυφαίο το “Lucy”, πυροδότησαν την σκηνή με την πολύ επιτυχημένη διασκευή στο “Fuel” (των Metallica βεβαίως βεβαίως) κι έκλεισαν με το “Ace of spades” (των Motorhead, που διασκευάζουν συχνά πυκνά στα live τους), ζεσταίνοντας για τα καλά το κοινό. Οι τύποι είναι καταπληκτικοί, βγαλμένοι από stages και μπαρ της Βοστώνης και του Τορόντο (που ανθεί τελευταία το ύφος τους) και μπορούν να σταθούν οπουδήποτε εδράζεται το ροκ!
Αξίζει εδώ να σημειώσουμε, ότι και οι δύο μπάντες σε πολλά σημεία του performance τους, παρουσίασαν, εκθείασαν και supportαραν τους φίλους τους Pulse R. Μέγιστη συναδελφική αλληλεγγύη σ’ ένα κλίμα που απέπνεε ισχυρούς δεσμούς στην συνεχώς αναπτυσσόμενη εγχώρια rock σκηνή.
Επίσης, άξια αναφοράς είναι και η σύνθεση του κοινού. Πιτσιρικάδες και ροκ φιγούρες αλλοτινών εποχών, μα και κάποιοι γηραιότεροι σε ηλικία (προφανώς συγγενείς των μουσικών), για τους οποίους πρέπει να γίνει ιδιαίτερη μνεία. Παρά, λοιπόν, το περασμένο της ηλικίας τους, άντεξαν μέχρι την τελευταία νότα, απολαμβάνοντας την μπιρίτσα ή το χυμό τους, σ’ έναν ασφυκτικά γεμάτο χώρο!
Η ώρα για τους Pulse R είχε πλέον φτάσει. Τα τιμώμενα πρόσωπα έλαβαν τις θέσεις τους και παρουσίασαν τη νέα τους δουλειά με τους Sober on Tuxedos να τους υποδέχονται επί σκηνής. Γεμάτος ήχος, με αρκετές αναφορές στο σκληρό ροκ που αγαπήσαμε στα 90’s, έχοντας ως βάση τα blues και υπήρχαν σημεία που απογειώνονταν με γέφυρες από το metal των 00’s.
Δυναμικότερος, πιο σκοτεινός και πιο βρώμικος ήχος από το προηγούμενο EP τους, με τη φωνή του Πάνου να γεμίζει το χώρο, τις κιθάρες να εναλλάσσονται σε πολύ όμορφους ρόλους (με εξαιρετική χρήση των εφέ), τα τύμπανα να δυναμιτίζουν και να συνοδεύουν απαράμιλλα με το μπάσο σε μια δουλειά που αναμφισβήτητα αξίζει την προσοχή μας πιο επισταμένα.
Λέω πιο επισταμένα κι εξηγούμαι. Οι συνθήκες δεν ήταν κατάλληλες ώστε να βγάλουμε σαφή συμπεράσματα για το album (το προμηθεύτηκα και είναι θετικότατες οι πρώτες εντυπώσεις μου), διότι επρόκειτο για μια γιορτή, ένα τρελό party μεταξύ φίλων (ακόμη κι αν δεν ήσουν φίλος ένιωθες πάρα πολύ οικεία!). Στην σκηνή άρχισαν να ανεβοκατεβαίνουν λογής μουσικοί και να ερμηνεύουν με τους Pulse R δικά τους κομμάτια, αλλά και να διασκευάζουν αγαπημένα τραγούδια.
Εν αρχή ανέβηκε ο Πέτρος Ποταμιάνος των 10 Code, ερμηνεύοντας με τον Πάνο εξαιρετικά το “In The End” των Linkin Park κι ακολούθησε ο απίστευτος Γιώργος Προκοπίου (των Poem) στο “Spoonman” των Soundgarden (αν δεν κάνω λάθος λόγω της δυσκολίας να κρατήσω καλές σημειώσεις λόγω του αδιαχώρητου). Οι εξαιρετικές διασκευές εναλλάσσονταν με συνθέσεις των Pulse R σ’ ένα ατέλειωτο γαϊτανάκι καλεσμένων και φίλων επί σκηνής. Ένα “Sound of Silence” σε μια καλύτερη εκδοχή από αυτή των Disturbed, ενώ το “Toxicity” προς το τέλος μας πήρε και μας σήκωσε.
Είναι από τις συναυλιακές νύχτες που θα μείνουν στις μνήμες μας. Αυτό που την έκανε ξεχωριστή, ήταν η διάθεση των μουσικών, το ταλέντο τους, η σύμπνοια τους και η αδερφικότητα – συναδελφικότητα που πέρασε στο κοινό και πλημμύρισε το χώρο! Σε τέτοιες ζοφερές για την κοινωνία μας εποχές, υπάρχει αυτό το ροκ και ακόμα πολύ περισσότερο σ’ αυτή την Ελλάδα, να λάμπει στις νύχτες μας και να δυναμιτίζει το πνεύμα μας.
photos: Βασιλική Παναγοπούλου
589 
