“Στη φωτογραφία κούκλα και όταν πας εκεί πανούκλα” έλεγαν στο Λούκυ Λουκ κι αυτό ακριβώς περιγράφει τα περισσότερα γκρουπ του συμπαθητικού κατά τα άλλα Killjoy.
Ναι, εννοείται πως γουστάρω τρελά κάποια άλμπουμ των Necrophagia αλλά σίγουρα όχι όλα και όσο για τα άλλα του project είναι συνήθως περιπτώσεις καλής βιτρίνας με λίγη ουσία.
Το “Loch Ness Rising” είναι μια από τα ίδια. Πρώιμο, χιλιοπαιγμένο black/death του σκότους και των Beherit, θρασίζον και σάπιο αλλά κοινότυπο όσο δεν πάει. Όλο και σε κάποιο αρρωστάκι θα αρέσει (μαγκιά του, δεν κρίνουμε γούστα), αλλά νομίζω οι περισσότεροι λάτρεις του παλιομοδίτικου ακραίου metal θα ακούσουν κάνα δυο κομμάτια, θα κουνήσουν λίγο ρυθμικά το κεφάλι ασυναίσθητα, και μετά θα βάλουν κάτι από τα πολλά καλύτερα άλμπουμ που θα τους θυμίσει αυτό το δισκάκι.
680 
