Άλλη μια πολύ καλή προσπάθεια από μια τετραμελή αθηναϊκή μπάντα που με το δισκογραφικό έργο που παρουσίασε είμαι βέβαιος ότι θα έχει πολύ ευοίωνο μέλλον μπροστά της αν συνεχίσει έτσι.
Έχοντας ήδη ένα EP (“Ghosts Like Her” το 2014) στο ενεργητικό τους, οι metallers Ghost Season στις αρχές του έτους που διανύουμε κυκλοφόρησαν μέσω της Pavement Entertainment το πρώτο τους full length “Like Stars in a Neon Sky”, ένα album που θέτει μεμιάς υψηλά standards και εγείρει προσδοκίες με το καλημέρα.
Η μουσική των Ghost Season ανήκει στον εκμοντερνισμένο γενικότερο hard rock / metal χώρο και σίγουρα η μπάντα δεν φοβάται (και πολύ καλώς πράττει) να ενσωματώσει στοιχεία από μια ευρύτερη αισθητική γκάμα. Και μη βιαστείς να τους αποκαλέσεις “nu metal” – αν και ίσως λόγω της φύσεως του ακούσματος κάποιος να τους ταμπελώσει και με αυτόν τον τρόπο – αλλά νομίζω ότι η θεώρηση θα είναι εντελώς άδικη αν έχει υποτιμητική χροιά. Η μουσική δεν έχει καμία σχέση με γλυκανάλατες απόπειρες αμερικανικού τύπου, ηλικιακά φροντιστηριακού, με υποψία “αγριάδας” χοροπηδηχτά popάκια. Βέβαια θα αναγνωρίσεις αρκετά ονόματα ως αφετηρίες επιρροής αλλά η υποψία αντιγραφής είναι μηδαμινή, οι Ghost Season εκτός από ολοφάνερα μελετημένοι “συρράπτες” δεν μένουν εκεί, το υλικό τους είναι αξιοθαύμαστα αυθεντικής συνθετικής προσωπικότητας, σοβαρότατο, υψηλού ενδιαφέροντος.
Τα μέλη της μπάντας αναδεικνύουν μια ηγετική δυναμική στους ρόλους τους. Τόσο η Ελένη Νότα με το ακριβές και στακάτο drumming της όσο και ο Dorian Gates, ένας φοβερά πλουραλιστικός μπασίστας, παρέχουν τις στιβαρές πλάτες πάνω στις οποίες απλώνεται η σπουδαία, άμεση riffολογία του Νίκου Χριστόλη που σε μπάζει κατ’ ευθείαν στην ουσία των τραγουδιών. Εξαιρετικός κιθαρίστας και ειδικά στα solos λάμπει στην κυριολεξία, αναγορεύοντας τα ως γενικό highlight ΌΛΩΝ ανεξαιρέτως των τραγουδιών. “Ομιλητικά”, ορμητικά, σου παίρνουν το μυαλό με την ευφράδεια του λόγου τους, απολύτως heavy metalικής υφής, ευφάνταστα και αξιομνημόνευτα (και σε ρωτάω εσένα φίλε αναγνώστη, από πότε έχεις να σιγοτραγουδήσεις solos εκεί που περπατάς άνετος και coolαριστός;). Ο δε Ηρακλής Ζώτος πίσω από το μικρόφωνο είναι αξιοπρεπέστατος, ιδανική εκφραστική έξοδος όλου του μουσικού background. Έξοχη ερμηνεία, πολύ καλά, ολοκάθαρα φωνητικά, δυνατά και με καλή προφορά, ταιριάζουν απόλυτα στη μουσική των Ghost Season και ειδικότερα στα ρεφρέν του συνόλου των τραγουδιών τα οποία ορίζουν το συναισθηματικό στίγμα των συνθέσεων.
Το “Like Stars In A Neon Sky” είναι ένα απολαυστικό σύνολο το οποίο απαρτίζεται από σπουδαίες στιγμές όπως το ακουστικό intro “The Reckoning” που ίσως θέτει από τις πρώτες νότες το συναισθηματικό υπόβαθρο του album, τις μπασογραμμές των “Fade Away”, “Break My Chains” ή του “The Highway” (το “Part I” μου θύμισε ακουστικά hard rock τραγουδιών intros κατ’ ευθείαν από τα ’80s πριν μεταστραφεί στο “Part II” σε ZakkWyldeικά πλαίσια – φοβερό σημείο το solo του, δάκρυσα), τα back vocals της μπάντας (“Sons Of Yesterday”), την συγκινητική metal αισθητική των “War Of Voices” και “Just A Lie” (ένας μικρός υμνάκος), οι πρόσφατες (οι πολύ πρόσφατες όμως) πρακτικές των In Flames του “The Mirror” όπως και η θαυμάσια διασκευή του “Break Me Shake Me” των ταλαίπωρων φλώρων Savage Garden (ναι, τώρα το λες και τραγούδι), όλα “αστέρια του ουρανού από νέον”.
Η πρώτη full length δουλειά των Ghost Season είναι κάτι παραπάνω από εντυπωσιακή. Συνθετική πληρότητα, πανέμορφες μελωδικές φράσεις, επαγγελματική εκτέλεση και επικεντρικός συναισθηματισμός. Μια μουσική πρόταση που δείχνει ότι το μέλλον του σύγχρονου metal παραμένει ολόλαμπρο με τέτοιες προσπάθειες από νεότευκτα group. Δεν τα φτιάχνουν όπως παλιά; Καλύτερα, δεν θέλω να τα φτιάχνουν όπως παλιά. Εκείνη η εποχή πέρασε ανεπιστρεπτί και το να υποβαθμίζεις την σύγχρονη εποχή του ήχου έναντι του παρελθόντος του είναι σαν να είσαι κολλημένος με την πρώην σου. Δεν είναι κακό, αλλά δεν μπορείς να ζήσεις ούτε παρόν, ούτε μέλλον και σίγουρα δεν ξέρεις το τι θα φέρει η ζωή παρακάτω. Το ίδιο ισχύει και στη μουσική και το ρίσκο είναι πάντα προσωπικό. Για τους Ghost Season το παίρνω χωρίς σκέψη. Ανώριμος μεσήλιξ, τι να πει κανείς…
969 
