Λένε ότι η πρώτη αγάπη είναι και η παντοτινή αφού μυήθηκα στο συγκεκριμένο χώρο της μουσικής ακούγοντας το “Made In Japan” των τρισμέγιστων Deep Purple και το “Run For Cover” του βιρτουόζου Gary Moore…
Για τις 4 λοιπόν δεκαετίες που ακολούθησαν περιττεύει να αναφέρω πως όποιο ιδίωμα αυτής της μουσικής κι αν άκουσα, τίποτα δε θα μπορέσει να με αποκόψει από τη μουσική που συνέθεσαν οι Ritchie, Jon, Paicey, Ian και τα άλλα παιδιά. Όπως δε μπορώ να ξεχωρίσω ένα συγκεκριμένο άλμπουμ ως αγαπημένο. Γι’ αυτό και όταν ο καλός φίλος Κώστας Θ, συνοδοιπόρος και γνωριμία από το fan club που οργάνωσε και έτρεξε ο γνωστός και μη εξαιρετέος Στάθης Ν. Παναγιωτόπουλος (μεγάλο μέρος της ιστορίας των Deep Purple στην Ελλάδα, που όταν η διείσδυση του διαδικτύου στην Ελλάδα κατέστρεψε και αναίρεσε τον λόγο ύπαρξης και του fan club που με ζήλο “έτρεχε” και του zine που εξέδιδε και στράφηκε –και καλά έκαμε- σε τηλεμαγειρέματα ή συνδιασκεδαστήριες εμφανίσεις…respect!!!), τηλεφώνησε ενθουσιασμένος για να μου αναγγείλει: “βάλε να ακούσεις το “Come Taste The Band”… ειδικά το δεύτερο cd με την επεξεργασία-ρεμιξάρισμα του Kevin Shirley… Είναι σα να ακούω καινούργιο δίσκο…”. Πραγματικά, είχα να τον ακούσω τόσο ενθουσιασμένο από την πρώτη μεσαιωνικής υφής κυκλοφορία (το “Shadow of The Moon”) του αγαπημένου και υπέρλαμπρου γεροντοκαψούρη Ritchie Blackmore, όταν λοιπόν έπαιξαν τα πρώτα μέτρα μουσικής και άκουσα τη θεϊκή φωνάρα του Coverdale στο “Comin’ Home” και στην συνέχεια όλες τις μοναδικές συνθέσεις ενός υποτιμημένου έως και αποδοκιμαστέου, ειδικά την εποχή της πρώτης κυκλοφορίας του, από τους οπαδούς της μπάντας διότι δε μπορούσαν βλέπουν το πτώμα των Purple να περιφέρεται και να διαπομπεύεται –τα λόγια του Kυρίου Γιάννη (Jon Lord) σε μεταγενέστερες αναμνήσεις του- καθώς οι νεώτερες προσθήκες των Coverdale, Hughes και ο ταλαντούχος πλην αδικών κατάφωρα τον εαυτό του με θανατηφόρες καταχρήσεις (βλέπε ναρκωτικά, όχι πως ήταν δυστυχώς ο μόνος…) νεοφερμένος κιθαρίστας Tommy Bolin, ίσως να αδικούνταν επειδή οι προηγούμενες κυκλοφορίες είχαν αρθεί στο ζενίθ και ότι δημιουργούνταν πλέον ακουγόταν κατώτερο….
Όμως, υπάρχουν συνθέσεις που αποτελούν σαφέστατα δείγματα μουσικότητας και εξαίρετης μουσικής ιδιοφυίας… από το funk του “Gettin’ Tighter” έως τη μπαλάντα της διφωνίας το “You Keep on Moving”, που απονέμει έμμεσα τα εύσημα της στον “θείο” Blackmore που διάλεξε δίδυμο στη θέση των τραγουδιστών τους Coverdale, Hughes (ήξερε να επιλέγει τραγουδιστές αν μη τι άλλο…) ή το “This Time Around” / “Owed to ‘G’” με τα υπνωτικά, σχεδόν στοιχειωμένα φωνητικά του Hughes που καταλήγει σε ακόμη ένα φρενήρες instrumental του Tommy Bolin… δε θα παραληφθεί η μεγαλειώδης παρουσία του Coverdale στα “Lady Luck” και “I Need Love”, όπου στο μεν δίσκο είναι έξοχος, στη δε περιοδεία που ακολούθησε η πρόσληψη βάρους εκ μέρους του δεν είχε μόνο επιπτώσεις στην εμφάνιση του αλλά και στην ποιότητα της φωνής. Έξτρα συνθέσεις στην επεξεργασμένη έκδοση είναι τα “Same in LA” (σύνθεση των Coverdale, Hughes, Paice, Lord) και η αμιγώς μουσική σύνθεση των Bolin/Paice σε ένα Jamάρισμα από τα παλιά.
Όλη όμως η προσπάθεια θα παρέμενε στα αρχικά μέτρα εάν δεν επενέβαινε το ταλέντο του Kevin Shirley(Journey, Iron Maiden, Rush, Led Zeppelin, Joe Bonamassa, Marya Roxx, Dream Theater Black Country Communion και Mr. Big) στην παραγωγή και τη μίξη.
Και επειδή όλα συμπλέκονται “γλυκά” δεν είναι τυχαίο ότι σε μία ακόμη επανακυκλοφορία από τη “χώρα του μωβ”, το Deepest Purple: The Very Best of Deep Purple, οι συνθέσεις του Deep Purple #4 περιορίζονται σε μία: το “You Keep On Moving (Single Edit)” ,ίσως γιατί το “εγώ” του Ritchie Blackmore να μην επέτρεπε άλλον κιθαρίστα να προβάλει το ταλέντο του, ίσως γιατί οι συζητήσεις για επανασύνδεση πάντοτε υπήρχαν, έτσι ακούμε τα “Black Night , “Speed King“, “Fireball” ,”Strange Kind Of Woman” ,”Child In Time” , “When A Blind Man Cries” ,”Woman From Tokyo” ,”Highway Star” ,”Space Truckin‘’, “Demon‘s Eye” και φυσικά την υπερεπιτυχία “Smoke On The Water“ από την περίοδο με τους Gillan-Glover στη μπάντα, την πρώτη μεγάλη τους επιτυχία το “Hush” (διασκευή σε τραγούδι του Joe South) με τους Evans φωνητικά και Simper στο μπάσο, τα “Burn“, “Stormbringer“, “Soldier Of Fortune“ με τους Ritchie Blackmore/David Coverdale/Glenn Hughes/Jon Lord/Ian Paice στο “σκάφος” των Purple…
Αξίζει η αγορά του, όχι μόνο ως οδηγός για τον αμύητο στο μεγαλείο των DP, αλλά και για το οπτικό θέαμα που υπάρχει στο dvd που συνοδεύει το υλικό για όποιον τα έχει όλα από τους συγκεκριμένους ή έχει φθείρει το βινύλιο του 80…
Νότης Γκιλλανίδης
577 
