Ατελείωτα solo, δίκαση, φωνητικά ηχογραφημένα μεταξύ τουαλέτας και σαλονιού, riff που σε προτρέπουν σε headbanging και εξώφυλλο που παραπέμπει στα ‘90s.
Ναι, οι Skeletal είναι deathάδες και ναι, φροντίζουν να αναβιώσουν, με το δικό τους τρόπο, τις επιρροές τους, οι οποίες (φυσικά) συναντώνται στις προηγούμενες δεκαετίες, τότε που η έννοια “old school” δεν υπήρχε στο εν λόγω ιδίωμα.
Η αλήθεια είναι πως το “Dreadful Life” θα μπορούσε κάλλιστα να κοσμεί κάποιο ράφι δισκοπωλείου (ναι, αυτά που οι περισσότεροι δεν πατάτε πλέον) στις αρχές της δεκαετίας του ’90, με διθυραμβικές κριτικές να το συνοδεύουν. Από την άλλη βέβαια, όταν η ηχητική συνταγή σου αποτελείται από πεπατημένες, τότε απευθύνεσαι κυρίως σε νοσταλγούς που ψάχνουν για σύγχρονες κόπιες της μουσικής που αγάπησαν. Τουτέστιν, ο δίσκος βγαίνει εν έτει 2017 κι όχι 25 χρόνια πριν κι έτσι κρίνεται.
Για να είμαι δίκαιος όμως, σε σχέση με τη σαβούρα που κυκλοφορεί εκεί έξω, η οποία προσπαθεί να αναβιώσει περασμένα μεγαλεία, οι εν λόγω φινλανδοί υπερτερούν κι έχουν πολλά θετικά στοιχεία στις συνθέσεις τους, τα οποία θα αφήσουν ένα φαρδύ-πλατύ χαμόγελο σε όσους αναπολούν την “τότε” αρρωστίλα, οπότε ο στόχος επιτεύχθηκε.
Σε μια μουσική βιομηχανία που εδώ και χρόνια βασίζεται στο παρελθόν και φροντίζει να διατηρεί την έννοια “revival” στο προσκήνιο, οι Skeletal έχουν θέση σε ό,τι αφορά την death σκηνή.
1089 
