Το Σάββατο που πέρασε μου άφησε μια οικογενειακή και παράλληλα θεατρική ανάμνηση.
Φτάνοντας στις 21:00 στον Πολυχώρο Διέλευσις συνάντησα μια άκρως ζεστή και παρεΐστικη ατμόσφαιρα σε ένα χώρο, που ομολογουμένως δε γνώριζα την ύπαρξή του. Ο κόσμος που στην αρχή ήταν ελάχιστος, περίμενε στο καλλιτεχνικό φουαγιέ την έναρξη της συναυλίας.
Κοντά στις 22:00 μαζευτήκαμε στην εναλλακτική αίθουσα που έχει ο χώρος για τα δρώμενά του. Καθισμένοι σε καρέκλες και με τα ποτά μας ανά χείρας αρχίσαμε να απολαμβάνουμε τους Les Raisins de la Colère στη ταπεινή τους έναρξη, με ένα σετ drums και μια σειρά εγχόρδων, που εναλλάσσονταν στα χέρια του ενός εκ των δυο μελών του μουσικού σχήματος.
Η εξιστόρηση του ταξιδιού τους μαζί με τη μουσική τους μας συνεπήραν σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς. Παρά την ταλαιπωρία και τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν στο να φτάσουν οδικώς (!) στην Αθήνα από το Παρίσι, μας ζέσταναν με τις μελωδίες τους και μας ταξίδεψαν νοητά σε όσα επιπλέον θα ήθελαν να μας αφηγηθούν.
Ιδιαίτεροι πειραματικοί και παραδοσιακοί ήχοι, τζαμάρισμα και αυτοσχεδιασμός χωρίς περιορισμό και μουσικά καλούπια και μια ένταση που πήγαζε βαθμιαία από τα βάθη της ψυχής τους. Οι επιρροές της μουσικής τους, που προέρχονται από άκρως ψυχεδελικές και αφηρημένες μουσικές πηγές, κάνουν αισθητή την παρουσία τους μόνον ως παράγοντας έμπνευσης και τους βοηθούν να δημιουργήσουν τη δική τους μουσική επί σκηνής.
Μια ιδιαίτερη παρουσία με άκρως εκφραστικό πρόσωπο, συνόδευσε στο τελευταίο κομμάτι τους δυο μουσικούς. Η Μαρία, που και αυτής η παρουσία δε μπορεί να μπει σε κάποιο καλούπι, αποκαλώντας την τραγουδίστρια ή αφηγήτρια ή ηθοποιό, μας μετέφερε με την όλη παρουσία της Αρχαία Ελλάδα περνώντας μέσα από το Παρίσι. Απαγγέλλοντας στα γαλλικά “Αντιγόνη” μας μπέρδεψε ευχάριστα και μας καθήλωσε.
Οι Les Raisins de la Colère μας ταξίδεψαν και κατάφεραν, με τον τρόπο τους, να διευρύνουν την έννοια της μουσικής το βράδυ του Σαββάτου, αφήνοντάς μας με πολύ καλές εντυπώσεις.
photos: Cristina Alossi
610 
