Προσπερνώ τον τίτλο της μπάντας, που αποτελεί την εμμονή των ημιμαθών που παρουσιάζουν παντού συνδεδεμένο το προπατορικό αμάρτημα με μήλα, πορτοκάλια, αχλάδια και κάθε είδους φρουτάκια σε πίνακες ζωγραφικής, διαφημίσεις κτλ, για να σχολιάσω αφενός την εμμονή την στιχουργική της μπάντας με θεολογικά θέματα που γίνονται αντιληπτά από τους τίτλους δίσκου και τραγουδιών και αφετέρου για να παρουσιάσω τις μουσικές συνθέσεις που υπάρχουν στο δίσκο αυτό.
Είναι η τρίτη κυκλοφορία της μπάντας που μουσικά κινείται στο μελωδικό ύφος των Pink Cream 69, Ten και Royal Hunt. Καλοπαιγμένες και ευκολομνημόνευτες συνθέσεις, εξαίρετη παραγωγή από τον πανταχού παρόντα Dennis Ward (Pink Cream 69, Angra, Krokus) και συμμετοχές δύο μεγάλων σε ικανότητες και μελωδικότητα φωνής σε δύο συνθέσεις: του James Labrie (Dream Theater) στο “No Holy Man” και του Andi Deris (Helloween) στο “Black Widow”. Αρκούν όμως αυτά για να αγοράσει κανείς το δίσκο σε εποχές σκληρής λιτότητας; Για έναν οπαδό της μπάντας ανεπιφύλακτα ναι… για τον αναποφάσιστο ακροατή χρειάζονται μερικές ακροάσεις παραπάνω… Θα βοηθηθεί εάν ακούσει προσεκτικά όλο το δίσκο χωρίς να παραπλανηθεί από τα “ξεχωριστά” ακούσματα των “Guardian Angel” [μία μπαλάντα που τα έχει όλα: μελωδικότατα φωνητικά, χορωδιακά “δεύτερα” και τα πλήκτρα του νέου μέλους της μπάντας του Alessandro Del Vecchio (Glenn Hughes, Iain Paice, Moonstone Project, Edge Of Forever)] και “Jerusalem Sleeps” (με ανατολίτικη μελωδία, κιθάρες οργιαστικές και τύμπανα βαρβάτα). Επίσης, μιας και το κάνουν όλοι πλέον, αποφάσισαν να τιμήσουν τον τρισμέγιστο Dio, μετά θάνατον, διασκευάζοντας αξιοπρεπώς, το “Rock ‘N’ Roll Children”. Όποια και να είναι η απόφαση σας πάντως, πρόκειται για μία τίμια δουλειά που αξίζει να καταλάβει μία θέση στη δισκοθήκη σας.
507 
