Δεκαπέντε χρόνια πορείας μετράει το female fronted συγκρότημα από την Ολλανδία και μαζί με το ολοκαίνουριο “The Unforgiving” μετράει μόλις πέντε full length albums.
Έχοντας πλέον σταθερό κοινό παγκοσμίως και διαφορετικό μουσικό προσανατολισμό, από αυτόν με τον οποίο ξεκίνησαν, οι Within Temptation καταφέρνουν να μπουν σε σαλόνια που άλλες μπάντες μόνο απ’ έξω περνούν. Καταρχάς, να ξεκαθαρίσω πως εδώ και περίπου επτά χρόνια, το σχήμα έχει επιλέξει μια μέση οδό μοιράζοντας σε κάθε κυκλοφορία τα easy listening κομμάτια και τις πιο heavy στιγμές. Αυτό προσωπικά με βρίσκει εν γένει σύμφωνο, καθώς όταν υπηρετείς ένα είδος που κάποτε ήταν στη μόδα, αλλά όχι πια, πρέπει να βρεις μια φόρμουλα που να προσεγγίσει περισσότερο κόσμο. Η εμφάνιση των Evanescence, πέρα από το εκνευριστικό παλιρροιακό κύμα female fronted συγκροτημάτων, έκανε και ένα καλό: έδωσε ανάσα ζωής και ουσιαστικά τη λύση που έψαχναν όσες metal μπάντες άρχισαν να ακούγονται ίδιες. Οκ, το ότι έγινε πιο εμπορικός ο ήχος τους δεν πρεσβεύει τις αξίες που υπηρετούν οι απανταχού true metalheads (sic), αλλά άπαξ και κάνεις κάτι σωστά, είτε απευθύνεται σε πολλούς, είτε σε λίγους, τότε είσαι σε καλό δρόμο. Το “The Unforgiving” είναι ίσως ο λιγότερο heavy δίσκος των Within Temptation, αλλά συνάμα από τους καλύτερούς τους. Δεν ξέρω εάν φταίει το ότι έχει συγκεκριμένο concept, αλλά η συνοχή και το δέσιμο των τραγουδιών με τράβηξε εξ αρχής. Όλες οι συνθέσεις στέκονται αυτόνομες, αλλά παράλληλα συνδέονται μεταξύ τους για χάρη της ιστορίας που ξετυλίγεται στο album. Οι 80s επιρροές είναι διάσπαρτες και καλοδεχούμενες, ενώ η συνολική προσέγγιση είναι περισσότερο rock παρά metal, χωρίς φυσικά αυτό να σημαίνει πως έχει αλλάξει ριζικά ο ήχος τους. Το “Where is the Edge” που είχε κυκλοφορήσει από το Δεκέμβριο δεν είναι αντιπροσωπευτικό δείγμα του δίσκου, για όσους αναρωτιούνται, και μάλλον πρόκειται για μια από τις πιο τετριμμένες στιγμές του. Στα έντεκα κομμάτια που απαρτίζουν το “The Unforgiving” (το “Why Not Me” που λειτουργεί σαν intro δεν το μετράω) συνάντησα πάνω από έξι συνθέσεις που ξεχωρίζουν (με τα “A Demon’s Fate”, “Faster”, “Iron” και “Lost” να πρωτοστατούν), κάτι που ευθύς αμέσως προϊδεάζει για το ποιόν και την ποιότητα αυτής της κυκλοφορίας. Γενικά, οι Within Temptation, όχι μόνο δεν απογοήτευσαν, αλλά ανέβηκαν επίπεδο έχοντας το βλέμμα μπροστά, αφήνοντας έτσι πίσω τα (περισσότερα) “πρέπει” και “μη” που κάποιοι άγραφοι “μεταλλικοί” κανόνες επιτάσσουν. Δεν πιστεύω πως θα υπάρξει fan της Sharon και της παρέας της που να μην ευχαριστηθεί το “The Unforgiving”, ενώ όποιος αναπολεί τις μέρες του “Enter”, καλό είναι να σταματήσει να ελπίζει, καθώς το σχήμα έχει αλλάξει πορεία και έχει βάλει πλώρη για μεγάλα (εμπορικά) πράγματα.
672 
