Καρό πουκαμισάκια, υγρασία, industrial σκηνικό στα στενά του Ψυρρή, ό,τι έπρεπε για μια δύσκολη (μετά τις γιορτές) εβδομάδα, να απολαύσουμε ένα δυνατό ροκ σετ στον όμορφο χώρο του Death Disco, με headliners τους Ρουμάνους RoadKillSoda και τους Έλληνες The Mound και Jaw Breaker να ανοίγουν γι’ αυτούς.
Οι πόρτες άνοιξαν κατά τις 9 παρά και η συμμετοχή δε θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ικανοποιητική, μιας και δεν ήταν αρκετοί (αλλά όχι και λίγοι) οι φίλοι που τίμησαν με την παρουσία τους το event.
Κατά τις 9:30 έκαναν την εμφάνιση τους οι Jaw Breaker, η αποκάλυψη της βραδιάς κατά την άποψη μου, οι οποίοι δεν έδειξαν μόνο ότι ωριμάζουν και δένουν όσο περνά ο καιρός όλο και περισσότερο σαν σύνολο, αλλά ότι δουλεύουν το ταλέντο που αναμφισβήτητα διαθέτουν, αναδεικνύοντας επί σκηνής τα ατού τους, εξοστρακίζοντας τα όποια μειονεκτήματα έχουν και παρουσιάζοντας κάτι άξιο λόγου!
Πολύ δεμένος και γεμάτος ήχος, χωρίς κενά και άτονα στοιχεία στην παρουσία τους, εξαιρετικές κιθάρες που πάντρευαν αρμονικά το σκληρό ροκ ήχο με το thrash της εφηβείας μας, τις ερμηνευτικές ικανότητες του Chris K να θυμίζουν κάτι από Pantera και Machine Head, με εξαιρετικά death περάσματα, να δένουν άψογα με τις πιο λυρικές δεύτερες του Nick. Ξεκίνησαν με το “City of Gods” ώστε να συνεχίσουν με επιλογές, από την πρώτη τους δουλειά (“Sounds From The Playground” – 2016), με αποκορύφωμα το “Bedtime Story”, με το οποίο θα μπορούσαν να σταθούν επάξια σε μεγαλύτερες σκηνές και δίπλα σε πιο “δυνατά” ονόματα. Σαφώς και αξίζουν την προσοχή μας και θα τους έχουμε στα υπόψη για το μέλλον.
Η μικρή “αρένα” του Death Disco συγκέντρωσε κάπως περισσότερο κοινό, αλλά όχι σε επίπεδο που να κάνουμε λόγο για κάτι το ιδιαίτερο από πλευρά προσέλευσης. Στη σκηνή ανέβηκαν με περισσή άνεση οι The Mount. Δεμένη μπάντα, καλός ήχος, καλά φωνητικά, επικοινωνιακοί με το κοινό το οποίο εν μέρει ανταποκρίθηκε (παρά τη γενικότερα άτονη παρουσία του).
Αυτά στα θετικά. Το ύφος όμως που πρεσβεύουν μοιάζει με κάτι που έχεις ξανακούσει και φαντάζει πολύ κλισέ στ’ αυτιά μου. Συνδυάζουν όλα τα χαρακτηριστικά της doom – stoner (ή όπως στο κάλο θέλετε να ονομάσετε αυτήν τη σκηνή) και ο ήχος τους από ένα σημείο και μετά γίνεται αρκετά μονότονος και ίδιος. Σίγουρα θα πεις “κάπου το έχω
ξανακούσει όλο αυτό”. Εντούτοις, το ακυκλοφόρητο κομμάτι που παρουσίασαν στο τέλος, είχε αρκετά δείγματα ποιότητας και πρωτοτυπίας στον ήχο τους. Ωραίοι τύποι, καλοί μουσικοί.
Η πλέον σημαντική ώρα της βραδιάς είχε ήδη φτάσει. Αφού έγιναν οι απαραίτητες προσαρμογές στον ήχο κι είχαμε την ευκαιρία να κάνουμε διάλλειμα για άλλη μια μπίρα, οι Ρουμάνοι επίτιμοι προσκεκλημένοι RoadKillSoda έκαναν την εμφάνισή τους επί σκηνής. Προς ευχάριστή μου έκπληξη, παρουσίασαν την πλέον dark πλευρά της δισκογραφίας τους με εντονότερη ψυχεδέλεια και sludge στοιχεία στον ήχο τους.
Ο Mircea Petrescu, όχι μόνο κάλυψε επάξια το μεγάλο κενό της φυγής του Sebastian Stancu, αλλά αναδείχτηκε σε μια κυρίαρχη μορφή τόσο με τον αργόσυρτο μα συνάμα άνετο και δυναμικό τρόπο που κινείται επί σκηνής, αλλά εντυπωσιάζει με τη βαθιά, αισθαντική φωνή του και με την όσο πρέπει και χωρίς υπερβολές και πλεονασμούς βρωμιά που της προσδίδει.
Στα τύμπανα ο επονομαζόμενος και “Baby Jesus”, Mihai Nicolau, ξεχώρισε κι αυτός με την αψεγάδιαστη και εντυπωσιακή παρουσία τους (κι αυτός νεοφερμένος στο σχήμα), ενώ οι παλιότεροι Mihnea Ferezan (ή “Panda Elixir”, με t-shirt “Planet of Zeus”!) στις κιθάρες και Victor “Vava” Ferezan στο μπάσο, συνέθεταν ένα πολύ δυνατό, μάλλον αχτύπητο κουαρτέτο που ανασυντάσσεται έπειτα από τις απώλειές του και παρουσιάζετεαι ακόμα πιο δυνατό και πραγματικά ανανεωμένο.
Έπαιξαν τραγούδια από όλη τους τη δισκογραφία (“A fucked up trip gone bad”- 2011, “Oven Sun”- 2013 και”Yo no hablo Ingles”-2014) με έμφαση περισσότερο στο τελευταίο album τους, εντούτοις το κοινό δεν έδειχνε να ενθουσιάζεται ιδιαίτερα, παρά την άψογη παρουσία των Ρουμάνων rockers που για περίπου μία ώρα παρουσίασαν ένα άρτιο σύνολο μέσα από μια ενδιαφέρουσα πορεία, που αναμφισβήτητα έχει μέλλον.
Πραγματικά έφυγα γεμάτος από την παρουσία όλων των σχημάτων που ανέβηκαν στην σκηνή και τίμησαν τη “φανέλα”, αν και πρέπει από τους διοργανωτές να δίνεται μεγαλύτερη προβολή σε τέτοιου είδους γεγονότα.
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
677 
