Ο άνθρωπος από το φανταστικό νησί της Μανάγκρα(ς) δεν είναι άλλος από τον παραγωγό/μουσικό Coti K. και το νησί αυτό μάλλον είναι η Τήνος, όπου γράφτηκε ο παρών δίσκος, εκτός αν αναφέρεται σε “χαμένη” νουβέλα του Doctor Who.
Όπως και να ‘χει, πρόκειται για τον άνθρωπο που έχει αναλάβει κατά καιρούς κάποιες αρκετά σημαντικές, εγχώριες και μη, κυκλοφορίες, καθώς μιλάμε για μπάντες, όπως οι Tuxedomoon, οι Stereo Nova και οι Raining Pleasure.
Ανεξάρτητα, πάντα, από τα προαναφερθέντα αυτή είναι η νέα προσωπική κυκλοφορία του εν λόγω κυρίου με τη συνδρομή κάποιων φίλων και συνεργατών του. Το μοτίβο είναι, κατά κοινή ομολογία, ακουστικό, χωρίς, βέβαια αυτό, να σημαίνει ότι δεν υπάρχει κάποια επεξεργασία ή λούπες ή διάσπαρτα πληκτράκια, αλλά, σε γενικές γραμμές, εκπέμπει τη θαλπωρή μιας συμβατικής ηχογράφησης από ορχήστρα δωματίου.
Ο ήχος παραπέμπει στους σκωτσέζους Belle and Sebastian, χωρίς την καταλυτική συμμετοχή της Isobel Campbell, και η φωνή του Coti είναι, ως επί το πλείστον, μια υπερχαλαρωτικη, telephonized εκδοχή του Jarvis Cocker, χωρίς το party στοιχείο εν προκειμένω, αλλά με την ίδια θέρμη, ενώ κάπου στο πολύ βάθος αχνοφαίνεται ένας Morrissey, για κάποιο λόγο που δεν μπορώ να εξηγήσω.
Οι συνθέσεις κινούνται από χορευτικές ως άκρως chill out και δεν κουράζουν καθόλου, παρόλο που ο καλλιτέχνης δεν προβαίνει σε καμία υπερβολή αντίστοιχη των προαναφερθέντων, η οποία ούτως ή άλλως θα ήταν αχρείαστη. Εκπέμπει πάνω -κάτω το ίδιο vibe που αποπνέει και ο τελευταίος δίσκος του καναδού Neil Young, πλην όμως, έχει έναν άκρως βρετανοπρεπή χαρακτήρα, όπως έχει συνηθίσει το κοινό ο Coti με τις διάφορες παραγωγές του.
Είναι ένας δίσκος που εκπέμπει, κυρίως, ηρεμία, νηφαλιότητα και απλότητα ως προς την περαίωση του, πράγμα που δε συμβαίνει συχνά τελευταία, ιδιαίτερα σε αυτό το γεωγραφικό μήκος και πλάτος του πλανήτη.
594 
