Οι Malison Rogue, είναι μια νεοσύστατη μπάντα από τη Σουηδία. Ξεκίνησαν πριν λίγα χρόνια σαν Ashes, δίνοντας συναυλίες σε ολόκληρη τη χώρα τους. Έτσι δημιούργησαν ένα σταθερό πυρήνα οπαδών σταδιακά, μέχρι την εποχή που έπαιξαν στο Sweden Rock Festival όπου και αποφάσισαν να αλλάξουν το όνομα τους σε Malison Rogue.
Κάνοντας αυτή τη κίνηση, επιδίωξαν να χτυπήσουν ένα δισκογραφικό συμβόλαιο και έτσι προήλθε συμφωνία με την Σουηδική Inner Wound Recordings. Μπήκαν στο στούντιο με παραγωγό των Mats Levén (πρώην Yngwie Malmsteen, Therion) και αυτό εδώ πρόκειται για το παρθενικό τους ομότιτλο δίσκο. Ηχητικά κινούνται πολύ σε μια μίξη progressive meets heavy metal. Αυτό γίνεται αντιληπτό από τις πρώτες νότες που ακούγονται όταν πατάς το play, καθώς διαπιστώνεις ότι ακούς σε αρκετά μεγάλο βαθμό, μια νέα έκδοση του Jeoff Tate σε μια νέα (επιτυχημένη) έκδοση των Queensryche. Στη περίπτωσή τους, δεν είναι κακό, καθόλου θα έλεγα, διότι δεν αντιγράφουν, ούτε μιμούνται γιατί αφήνουν τη δική τους ταυτότητα. Έχουν πολύ ωραίες μελωδίες και δυνατά κομμάτια, καλοδουλεμένα, με έξυπνες αλλαγές και δισολίες. Ο δίσκος αποτελείται από οχτώ κομμάτια, εκ των οποίων το ένα είναι στα πλαίσια μπαλάντας (mid tempo, ακουστική κιθάρα κλπ κλασσικό κομμάτι power ballad). Η παραγωγή είναι πολύ καλή, και εντελώς Queensryche, όπως και τα τραγούδια που βαδίζουν μπρος στο δρόμο που χάραξαν οι μέντορές τους. Για να καταλάβετε, σε κάνει να αναρωτιέσαι αν ακούς κάπου είδους συνέχεια ή κάποιο sequel του Operation: Mindcrime. Στιχουργικά τώρα, δε πρόκειται για κάποιο concept όπως στους παραπάνω ή τουλάχιστον δεν κατάλαβα εγώ κάτι τέτοιο. Η μπάντα είναι φοβερή για εμένα με κομμάτια να ξεχωρίζουν από την πρώτη ακρόαση όπως η επικούρα “Scars”, το “Friend or Foe”, “The Griever” ακόμα και η μπαλάντα του δίσκου το “My Mistakes”, χωρίς να μειονεκτεί κάποιο τραγούδι στο οτιδήποτε. Φαίνεται πως έχουμε ένα σχήμα που θα μας απασχολήσει στο μέλλον, αρκετά διότι με τις τόσες ομοιότητες με τους ‘Ryche, αν τραγουδούσε εδώ ο Tate θα μιλούσαμε για την δυναμική τους επιστροφή μετά από τις τόσες μέτριες κυκλοφορίες τα τελευταία χρόνια. Ένα συγκρότημα που με κέρδισε λόγο της αγάπης μου στους προαναφερθέντες και παρόλο που διατηρώ επιφυλάξεις για το τι μέλει γενέσθαι με δαύτους αργότερα, θα τους παρακολουθήσω στενά. Η σύνθεση του συγκροτήματος είναι ο Zeb (Sebastian Jansson) φωνητικά, ο Bjoerkborg (Jonatan Björkborg) στη κιθάρα, Pete Fury (Petter Furå) στο μπάσο και ο βασανιστής των τύμπανων ακούει στο όνομα Doc (Jens Vestergren). Έψαχνα να βρω την μπάντα- συνέχεια των φίλτατων στα δικά μου αφτιά Queensryche και μου φαίνεται πως αυτοί εδώ το έχουν. Ελπίζω μη φάω άκυρο στη πορεία. Για την ώρα στα highlights μου για φέτος, το έλιωσα το δισκάκι. Vamos!!!
ΥΓ Απανταχού progressive- άδες και μη, το album βγαίνει στα δισκοπωλεία στις 25 Μαρτίου. Ξέρετε εσείς…
516 
