Ομολογώ πως παρότι λατρεύω τους Code Orange (Kids?) και περίμενα πως και πως αυτό το δισκάκι μου είχε σπάσει λίγο τα νεύρα ο συνεχής βομβαρδισμός από διαφημίσεις μέσω social media τους τελευταίους μήνες.
Αυτά έχεις άμα πας σε μεγάλη mainstream εταιρεία θα μου πείτε, αλλά λίγο μέτρο ρε παιδιά. Πέραν αυτού, χρειάστηκε μία μόνο ακρόαση του δίσκου για να τους συγχωρήσω για το πρήξιμο.
Το πρώτο και ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είχε κυκλοφορήσει εδώ και καιρό και το έχουμε τιμήσει δεόντως. Πραγματικά ισοπεδωτικό groove που ακροβατεί μεταξύ μεταλλικού hardcore και ακραίου sludge, προβλέπεται να το ακούτε συχνά αφού προορίζεται (δικαίως) για χιτάκι σε “σκληρά” dj set, μετά όμως προχωράμε στα “Kill The Creator” και “Real” τα οποία παίρνουν το χαοτικό Converge-οειδές hardcore του “I Am King” και πάνε ακόμα παραπέρα ενώ πετάνε και καμιά industrial πινελιά επειδή έτσι, πριν περάσουμε στην πρώτη έκπληξη, το (σχετικά) χαλαρό “Bleeding The Blur”, για το οποίο πολλοί ήδη έχουν αναφωνήσει “Alice In Chains!” αλλά εμένα μου ήρθανε στο μυαλό οι Drain (STH), ναι, ξέρω, και αυτές AIC καβλαντίζανε αλλά είτο πιο metal, πώς να το κάνουμε.
Κάπως έτσι συνεχίζει ο δίσκος με κομμάτια όπως το “The New Reality” να θυμίζουν τεχνικό groove metal και αλλού να σκάνε επιρροές όπως πρώιμοι Meshuggah (πριν ανακαλύψουν τις 832 έξτρα χορδές) αλλά και Misery Loves Co (λατρεία) μεταξύ άλλων. Hardcore, metal, πείτε το ότι θέλετε, το λες και progressive άμα λάχει μόνο και μόνο για να γελάσεις με το σοκ οπαδών πιο “κλασικού” progressive metal όταν τους σκάσει ο οδοστρωτήρας από κιθάρες στη μάπα. Το αποτέλεσμα πάντως παραμένει το ίδιο. Ό,τι και να το πεις το “Forever”, είναι δισκάρα και οι Code Orange πλέον παίζουν σε δική τους κατηγορία. Επενδύστε άφοβα.
647 
