Σαν μπάντα, δεν την ακολούθησα ποτέ τόσο “προσεκτικά” για να έχω ιδίαν άποψη αλλά το όνομά τους έχει καταγραφεί στο νου μου με χαρακτηριστική γραμματοσειρά.
Η αιτία; Θυμάμαι ακόμη μια σφοδρή κόντρα που είχε ξεσπάσει προ εικοσαετίας μεταξύ μιας μεγάλης μερίδας εκ των αναγνωστών του Metal Hammer (που μια φορά κι έναν καιρό μαζί με το Metal Invader άνοιγαν τα μάτια και τα αυτιά του κοινού ενημερώνοντάς το για τα περί της σκληρής μουσικής στον κόσμο) κι ενός συντάκτη του περιοδικού (σχωρνάτε με, έχω ξεχάσει το όνομά του, διανύω και τη δεύτερη εφηβεία μου και το άιζενχάουερ θερίζει) ο οποίος έπνεε μένεες εναντίον τους για πολλούς λόγους, είτε εξαιτίας της ονομασίας της μπάντας (θα συμφωνήσω, ως Έλληνας που είμαι, η έννοια που αποδίδεται στις λέξεις που συνθέτουν την ονομασία της μπάντας φέρει μαζί και την αηδιαστική της πραγματικότητα αλλά αυτό δεν απαιτείται και από τους μη ελληνόφωνους, σωστά;), είτε για κάποιους δίσκους τους οποίους ευτέλιζε χωρίς δισταγμό για σχετικά ανυπόστατους λόγους πέραν του προσωπικού του γούστου, δεν υπήρχαν δα και τόσο μεγάλες διαφορές σε σχέση με μπάντες όπως οι Smashing Pumpkins ή οι Seattle based μπάντες του σύγχρονου αμερικανικού alternative rock – “grunge” είναι άλλο πράγμα που αντιπροσωπεύει Πλιατσικισμούς οπότε το λήγουμε εδώ.
Ok, τσεκάροντας τη δισκογραφία των Pyogenesis, όντως ως μπάντα δεν υπήρξαν ποτέ τόσο μεγάλη και σίγουρα δεν είχαν συνθετική στόφα για να παίξουν μπάλα στην Α’ Εθνική οποιουδήποτε από τα στιλ της μουσικής κι αν καταπιάστηκαν, αλλά σίγουρα έχουν εμφανιστεί πολύ χειρότερα πράγματα, ακόμη και σε εκείνη τη δεκαετία τα οποία έτυχαν απείρως καλύτερης μεταχείρισης. Το σίγουρο είναι ότι με το νέο, έβδομο full length τους “A Kingdom To Disappear” όχι μόνο ανέβηκαν κατηγορία, τουλάχιστον στην εκτίμησή μου, αλλά τους βλέπω από τώρα ως σοβαρούς υποψήφιους στο να πάρουν την κούπα για το 2017 (φυσικά δεν θα στεναχωρηθώ καθόλου αν βγουν άλλα είκοσι τέτοια δημιουργήματα που θα τους θέσουν εκτός λίστας των κορυφαίων κυκλοφοριών).
Λοιπόν οι Pyogenesis επανέρχονται δυο χρόνια μετά το τελευταίο τους “A Century in the Curse of Time” με ένα διαμάντι, έναν εξαιρετικό δίσκο άμεσου και ποιοτικότατου σύγχρονου alternative rock / metal, υψηλότατης συνθετικής ομορφιάς. Η μπάντα που στελεχώνει τον τραγουδιστή Flo Schwarz έχει δέσει πάρα πολύ και αφήνοντας στην άκρη το συγκεχυμένο υλικό του προ διετίας album αποδίδει τα μέγιστα σε ένα σύνολο τραγουδιών που είναι βουτηγμένα μέσα στο λυρισμό και την ευαισθησία.
Εύληπτη αλλά καθηλωτική riffολογία φαινομενικώς όχι πολλών απαιτήσεων αλλά με τόσες λεπτεπίλεπτες λεπτομέρειες που καταγοήτευσαν τα αυτιά μου από τον Gizz Butt, εξαιρετικό το ρυθμικό δίδυμο των Malte Brauer (μπάσο) και Jan Rathje (drums) στο ρόλο τους, διακοσμούν περίτεχνα το όχι και τόσο βαρύ background διευκολύνοντας την ανάδυση των καταπληκτικών μελωδικών ιδεών που παρουσιάζουν οι Pyogenesis στο “A Kingdom To Disappear”. Και ένας Flo ο οποίος παρουσιάζεται ωριμότατος με εκφραστικές οδούς όλων των απολήξεων, με πανίσχυρο ολοκάθαρο λαρύγγι και ισοπρωταγωνιστεί στις συνθέσεις. Τραγουδοποιΐα για σεμινάριο από τους τέσσερις αυτούς μουσικούς με αποτέλεσμα έναν συγκλονιστικό δίσκο, ένα ολοκληρωμένο highlight τέχνης.
Το μεγάλο ατού του album θα έλεγα ότι είναι τα καταπληκτικά ρεφρέν στο σύνολο των τραγουδιών. Φοβερές τραγουδάρες τα “Every Man for Himself and God Against All” (μου έφερε στο νου καρφί των Elvis Presley αισθητικά ως κομμάτι, σε death / new U.S. Metal αλά Volbeat πλαίσια), “I Have Seen my Soul” με δανεισμένο το ρεφρέν του “Pet Cemetary” των Ramones (δεν μπορώ να ξέρω αν είναι συνειδητή η απόπειρα, πάντως αποτελεί tribute για το καλύτερο κομμάτι των Τιραμόλα αμερικανών πάνκηδων), η μπαλαντάρα “New Helvetia” που με έστειλε σε Skyclad meets Jim Matheos ηχοτόπια ύψιστης ομορφιάς, το “That’s When Everybody Gets Hurt” που ανήκει καθαρά σε alternative (με την πλήρη έννοια του όρου) rock σχήματα, φοβερό το γρήγορο “We (1848)” που μου έφερε στο νου τους επίσης γερμανούς End Of Green (τι καταπληκτική δισκάρα κι εκείνο το “Painstream” του 2013 ε;), το SepticFleshοειδές (!) “Blaze my Northern Flame” ή το 13λεπτο έπος “Everlasting Pain” με φοβερά συναισθηματικά φωνητικά από τον Flo το οποίο με άφησε άλαλο με την άνετη ροή και την σπουδαία μουσική του υπόσταση.
Για να τελειώνουμε. Οι Pyogenesis απέκτησαν έναν φανατικό φίλο τους, τουλάχιστον με αυτήν την ολόφρεσκη δουλειά τους. Το “A Kingdom To Disappear” με εντυπωσίασε και ως άκουσμα το καταευχαριστήθηκα. Θεωρώ ότι επιβάλλεται να γίνει κτήμα των αυτιών όλου του υγιώς στα ώτα rock / metal κόσμου. Πλήρης ακουστική τέχνη στα πρόθυρα της απόλυτης εικαστικής τελειότητας για τις ψυχικές διαθέσεις που διαπραγματεύεται. Απολύτως προτεινόμενο.
714 
