Ένα νέο κεφάλαιο ανοίγει στη μουσική πορεία της Εύης Χασαπίδου-Watson (βλ. Echo Tattoo) και το rockway.gr συνομιλεί μαζί της και μαθαίνει για το Χάος, το Θεό, τη Μουσική. Απολαυστική λύνει τις απορίες του Δημήτρη Μαρσέλου, ενώ φορτσάρει προς την παρουσίαση του ντεμπούτου της νέας της μπάντας She Tames Chaos, με τίτλο “Oh fair father where art thou?”, που θα λάβει χώρα στις 4 Φεβρουαρίου στο An Groundfloor (δελτίο τύπου).
-Καλησπέρα, Εύη! Καλώς ήρθες στις σελίδες του rockway.gr. Ποια είναι αυτή που εξημερώνει το χάος;
Καλώς σας βρήκα! Ποια είναι αυτή, ε; Κάθε γυναίκα, κάθε εξημερωμένη γυναίκα, εξημερώνει το Χάος. Γιατί, και πάμε κατευθείαν στα βαθιά, ζούμε σε μια πατριαρχική δομή που κυριολεκτικά το πάει ακριβώς εκεί που δεν πρέπει να πάει. Στο απόλυτο Χάος.
Οι γυναίκες καλούνται να υιοθετήσουν αντρικές συμπεριφορές ή συμπεριφορές που οι άντρες διαλέγουν γι αυτές, για να είναι μάχιμες και γαμήσιμες και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο, σε έναν ολοένα και πιο αποκρουστικό κόσμο. Αντί να χαιρόμαστε τα νιάτα μας και την ομορφιά μας, έχουμε κολλήσει σε οθόνες και την παιδική απαίτηση για αυτόματες ανταμοιβές χωρίς ιδιαίτερο κόπο, κάτι που το internet σαφώς διογκώνει υπερβολικά.
Ανακεφαλαιώνοντας λοιπόν, εγώ δαμάζω το Χάος. Αλλά και όλοι μας. Μέσα μας, γύρω μας. Κι από εκεί είναι που πηγάζουν τα διαφορετικά επίπεδα συνειδητότητας και κατ’ επέκταση το ποσοστό συμπόνοιας για τον διπλανό μας. Κι αν θες μια πιο μαθηματικο-φιλοσοφική θεώρηση του Χάους, πιστεύω ότι στην ανθρώπινη εξίσωση είναι η μοναδική σταθερά. Αλλά στο χέρι μας είναι: “Be the motherfucking Good this stupid planet needs”.
-Οι She Tames Chaos είναι το νέο σου rock ταξίδι και θα θέλαμε να μάθουμε ποιοι είναι οι συνταξιδιώτες σου, πώς βγήκε το όνομα και αν βρέθηκε ο πατέρας που ψάχνετε με τον τίτλο.
Το όνομα δεν είναι τυχαίο. Και είμαι περήφανη για τους συνταξιδιώτες μου, όπως αποκαλείς τους φίλους και συμπαίκτες μου, που καταλαβαίνουν και στηρίζουν με τον καλύτερο τρόπο, αυτό που συμβολίζει το όνομα. Έκανα ένα Facebook Poll, για το όνομα της νέας μας μπάντας, με βάση τη λέξη Χάος. Πήρα πολλές και ενδιαφέρουσες προτάσεις αλλά κατέληξα στο She Tames Chaos, γιατί συμβολίζει όλα όσα αισθάνομαι ότι εκφράζω ως άνθρωπος. Ως μουσικοί, αυτό κάνουμε. Δημιουργούμε αντισώματα στο Χάος. Είμαστε το ίδιο το Χάος. Ανάλογα με το τι είναι απαραίτητο. Και ως εκφραστές των καιρών, κάνουμε μια δύσκολη/μαγική δουλειά με ελάχιστα μέσα (κάποιοι από εμάς) και μεγάλο κουράγιο. Κάτι σαν το Φαινόμενο της Πεταλούδας, με όχι και τόσο ορατά αποτελέσματα. Και φυσικά προσφέρουμε μια ονειρική οδό έκφρασης (και συχνά φυγής) τόσο στους εαυτούς μας, όσο και στους γύρω μας.
Οι υπόλοιποι θηριοδαμαστές, είναι o Alfonso Μιγδάνης (κιθάρα), Robert Sin (κιθάρα), Θοδωρής “ΘΕΙΟΣ” Καράμπαλης (πλήκτρα), Νίκος Καμπουρούδης (μπάσο) και Διονύσης Στεφανόπουλος (τύμπανα). Είναι όλοι τους ένας κι ένας, ως φίλοι και ιδιαίτερα ως μουσικοί, και φυσικά μεταξύ μας συχνά αποτελούμε, ο ένας, το Χάος που πρέπει να δαμάσει ο άλλος.
Το «Oh fair father where art thou?” είναι μια καίρια ερώτηση απέναντι σε έναν θεό πατέρα παντοκράτορα που μας έχει εγκαταλείψει στο έλεος βάναυσων και ειρώνων θρησκειών. Που εκδηλώνει την σκληρότητά του μέσω ανθρώπων που διαπράττουν αίσχη στο όνομά του. Το τρίπτυχο “Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια”, που στηρίζεται στις μεταλλάξεις των σταυροφοριών και καταλήγει σε πολέμους στο (εικονικό) όνομα θεών. Που είναι αυτός ο Ουράνιος Δίκαιος Πατέρας; Που μας αγαπάει και μας κατακρεουργεί σε κάθε ευκαιρία, που θεωρεί τις γυναίκες ιδιοκτησία ανδρών, ενώ οι εκπρόσωποί του, και με τις ευκολίες που τους παρέχει η θέση τους, επιδίδονται σε πράξεις από βιασμούς μικρών παιδιών μέχρι τη συγκέντρωση αμύθητου πλούτου που μοιράζεται ανάμεσά τους! Γιατί ο θεός είναι άντρας; Ο τίτλος λοιπόν στέκεται απέναντι στην πατριαρχία και την θρησκεία και τον καπιταλισμό ως σύστημα συνυφασμένο με τις αξίες της ανισότητας, αλλά έχει και μια τρυφερή πτυχή γιατί ταυτόχρονα απευθύνεται στον δικό μου πατέρα που, όπως πρόλαβα να τον βιώσω, ήταν ένας δίκαιος και φωτεινός άνθρωπος που σκόρπιζε το χαβαλέ και την τρυφερότητα και ήταν και ο πρώτος μου δάσκαλος στη μουσική.
-Το “Oh fair father where art thou?” είναι ένας όμορφος δίσκος, όπου για μία ακόμη φορά λάμπουν τα φωνητικά σου. Ακούγεσαι σαν να μην έχει περάσει ούτε μία μέρα από το ντεμπούτο των Echo Tattoo. Τι έχει αλλάξει στη σχέση σου με τη μουσική από τότε ως τώρα;
Όσο περνάει επίσης ο καιρός, τόσο περισσότερο αφομοιώνομαι με τη μουσική. Αυτό είναι πρόοδος. Εμφανώς, έχει ίσως αλλάξει ο τρόπος που συνθέτω, που είναι σαφώς πιο ώριμος, πιο εγκεφαλικός. Αλλά για να είμαστε ακριβείς, κάποια κομμάτια του δίσκου είναι παλιά, από την εποχή που ήμουν στους Echo, και έδεσαν περίφημα με τα καινούργια, γιατί τα δουλέψαμε κάτω από το σημερινό δημιουργικό πρίσμα. Επίσης, σταδιακά αποκτώ μια πιο χαλαρή σχέση με τη φόρμα στη μουσική. Αλλά το τραγούδι παραμένει η κορυφαία εκφραστική οδός μου προς το
παρόν.
-Οι στίχοι μοιάζουν να έχουν προσωπικό χαρακτήρα. Τι ιστορίες μας διηγούνται;
Προσωπικές. Πολύ προσωπικές και πολύ σημαντικές. To “Fall” για παράδειγμα είναι το δεύτερο τραγούδι που έγραψα μετά το θάνατο της μητέρας μου και εκφράζει την πλήρη εγκατάλειψη που αισθανόμουν, ενώ παράλληλα βρισκόμουν σε μια πολύ δύσκολη προσωπική κατάσταση και πέραν αυτού, όλη αυτή την αγωνία που βιώνεις, τον τσακωμό που κάνεις με το θάνατο, στον οποίο φυσικά ποτέ δεν βγαίνεις εσύ από πάνω. To “Dagger” μιλάει για τον πιο σημαντικό ενήλικα στην ιδιωτική μου ζωή, ενώ το “Toyland” για τον λατρεμένο μου γιό που παρακολουθώ να μεγαλώνει και θαυμάζω. Βιωματικές ιστορίες, γεμάτες εικόνες, που δεν στέκονται καθόλου στην επιφάνεια, χωρίς να είναι θλιβερές. Όπως λέει και ο Τάκης, είμαι ο Χέμινγκγουέϊ της μουσικής. Γειά σου ρε Τάκη!
-Η παραγωγή του δίσκου είναι πολύ προσεγμένη και γι’ αυτό το λόγο θα θέλαμε να μας πεις λίγα πράγματα για την παραγωγή και τους συντελεστές της. Πως αισθάνεσαι τον πρώτο καιρό που μπαίνεις στο στούντιο για την παραγωγή ενός νέου δίσκου;
Όταν μπαίνω στο στούντιο είμαι σαν το ψάρι στο νερό, είναι ο φυσικός μου χώρος. Θέλω να μείνω εκεί. Εγώ, τα παιδιά, και τα μηχανήματα. Για πάντα. Αλλά κατά την άποψή μου, η παραγωγή ξεκινάει από τη στιγμή που μπαίνει η μπάντα στην πρώτη της πρόβα. Και κάπως έτσι λειτούργησε και σε ‘μάς. Από την αρχή, κάποια πράγματα όπως: ιδέες, ήχοι, και σχολές αν θέλεις, περνούσαν. Κάποια άλλα όχι. Μετά από δύο χρόνια δουλειάς φτάσαμε τον ήχο όσο πιο κοντά γινόταν σε αυτό που είχα φανταστεί (που ήταν Doom Folk) με την ανυπολόγιστης αξίας συμβολή των παιδιών φυσικά, γιατί χωρίς αυτούς δεν υπάρχει απολύτως τίποτα. Μετά γράψαμε live τα κομμάτια σε 3 διαφορετικά studios και τα πήραμε σπίτι να τα μιξάρουμε. Σε ένα μεγάλο κομμάτι, ιδιαίτερα στο στήσιμο των καναλιών, δουλέψαμε μαζί με τον Robert, ενώ edits, FX, και home tracks, τα έκανα κυρίως μόνη μου και μετά μίξαρα ένα-ένα τα κομμάτια. I made reverb and my voice F*king Gods. Lots of Both. Και τα κομμάτια δεν είναι brickwall από την αρχή ως το τέλος, σε ότι αφορά τα παιξίματα, έχουν εξέλιξη και τα χώνουν όταν φτάσουν στο στόχο τους. Vintage thinking. Το mastering είναι του Robert που σπουδάζει κιόλας το τεχνολογικό κομμάτι της μουσικής.
-Τελείωσε η παραγωγή, κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο το άλμπουμ. Που μπορεί να το βρει κανείς για να το αγοράσει και σε τι μορφές υπάρχει; Θα βγει και σε βινύλιο που πλέον είναι ξανά στη μόδα;
Αμέσως μετά την ψηφιακή κυκλοφορία, το άλμπουμ κυκλοφόρησε, στις 11 Δεκεμβρίου, αποκλειστικά σε βινύλιο. Το βγάλαμε, με συγχρηματοδότηση της κυκλοφορίας, σε συνεργασία με την G.O.D. Records (Garden of Dreams). Βρίσκεται και στα δισκοπωλεία, αλλά και στο site της εταιρείας μας, αλλά για να στηρίξει κανείς το συγκρότημα είναι προτιμότερο να το αποκτήσει, είτε σε βινύλιο, είτε σε ψηφιακή μορφή, από τη σελίδα του συγκροτήματος στο bandcamp (https://shetameschaos.bandcamp.com). Ή να το πάρει στις ζωντανές μας εμφανίσεις, στις 4 Φλεβάρη, στο ΑΝ Groundfloor, για παράδειγμα.
-Η δημιουργία των She Tames Chaos σημαίνει ταυτόχρονα και τη διάλυση των Echo Tattoo;
Οι Echo είναι σαν Φοίνικας, ένα πράγμα. Ανά πάσα στιγμή μπορούν να αναγεννηθούν από τις στάχτες τους. Ας πούμε ότι αυτή τη στιγμή βρίσκονται εν ύπνω, ίσως για πάντα, ίσως μέχρι να αποφασίσουμε να παίξουμε ξανά, έστω και ακουστικά, με τον Πάνο (σ.σ. Κουρτσούνη).
-4 Φεβρουαρίου είναι η επίσημη παρουσίαση του ντεμπούτου σας στο An Groundfloor. Έχεις άγχος για το πώς θα ακούγεται το υλικό ζωντανά;
Όχι ιδιαίτερο, γιατί ξέρω πολύ καλά πώς ακούγεται, και μπορείς να πεις ότι στη σκηνή ακούγεται ακόμη καλύτερα. Τα άγχη τα δικά μου σε σχέση με την παρουσίαση είναι άλλα, κυρίως, όπως πάντα, το να ξεπεράσω το stage fright και να έχω καλή διάθεση για να βγάλω τον καλύτερό μου εαυτό. Και, εννοείται, να μην έχω τσιμπήσει καμιά ίωση από το γιο μου πάλι και είμαι με κλεισμένο λαιμό. Σε κάθε περίπτωση, ένα ζεστό κοινό είναι η δύναμη μας πάνω στη σκηνή.
-Είσαι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ελληνικής ροκ σκηνής, οπότε θα ήθελα να σε ρωτήσω ποια πιστεύεις ότι είναι η δυναμική της; Έχουμε πλέον να ζηλέψουμε τίποτα από τους υπόλοιπους;
Τίποτα απολύτως στο δημιουργικό σκέλος, στις ιδέες, στο απίστευτο ταλέντο που υπάρχει, στις μουσικάρες που κυκλοφορούν, στις παραγωγάρες που γίνονται.
Από τα μέσα και την οργάνωση όμως, ναι. Από την προσβασιμότητα που προσφέρεται στο κοινό μέσω διαφήμισης και προώθησης από τους επαγγελματίες της μουσική βιομηχανίας, επίσης. Το κοινό στην Ελλάδα είναι σαφώς μικρό για τη λεγόμενη εναλλακτική σκηνή και σε αυτό το ανατριχιαστικό φαινόμενο βοηθάνε τα στρατευμένα στο mainstream ραδιόφωνα, που έχουν καταντήσει playlists των Big Media και τα οπτικά μέσα που προωθούν το lifestyle της πίστας και του ξεφαντώματος, oh yeah baby! Εμείς κάνουμε κάτι πιο γαμάτο.
Το μεγαλύτερο θέμα μας ως σκηνή αυτή τη στιγμή είναι η διαρκώς φθίνουσα οικονομική στήριξη, γιατί παίζουμε και σπανίως αμοιβόμαστε επαρκώς, αφού θα καλυφθούν πρώτα οι χώροι και οι εργαζόμενοι σε αυτούς και μετά οι καλλιτέχνες οι ίδιοι. Λέγαμε μάλιστα χθες ότι έτσι όπως πάει στο τέλος θα πληρώνουμε για να παίζουμε. Talk about an investment!
Έτσι κι αλλιώς, από τον εξοπλισμό έως τις άπειρες ώρες προβών, η μουσική κοστίζει στον δημιουργό της, που ταυτόχρονα συνήθως κάνει πρωινή δουλειά και ξεπερνάει τον εαυτό του για να παράξει έργο. Δεν είναι χωρίς σκέψη το τόσο χαμηλό κόστος εισιτηρίου, στα 5 ευρώ, ούτε είναι ενδεικτικό της ποιότητας. Εδώ παίρνει κανείς μπάντες παγκοσμίου εμβέλειας σε εγχώριες τιμές. Και το καταλαβαίνει κανείς αυτό και από τις πρόσφατες επιτυχίες των δικών μας, έξω – και με ελληνικό στίχο κιόλας. Greekadelia και Local Stoner έχουν άνθιση, στο εξωτερικό αν μη τι άλλο.
-Για επίλογο θα ήθελα λίγους στίχους από το νέο σας άλμπουμ, αφιερωμένους στους αναγνώστες μας, καλώντας τους έτσι στη συναυλία. Σ’ ευχαριστώ πάρα πολύ για το χρόνο σου.
Αγαπητοί αναγνώστες και Δημήτρη με τις ωραίες ερωτήσεις, σας αφιερώνω δύο διαφορετικά αποσπάσματα για ευνόητους λόγους:
“What kind of freedom? Where do they see it? When the slavery‘s just begun” Από το Birthday.
Κι από το Toyland (a little food for thought)
“When you were young/ you were the Ruler of Toyland and wishes/ And you were fine less complicated you had…forever…Never a day uncelebrated/ never a dreamless night”
365 
