Αυτά είναι τα νέα darlings του Rock Sound που έχουν σαρώσει όλα τα βραβεία του κι έχουν κλέψει την καρδιά του, μετά από περσινό τους ντεμπούτο “Never Happy, Ever After”.
Τα πέντε παιδιά από το, ω του θαύματος, Brighton, δια μέσου Minneapolis, κυκλοφορούν το παρόν δεύτερο ολόφρεσκο άλμπουμ τους στις 20 Ιανουαρίου.
Η ταμπέλα που τους έχει δοθεί είναι pop – rock και, παρόλο που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, οφείλω να ομολογήσω ότι τείνω κάπως στην ταμπέλα του pop- punk, ό,τι και αν σημαίνει αυτό. Οι αξιώσεις του αγγλόφωνου κουιντέτου, μάλλον, προσανατολίζονται σε rock μπάντες από τους πολυγραφότατους Blink- 182 και το αδελφό (σχεδόν) συγκρότημα των Angels and Airwaves μέχρι τους Jonah Brothers και κάπου εδώ με χάσανε.
Το επιτηδευμένα εύπεπτο και ελαφρότατο rock, αν μπορείτε να το αποκαλέσετε έτσι, γιατί δυστυχώς ό,τι είναι κιθαριστικό δεν είναι απαραίτητα rock, ανακυκλώνεται καθ’ όλη τη διάρκεια της νέας κυκλοφορίας κι αναλώνεται στο κυνήγι της πιασάρικης μελωδίας και των εμπορικών βλέψεων, πράγμα που κουράζει πολύ γρήγορα κατά τη διάρκεια ενός ούτως ή άλλως επίπεδου συνόλου.
Τα ίδια φα-σολ-λα ακορντάκια και οι φωνητικές μελωδιούλες, που ξεπηδούν από το Disney Club, με τη διαφορά ότι ο Justin Timberlake έχει πολλά καντάρια χαρακτήρα σε σχέση με τους εν λόγω ανέραστους ασπρουλιάρηδες, ειλικρινά με φέρνουν στη δύσκολη θέση να πω ότι μου προκαλούν ναυτία. Και παραδέχομαι ότι υποσχέθηκα ότι δε θα θάψω ξανά μπάντα αν περνούσε η ίωση που μου γάμησε τις διακοπές, αλλά κάποιοι φίλοι μου τους έχουν κάνει like για το όνομα του θεού. Δεν ανήκει στις κυκλοφορίες αυτής της χρονιάς κι αυτό είναι δέσμευση.
557 
