Από τη μια κοιτάω το εξώφυλλο του δίσκου. Από την άλλη κοιτάω το όνομα του συγκροτήματος, το logo του και τέλος το μάτι μου πέφτει στην Gates of Hell Records.
Με το που γλύφει και ο ήχος τα αυτιά μου, τότε καταλαβαίνω με τη μια και χωρίς να δω το απαραίτητο info πως έχω άλλη μια σουηδική μπάντα στα χέρια μου.
Ο λόγος γίνεται για τους Gravebreaker, ένα σουηδικό τρίο, που ξεκίνησε την πορεία του πριν 6 περίπου χρόνια αλλά μόλις πριν λίγο καιρό έβγαλε στην φόρα την παρθενική του δουλειά.
Με ύφος καθαρά παλιομοδίτικο, μας προσφέρουν ένα κράμα από ήχο 70’s και 80’s με εμφανείς τις επιρροές τους από γίγαντες όπως Accept, Rising Force, 80’s Black Sabbath, Mercyful Fate, Dio, Riot και Motorhead και μελωδίες σκοτεινές, ύπουλες και κάπως βρώμικες.
Φυσικότατη η παραγωγή του, χωρίς πολύ επεξεργασία στον ήχο, με αποτέλεσμα όλο αυτό το παλιομοδίτικο αίσθημα να δίνει μια υποχθόνια δυναμική. Η μια και μοναδική εξάχορδη σε ρόλο θυσιαστή παράγει ωραίες και σκοτεινές μελωδίες και πλαισιώνεται κατά άρτιο τρόπο από το έντονα χαρακτηριστικό μπάσο. Στα τύμπανα ο ήχος είναι ξερός καθώς κυριαρχεί η 70ίλα στο στήσιμο και τέλος αυτό που ολοκληρώνει το όλο σκοτεινό ύφος του δίσκου είναι η φωνή του Nightmare που είναι βρώμικη, καθόλου μελωδική, γρέζα σαν του Kronos και φάλτσα σε σημεία που πρέπει, χωρίς να ενοχλεί.
Το όλο αποτέλεσμα αυτής της κυκλοφορίας, ολοκληρώνει το απλό, λιτό και απέριττο εξώφυλλο που σε βάζει κατευθείαν στο νόημα του δίσκου.
Όμορφη δουλειά, χωρίς βέβαια να μας προσφέρει κάτι το ιδιαίτερο αλλά ακούγεται ευχάριστα και δυνατά.
777 
