Μου αρέσει η θάλασσα. Πολύ.
Παθολογική νοητική λατρεία από την οποία η καθημερινότητα με απομάκρυνε τόσο πολύ, που η ιδέα της και μόνο στο νου μοιάζει πλέον με ξεθωριασμένη φωτογραφία.
Τώρα θα μου πεις, καθημερινή, ντάλα Γενάρης, έξω παίζουν πολικές θερμοκρασίες και μόνο που σκέφτεσαι θάλασσα, σε πιάνει ένα σύγκρυο όσο να πεις. Από την άλλη όμως, λίγο – πολύ όλοι έχουμε κάποιες δόσεις αυθυποβολής προσαρμόζοντας τις διαθέσεις μας, οπότε αντί να πάω εγώ στη θάλασσα, δεν την φέρνω αυτήν εδώ!;
Όχι, δεν τρελάθηκα φίλε αναγνώστη. Ο καλός μου φίλος Αντώνης Χατζημιχάλης, ιθύνων νους των Made By Grey, έχει μια άποψη στη μουσική που κατά παράδοξα λογικό τρόπο, επιτυγχάνει το ανωτέρω θαυματάκι. Τον “ένιωσα” ως συνιστώσα και στο LP των Anadelta “Supposing We Haven’t Reached a Dead End” – όπου εκεί το πραγμάτωνε από τη σκοπιά του παραγωγού / ενορχηστρωτή – και στο προ τριετίας “I Have Written a Wicked Book, and Seel Spotless as the Lamb” του προσωπικού του σχήματοες και με χαρά τον “ξανασυναντώ” τοιουτοτρόπως και στη νέα κυκλοφορία του “#grief”.
Αν και μερικές φορές οι όροι ταμπελοποίησης προς χάριν συνεννοήσεως μάλλον ωχριούν, θα προσπαθήσω να περιγράψω ό,τι άκουσα. Αυτό που αντιμετώπισα στο “#grief”, σημειολογικά, είναι μια ιδιαίτερης φύσεως κινηματογραφική instrumental μουσική με πολλά δάνεια από τον post rock χώρο (με τους Mono να διακρίνω ως κύρια επιρροή σε κομμάτια όπως το θαυμάσιο “Immune” ή στα ξεσπάσματα κομματιών όπως το “Beautiful Strange Otherness”).
Φοβερές μελαγχολικές ατμόσφαιρες – ένα από τα highlight που ενσυνείδητα καθόρισα σ’ αυτήν τη δημιουργία από την αρχή των ακροάσεων είναι η καταπληκτική χρήση των πνευστών της Σοφίας Σιώρα (τρομπέτα) και του Αντώνη Ανδρέου (τρομπόνι) όπως και το βιολί του Χαράλαμπου Παρίτση, φυσικοί πρωταγωνιστές μέσα στην πολυφωνία των ήχων από την οποία βρίθει όλο το album – αλλά και συνθετικά peaks που θυμίζουν την τεχνοτροπία των God Is An Astronaut όταν παραμορφώνουν οι κιθάρες.
Όλα υπό έναν θαυμάσιο ήχο (ο οποίος είναι low budget και σε κάνει να αναρωτιέσαι τι παραπάνω μπορεί να προσφέρει ένας ενορχηστρωτής και απαντώ: τίποτα, τα πάντα ακούγονται τέλεια, δεν θα άλλαζα προσωπικά ούτε ένα δευτερόλεπτο ήχου από το “#grief”) απολύτως αντιπροσωπευτικό του αντικειμένου που διαπραγματεύεται ο συνθέτης. Ο οποίος είναι επαρκέστατος στα κιθαριστικά του καθήκοντα και έχει μια σοβαρότατη καλλιτεχνική ρυθμική ομάδα πίσω του, με τους Βαγγέλη Τσιμπλάκη (drums), Γιώργο Κωνσταντίνου (μπάσο) και Δημήτρη Σφυράκη (Anadelta – συμμετέχει κιθαριστικώς σε δυο κομμάτια) να συμβάλλουν τα μέγιστα στη συνολική αξιοπρεπέστατη ηχητική παρουσίαση του album.
Album – τσιγάρο (οκ, λίγο μεγάλο). Το ανάβεις και το βιώνεις. Στα προαναφερθέντα “Beautiful Strange Otherness”, “Immune”, “Numb” και τις προφορικές σφήνες από μια διάλεξη του ακτιβιστή ψυχοθεραπευτή Francis Weller, στον παράλιο περίπατο ένα φθινοπωρινό απόγευμα του “The Upward Turn”, στην ενδογενή απελπισία του “Bargaining” ενώ το κλείσιμο του “Waltz of Denial” (με έναν από τους καταπληκτικότερους επιλόγους που άκουσα ποτέ σε όποια μορφή μουσικής έτυχε να συναντήσω στη ζωή μου) είναι οι τελευταίες ακτίνες ενός ήλιου που δύει, σκαιώνοντας αυτό το ηχητικό “λιμάνι”, το σβήσιμο του τσιγάρου και η μεταβολή που οδηγεί στην (ίσως πολυτελή πλέον στους καιρούς που ζούμε) ρουτίνα του καθημερινού βίου.
Δεν ξεχώρισα κάποια στιγμή που να υστερεί, το ποιοτικό απόβαρο του “#grief” είναι πανύψηλο. Δημιουργεί συνειρμικά ένα πλήθος εικόνων στο νου (έτσι κι αλλιώς η μουσική αυτή δεν απευθύνεται σε πεζούς, εφησυχασμένους ακροατές αλλά μάλλον σε πνεύματα που ψάχνουν την ουτοπική γαλήνη, την υπαρξιακή Ιθάκη τους), αδέκαστο κριτήριο τεκμηρίωσης ενδιαφέροντος αυτού του στιλιστικού ύφους. Μια καλαίσθητη κυκλοφορία (θαυμάσιο artwork) που μπορεί να συγκριθεί άνετα με οποιαδήποτε ανάλογη post δημιουργία που κυκλοφορεί στον πλανήτη.
Προσωπικώς, ακόμη μια φορά νιώθω υπερήφανος για κάποιους ιθαγενείς καλλιτέχνες, οι οποίοι τυγχάνουν και διαδικτυακοί (προς το παρόν) φίλοι μου. Ως τέτοιους, τους οφείλω αντικειμενικότητα και αλήθεια. Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από τα συγχαρητήρια μου. Ένιωσα αλμύρα ρε φίλε, πως το λένε;
787 
