ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
ΣΑΒΒΑΤΟ 25 ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ
NICK WATERHOUSE @ Gagarin 205
Τιμή εισιτηρίου: προπώληση 22 ευρώ, ταμείο 25 ευρώ
Σημεία προπώλησης: viva.gr, τηλεφωνικά στο 11876, Ευριπίδης, σε όλα τα καταστήματα Public, Seven spots, Reload και στο Syd Records (Πρωτογένους 13 Ψυρρή)
Μετά την πρώτη του εμφάνιση επί αθηναϊκού εδάφους, μια εμφάνιση που ξεσήκωσε το κοινό και συζητήθηκε πολύ, το Gagarin έχει τη μεγάλη χαρά να φιλοξενεί ξανά τον αγαπημένο Nick Waterhouse, και μάλιστα με έναν ακόμα εξαιρετικό δίσκο στο ενεργητικό του.
O Nick Waterhouse πρωτοεμφανίστηκε ως ο Καλιφορνέζος σωτήρας της σόουλ, της ποπ και του χορού. Μερικά χρόνια αργότερα, όλοι αναγνωρίζουν ότι τα κατάφερε: μαζί με κουλ τύπους όπως ο Ty Segall και οι Allah Las έκανε τη σκηνή της Καλοφόρνια γνωστή για το πατιναρισμένο rock ‘n roll της, ένα rock ‘n roll γεμάτο με ήχους garage και soul, μια μουσική που επηρεάζεται αλλά δεν περιορίζεται από το ρετρό, όντας πολλά περισσότερα από μια νεο-vintage μόδα. Ο Waterhouse, προικισμένος crooner και χαρισματικός performer, έχει έρθει για να μείνει.
Καθισμένος άνετα πάνω στο ίδιο βάθρο με την Amy Winehouse και τη Sharon Jones και ανακηρυγμένος ομόφωνα ως απόγονος του Buddy Holly, ο Nick κατάφερε να κλέψει εύκολα τις καρδιές (και) του αθηναϊκού κοινού. Το πρώτο του live στην Αθήνα άφησε τους παρευρισκόμενους άφωνους, κουρασμένους από τον πολύ χορό και ανυπόμονους, ήδη από το τέλος του encore, για την επόμενη εμφάνισή του. Η ώρα αυτή, λοιπόν, έφτασε.
Ο νέος δίσκος του, Never Twice, συνεχίζει αυτό που ξεκίνησαν οι δυο προηγούμενοι: προχωράει μερικά ακόμα βήματα την πίστη του Waterhouse στο προσωπικό του όραμα, που είναι να κρατήσει ζωντανή την παράδοση του rhythm and blues με τον πιο στιλάτο και τεχνικά άρτιο τρόπο, και να φτιάχνει δίσκους που δεν προσπαθούν να αναβιώσουν τίποτα, είναι όμως βαθιά βουτηγμένοι στην αμερικανική μουσική ιστορία, δίσκους που αποτελούν πραγματικά κομψοτεχνήματα παραγωγής, ενορχήστρωσης και ερμηνείας. Στο τρίτο δισκογραφικό του εγχείρημα επιλέγει τους ιδανικούς μουσικούς για να τον πλαισιώσουν: ο soulman Leon Bridges, o Bob Kenmotsu στο φλάουτο, ο Ralph Carney (συνεργάτης των Elvis Costello και Tom Waits) στο σαξόφωνο και ο Will Blades στα πλήκτρα εγγυήθηκαν από την αρχή το αποτέλεσμα. Το Never Twice είναι από μόνος του ένα απίθανο άλμπουμ (ακούστε τη διασκευή στο Baby, I’m In The Mood For you του Dylan και θα καταλάβετε), και όσο για τα live, αυτό είναι μια άλλη, ξεχωριστή υπόθεση
Το Σάββατο 25 Φεβρουαρίου ετοιμαστείτε για ακόμα ένα μεγάλο πάρτυ, για μια αξέχαστη εμφάνιση.
Έγραψαν για το προηγούμενο, θρυλικό live στο Gagarin:
– Έπαιξε πάνω από μιάμιση ώρα, διασκεύασε -ή μάλλον προσάρμοσε τελείως στα rythm & blues μέτρα του, τα κομμάτια ήταν αγνώριστα- τους συμπατριώτες του Ty Segall και Allah-Las, επιδόθηκε μαζί με όλους τους μουσικούς του σε ένα απολαυστικό τζαμάρισμα και έκανε ένα σχεδόν γεμάτο Gagarin να χορέψει με την καρδιά του – Jumping Fish
– Ήταν και καταπληκτικός ο ίδιος ο Waterhouse, όπως και η μπάντα του (…) ένα απολαυστικό χαρμάνι, όχι ακριβώς παλιομοδίτικο, καλύτερα να το πούμε παλαιάς κοπής (…) Η συναυλία έκλεισε με μία καταιγιστική διασκευή στο «Pushing too hard» των Seeds και σε ένα παραλήρημα του κόσμου, μία αποθέωση – etetradio
– O καλλιτέχνης κεντούσε με τη φωνή και την κιθάρα του και τα μέλη της μπάντας του βρίσκονταν σε πλήρη αρμονία, δείχνοντας εξαιρετική απόδοση. Ακόμα και η εισαγωγή που έκανε ο Waterhouse πριν από τα τραγούδια του παρέπεμπε σε άλλη εποχή – I-jukebox
– Επιτέλους πήραμε μια καλή γεύση του τι σημαίνει live show με προγραμματισμό, δουλειά και προσοχή ακόμα και στην πιο ασήμαντη λεπτομέρεια (…) Όσοι τον χάσατε, μην σκάτε, το ότι θα μας ξανάρθει είναι απλά θέμα χρόνου – rockinathens
– Μετά από μιάμιση ώρα εμφάνισης, συνειδητοποιείς, πως ο Nick μικρός θα ήθελε να μοιάσει με όλους τους μουσικούς του ήρωες αλλά κατάφερε να μην μοιάζει -ολοκληρωτικά- σε κανέναν, παρά μόνο στον εαυτό του – rocking.gr
– Μουσική από την αρχή ως το τέλος. Realfucking great music. Όλα τα άλλα όμορφη μπορντούρα γύρω–γύρω στο περιθώριο. Η τσάκιση στο παντελόνι, τα νερντ γυαλιά, το καθαρό κουρεματάκι, το εμπριμέ πουκάμισο, τα χρώματα του καμβά, φροντισμένα στην τρίχα ως την τελευταία λεπτομέρεια που όμως, ούτε κατά διάνοια δεν έκλεβαν εκατοστό από τη μουσική στο κέντρο του κάδρου – musicpaper
350 
