Μια πενταετία πέρασε προκειμένου οι Firewind να επιστρέψουν δισκογραφικά και κρίνοντας από το αποτέλεσμα, η μπάντα δικαιώνεται από την επιλογή της να μη βιαστεί.
Άλλωστε, η γοργή γιγάντωση του σχήματος στην power σκηνή από τα mid 00’s και μετά, με διαδοχικά εξαιρετικά album κι επιστέγασμα τη συνεργασία του Κώστα Κραμητρούδη (Gus G.) με τον Ozzy, όφειλε να αντιμετωπιστεί με πλήρη σοβαρότητα και ψυχραιμία προκειμένου η “επόμενη μέρα” να βρει το συγκρότημα ακμαίο και αντάξιο του ονόματος που χτίστηκε με κόπο όλα αυτά τα χρόνια.
Το “Few Against Many” του 2012, παρότι καλός δίσκος, αποτέλεσε κομβικό σημείο στην πορεία του group, κάνοντας σαφές για τον γράφοντα πως χρειαζόταν κάποιο διάλειμμα, προκειμένου να αποφευχθεί η παγίδα της συνθετικής επανάληψης και της επανάπαυσης στις δάφνες που είχαν απλωθεί το προηγούμενο διάστημα. Επιπρόσθετα, η φυγή του Apollo πίσω από το μικρόφωνο, άνοιξε ένα νέα κεφάλαιο στην ιστορία της μπάντας. Κι ομολογουμένως, ο Henning Basse (Mayan, Hypnosie, ex-Brainstorm κτλ) αποτελεί μια ευχάριστη έκπληξη, κυρίως για το πόσο πολύ δένει με τη μουσική των Firewind.
Επίσης, το ότι αυτήν την πενταετία που μεσολάβησε, ο Gus G έβγαλε δυο solo album κι ο Bob Katsionis, πέραν των Outloud, εντάχθηκε και στους Serious Black, βοήθησε αρκετά στο να “καθαρίσει” το μυαλό σε ό,τι αφορά τη συνέχεια των Firewind. Για αυτό και το “Immortals”, δεν βγήκε για να επαναπροσδιορίσει τη metal σκηνή, ούτε το ποιόν του συγκροτήματος.
Έρχεται για να δείξει πως το σχήμα έχει αφουγκραστεί όλα τα στοιχεία που μπόλιασαν τον ήχο του από το 2002 που ξεκίνησε και με μια άκρως κατασταλαγμένη χροιά, εναποθέτει μια φυσική συνέχεια της συνθετικής πορείας του, αποστασιοποιημένο από τυχόν επάρσεις που θα μπορούσε να έχει επιφέρει η προγενέστερη εμπορική επιτυχία του.
Λιγότερο τραχύ από τον προκάτοχό του, με επικές εκφάνσεις (ελέω ευρύτερης θεματολογίας), διάσπαρτα ανθεμικά refrain και πάμπολλες καταιγιστικές στιγμές που κλέβουν την παράσταση από τις mid tempo συνθέσεις (αν και η μπαλάντα “Lady of 1000 Sorrows” αποτελεί ένα από τα highlight του δίσκου).
Προσωπικά, απολαμβάνω τους Firewind στις πιο power εκφάνσεις τους και τραγούδια όπως “Rise From the Ashes”, “War of Ages”, “Warriors and Saints”, “Back on the Throne” και (κυρίως) “Hands of Time”, αποτελούν μικρά φιλιά ζωής σε ένα ιδίωμα που πλέον βρίσκει ελάχιστους τιμητές. Κι από την στιγμή που το “Immortals” σφύζει από δαύτες, αναπόφευκτα φτάνουμε στο συμπέρασμα πως έχουμε να κάνουμε με ένα δίσκο που ξεκάθαρα θα εκτιμήσει όποιος αγάπησε την ‘90s περίοδο του euro-power.
Παράλληλα όμως αποτελεί και μια εξαιρετική πρόταση κι αφορμή, ώστε να εντρυφήσουν και οι νεότερες γενιές στην εν λόγω σκηνή, μιας και τα τραγούδια είναι αρκούντως άμεσα κι εύπεπτα, δίχως περιττές φιοριτούρες και δήθεν πειραματικές εξάρσεις, ούτως ώστε να εγείρουν εύκολα το ενδιαφέρον ενός εκκολαπτόμενου metalhead.
Κοντολογίς, μια αρτιότατη επιστροφή από ένα συγκρότημα που βαδίζει σταθερά σε έναν ποιοτικό δρόμο, γνωρίζοντας πολύ καλά προς τα πού πηγαίνει, δίχως να αποσπάται από αποπροσανατολιστικές ταμπέλες κι ευφάνταστα γκρίζα τοπία.
801 
