Τη νύχτα που την γνώρισες έμοιαζαν όλα ιδανικά.
Η εικόνα της, η αύρα της, οι πρώτες ματιές, τα πρώτα λόγια που ανταλλάξατε. Σκέφτηκες “εδώ είμαι” και γρήγορα ήρθε το δεύτερο ραντεβού. Η αρχική εικόνα άρχισε να γκρεμίζεται, τα πρώτα όνειρα που άρχισες να κάνεις (σαν εκ γενετής ερωτιάρης και αγαπούλης) να καταρρέουν μέσα σου. Σκέφτηκες πως δεν μπορεί να είχες άδικο. Αυτό που είδες πάνω της από την πρώτη στιγμή δε μπορεί να ήταν λάθος.
Ήθελες να το πας μέχρι τέλους. Αλλά όταν έφτασες και στο κρεβάτι συνειδητοποίησες ότι ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα που θα μπορούσες να έχεις κάνει. Ταπεινωμένος για την αρχική σου λανθασμένη εικόνα και την ανάγκη σου να ονειρεύεσαι που την έχεις κάνει επάγγελμα, έψαξες έξοδο διαφυγής άμεσα και υποσχέθηκες στον εαυτό σου την επόμενη φορά να είσαι πιο υπομονετικός.
Γιατί αγαπητέ αναγνώστη, όταν μπαίνει το “On Forgotten Ways” δεν μπορείς να μην ερωτευτείς παράφορα το black metal των Black Anvil. Ακόμα και όταν τα πρώτα καμπανάκια ηχούν από κάποια καθαρά φωνητικά στο δεύτερο μισό του, λες ότι “εμένα δε με χαλάει, θέλω να συνεχίσω μαζί του”. Η επανάληψη της ίδιας ιστορίας στο “May Her Just Be Wrath” αρχίζει να κάνει το άκουσμα λιγότερο ενδιαφέρον, αλλά αλήθεια, είσαι μόλις στο δεύτερο τραγούδι του δίσκου. Πώς να μη συνεχίσεις; Η ανάμνηση από τις πρώτες νότες είναι ακόμα τόσο νωπή μέσα σου.
Η επική/μελωδική εισαγωγή του “As Was” επαναφέρει τις ελπίδες σου. Μέχρι να μπουν τα φωνητικά… Τι γλυκανάλατο σοκ ήταν αυτό; Πού πήγε ο τσαμπουκάς, το πάθος; Έπεσες στο κρεβάτι μαζί της και αυτή ξεκίνησε τις ντροπές, μη εδώ, μη εκεί, μήπως να κλείναμε τα φώτα, ε, ας μη βγάλουμε τα ρούχα, δεν έχω πάει κομμωτήριο… Κούραση ρε συ…
Έτσι πήγαμε μέχρι τέλους… Τίποτα δε βελτιώθηκε, τίποτα δεν άλλαξε. Οι καλές στιγμές υπήρχαν αλλά θάβονταν από την γενικότερη ατολμία και την έλλειψη σπιρτάδας. Δεν είναι για σχέση το “As Was” δυστυχώς. Όσα και αν σου υπόσχεται. Είναι album “One Night Stand”. Που και πάλι πρέπει να φύγεις πριν ξυπνήσει…
672 
