Γνωρίζοντας από το πρόγραμμα που έχει αναρτηθεί νωρίτερα στο Facebook ότι οι Boris θα βγουν στη σκηνή στις 22:00, πλησιάζω στο Fuzz Club περασμένες 21:00, όπου οι διοργανωτές έχουν αναρτήσει ανακοίνωση ότι οι Boris θα αργήσουν να εμφανιστούν λόγω καθυστέρησης άφιξης της πτήσης τους.
Περιμένω οπότε έξω μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο, του οποίου η προέλευση δε φαινόταν ακόμα αξιοσημείωτη. Κάποιοι τυχεροί που έφτασαν νωρίτερα κατάφεραν και μπήκαν στο μαγαζί, αλλά οι υπόλοιποι που περιμέναμε έξω στις αισθητά κρύες θερμοκρασίες σιγά σιγά μεγαλώναμε σε αριθμό.
Μπαίνοντας μετά από λίγη ώρα στο Fuzz νιώθω μια μικρή απογοήτευση, γιατί η αλήθεια είναι ότι ήθελα να το βρω το χώρο περισσότερο γεμάτο στην παρουσίαση μια τέτοιας μπάντας που κουβαλά κοντά 25 ενεργά έτη μουσικής δημιουργίας. Δεν πτοούμαι όμως και μπαίνω σε φάση αναμονής μαζί με τον υπόλοιπο κόσμο χαζεύοντας τους ενισχυτές Orange που έπιαναν φυσικά το μεγαλύτερο μέρος της σκηνής, μιας κι είναι το αναπόσπαστο “αξεσουάρ” των Boris σε κάθε live.
Περασμένες 22:00, το Fuzz γεμάτο όσο πρέπει στο κάτω stage και οι Boris κάνουν την εμφάνισή τους με το κοινό να τους καλωσορίζει με μια επιφύλαξη, πράγμα νομίζω καθόλου αδικαιολόγητο διότι όλοι ήμασταν λίγο έως πολύ περίεργοι κι ίσως καχύποπτοι για το θέαμα που θα ακολουθήσει.
Το setlist ξεκινά με το “Black Out” και οι Boris φαίνεται ότι προσπαθούν να εγκλιματιστούν με το χώρο και να δέσουν μεταξύ τους και με τη σκηνή. Η αμηχανία που βγάζουν αρχικά νομίζω πως είναι αρκετά λογική, διότι πρέπει το στήσιμο κι όλη η προετοιμασία να έγιναν χρονικά αρκετά οριακά.
Συνεχίζουν παίζοντας το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου, “PINK” κι όσο ψαρωμένοι είναι οι ίδιοι άλλο τόσο είμαστε και εμείς με το κύμα του θορύβου που αρχίζουν και δημιουργούν στο χώρο. Οι Atsuo Mizuno και Takeshi Ohtani φαίνεται ότι αρχίζουν να εξοικειώνονται μαζί μας και προσπαθούν σιγά σιγά να μας ξεσηκώσουν. Η Wata, που αρχικά δεν ξεχώριζε στη σκηνή, κάνει αισθητή την παρουσία της με το σόλο της κιθάρας της και τραβά ξαφνικά κι αβίαστα την προσοχή, τόσο τη δική μου όσο και των υπολοίπων, με πολύ απρόσμενο τρόπο.
Θα μπορούσε κάποιος να τη χαρακτηρίσει ως την ήρεμη δύναμη σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας συνδυασμένη με μια διακριτικότητα από άλλη εποχή και ντύσιμο που θα μπορούσε να έχει τίτλο “η gothic μουσική συναντά το Woodstock σε μια κυριλέ έκδοση”, πράγμα που κανονικά ίσως θα αποτελούσε αισθητική παραφωνία αλλά έδενε πολύ εύστοχα με τα άλλα 2 μέλη.
Όσο εξελίσσεται το live η μπάντα αυτοπροσδιορίζεται και πλάθεται μπροστά στα μάτια μας, παρά τα κάποια τεχνικά προβλήματα που προέκυπταν στη φωνή του Takeshi, και ξεκινά κυριολεκτικά να τα “σπάει” με το “Woman on the Screen” κι ό,τι άλλο επακολουθεί από εκεί και μετά. Η παρουσία του Atsuo στα drums είναι πραγματικά καθηλωτική. Το παίξιμό του κι ο τρόπος που κρατά τις μπακέτες στον αέρα μέχρι το επόμενό του χτύπημα μας μυούν στην ατμόσφαιρα της μουσικής των Boris και μοιάζουν πιο πολύ με πινελιές που ζωγραφίζουν επιλεκτικά την ηχητική τους παλέτα παρά με μια απλή, στείρα εκτέλεση.
Στην προσπάθειά του να μας ξεσηκώσει και να μας μαγέψει περισσότερο, σκαρφαλώνει στα drums του και χτυπά το gong, του οποίου ο ήχος απλώνεται στο χώρο και μπλέκεται με τον υπόλοιπο καλαίσθητα επιμελημένο θόρυβο. Νομίζω ότι εκείνη η στιγμή αποτελεί το σημείο που δείχνει ότι έχουν βάλει πραγματικά σκοπό να μας “ξυπνήσουν” μεσοβδόμαδα και να μας αφήσουν ανεξίτηλη την ταυτότητα του ήχου τους σαν ανάμνηση για το συναυλιακό έτος που κλείνει μαζί με την περιοδεία τους.
Όσο περνά η ώρα, η ατμόσφαιρα που δημιουργείται είναι μοναδική. Η τριμελής μπάντα έχει κάνει το χώρο “δικό” της δείχνοντας να αδιαφορεί για την ανταπόκρισή μας, η οποία δεν είναι όσο έντονη κι αισθητή θα μπορούσε. Παρόλα αυτά νομίζω πως ο καθένας μας ζούσε τη στιγμή με τον τρόπο του, γιατί πραγματικά δε μιλάμε για ένα απλό live, αλλά για μια ψυχεδελική εμπειρία. Ίσως γι’ αυτό το κοινό άρχισε να εκδηλώνεται από τα μισά και μετά, πράγμα που δε φάνηκε να χαλάει καθόλου τη μπάντα, η οποία μάλλον διέκρινε την ωριμότητά του και γι’ αυτό δε σταμάτησε στιγμή να μας “δίνεται”. Εξάλλου το κοινό των Boris είναι αρκετά συγκεκριμένο και κανείς από εμάς δε βρέθηκε τυχαία στο Fuzz…
Η ένταση κι η δυναμική του ήχου αυξάνει βαθμιαία και μετά το καλωσόρισμα του Takeshi, στα μισά περίπου, το κοινό αρχίζει και “ξυπνά”. Οι Atsuo και Takeshi μεταμορφώνονται σε ένα δίδυμο δαιμονισμένων rock stars επί σκηνής με τη Wata να παραμένει το ίδιο ανέκφραστη κι ακίνητη, με μόνη εξαίρεση τα δάχτυλά της φυσικά, που έκαναν την κιθάρα να παίρνει φωτιά!
Κι οι τρείς δείχνουν ότι δε μένουν απλά στην εκτέλεση των κομματιών, αλλά τα βιώνουν και προσπαθούν να μας βάλουν κι εμάς σε αυτό το τρυπάκι. Το παίξιμό τους εναλλάσσεται από ατομικό σε συνολικό και αντιστρόφως ανάλογα. Δε μπορώ να το χαρακτηρίσω κάπως διαφορετικά, αφού είναι στιγμές που ο κάθε ένας τους δείχνει να παίζει για την πάρτη του, επικεντρωμένος στον ήχο του και στιγμές επίσης που γίνονται μια μουσική μονάδα που δε μπορείς να ξεχωρίσεις τίποτε πέραν του συναισθήματος που καταφέρνουν και δημιουργούν.
Το live τελειώνει με τον Atsuo να χαρίζει στο κοινό, όχι μπακέτες, αλλά 1 υπογεγραμμένο πιατίνι (!) κι εμένα να μένω άφωνη από τη σκηνική τους παρουσία, που με κάνει να τους συγκαταλέγω στις καλύτερες συναυλίες που έχω παρευρεθεί τα τελευταία έτη.
Οι Boris ήρθαν και με μοναδικό τρόπο κατέθεσαν κάτι από την ψυχή τους προσφέροντάς μας μια πνευματική εμπειρία κι όχι απλά μια ψυχαγωγική βραδιά. Ο εύστοχος φωτισμός και ο ήχος θεωρώ πως μάγεψαν και τους πιο απαιτητικούς οπαδούς του είδους σε μια εμφάνιση που ξεκίνησε ως live και κατέληξε σε μύηση στη ξεχωριστή μουσική τους.
Boris setlist
01.Black Out
02.PINK
03.Woman on the Screen
04.Nothing Special
05.N.F.Sorrow
06.Pseudo-Bread
07.Afternburn
08.Talisman
09.Six,Three Times
10.Electric
11.My Machine
12.Just Abondoned My-Self
13.Farewell
Photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
536 
