Οι Virta είναι ένα post jazz τρίο από το Helsinki και έχουν μόλις κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ τους με τον τίτλο “Hurmos”.
Είχε προηγηθεί το 2011 το ντεμπούτο τους , “Tales From The Deep Waters”.
Τρία χρόνια σκληρής συνθετικής δουλειάς συναρμολόγησαν τελικά 7 τραγούδια ηλεκτροακουστικού χαρακτήρα και συνολικής διάρκειας 50 λεπτών. Με τη σταδιακή εξοικείωση και τη συχνότερη χρήση ηλεκτρονικών ήχων και στοιχείων, το “Hurmos” κατέληξε να είναι, σύμφωνα με τη δική τους εκτίμηση, η μουσική και οι συνθέσεις της αφετηρίας με μια πιο μοντέρνα παραγωγή, σε μια απόπειρα να δουν αν τελικά αυτή η μουσική αντέχει απέναντι στη φθορά του χρόνου.
Οριοθετώντας το μουσικό πεδίο των τριών Φινλανδών μουσικών, είναι περισσότερο μια αρμονική συνύπαρξη post rock ηχοτοπίων με εμφανή τα ηλεκτρονικά στοιχεία, προσιτής jazz που μάλλον φωτίζει και απαλύνει το αποτέλεσμα με μια ιαματική μελωδικότητα και κάποιων πιο περιστασιακών, σκοτεινών πειραματικών διαθέσεων. Απουσία στίχων και φωνητικών, η συνδυαστική απόπειρα των παραπάνω στοιχείων αναλαμβάνει να σχηματοποιήσει και να περιγράψει τους μουσικές τους ιστορίες , κάνοντας ταυτόχρονα διακριτά τα θέματα και τις διαθέσεις.
Η επιβλητική έναρξη του “Aallot” αναδύει έντονα αυτή τη διάθεση ερημιάς του παγωμένου τούνελ που έχτιζε τόσο πειστικά η μουσική των Labradford. Με το άρπισμα του “About to fly” ο ορίζοντας αλλάζει άμεσα και η πρωταγωνιστική παρέμβαση της τρομπέτας του Antti Hevosmaa δίνει έναν αστικό και ταυτόχρονα πολυτελή easy listening χαρακτήρα στη διαδρομή του τραγουδιού. Οι Virta γνωρίζουν να πλουτίζουν τις περιγραφές τους με λεπτομερείς αναμονές , μικρές πολύτιμες παύσεις με ήχους και περιστασιακά θέματα.
Στο πειστικά περιπλανώμενο “Time travel”, η κιθάρα του Heikki Selamo αλληλοσυμπληρώνεται σε νέα επίπεδα με την τρομπέτα του Hevosmaa , οδηγώντας τον μεταφερόμενο ρυθμό του Erik Fräki στο βάθος της προοπτικής. Ένα άλλο σχήμα που φέρνουν έτσι στο νου συχνά οι Φινλανδοί τόσο με την τακτική τους όσο και με τον ήχο, είναι οι επιδραστικοί Tortoise.
To “Harma” που ακολουθεί μεταφέρεται σε κάπως πιο δύσβατα και αγωνιώδη πεδία. Το “Landing” με τον ωραίο, προοδευτικό ρυθμό στα τύμπανα μοιάζει να μας μεταφέρει στην απομονωμένη εσωτερικότητα του “Uni”. Τέλος η αφύπνιση και η ζωντάνια του “On the run” με τους τρεις μουσικούς σε πλήρη εγρήγορση και πιο έντονους ρυθμούς μας οδηγεί σε μια θριαμβευτική, φωτεινή έξοδο.
Όσοι αρέσκονται σε αυτή την ανοιχτή ελευθερία που προσφέρει η συναρμολόγηση μουσικών διαδρομών χωρίς τον προκαθορισμό των στίχων και των φωνητικών και έχουν την ανάλογη εξοικείωση με την post jazz electronica που έχουν σκαρώσει τούτοι εδώ οι ταλαντούχοι Φινλανδοί, θα περάσουν κατ’ επανάληψη καλά με το “Hurmos”.
582 
