Το Aeronef της Lille είναι ένας συμπαθητικός και αρκετά ζεστός (κυριολεκτικά και μεταφορικά) χώρος με ικανό μέγεθος και μάλλον ιδανική χωρητικότητα (κοντά στα 2000 άτομα) για τους Marillion, σε μία σχεδόν sold out βραδιά.
O John Wesley (προσωπική καριέρα αλλά ίσως πιο γνωστός από συνεργασίες επί σκηνής και σε στούντιο με Marillion, Porcupine Tree και άλλα ονόματα του χώρου) άνοιξε τη βραδιά με αποδόσεις κομματιών από το προσωπικό του άλμπουμ “A way you’ll never be” του 2016, είτε τελείως μόνος με ακουστική κιθάρα είτε χρησιμοποιώντας προηχογραφημένα τα υπόλοιπα όργανα. Το άλμπουμ είναι σε ψηλά στάνταρντ κι όντας μόνος η προσπάθεια να τα αποδώσει ήταν αρκετά επιτυχημένη.
Οι Marillion περιοδεύουν με ένα setlist το οποίο αλλάζει μερικώς από μέρα σε μέρα, περιλαμβάνοντας κομμάτια από τα Misplaced Childhood, Clutching at Straws, Brave, Seasons End, Afraid of Sunlight και Sounds Τhat Can’t Be Made, ως συμπλήρωμα στον κύριο σκελετό που αποτελείται από το υλικό του νέου δίσκου F.E.A.R. και του Marbles.
Όπως φαίνεται να έχει καθιερωθεί στην περιοδεία, οι Marillion άνοιξαν με το Invisible Man. Συνέχεια με Power και Sounds that can’t be made (αντικαθιστώντας κάποια κομμάτια από το Brave από την προηγούμενη εμφάνιση), με τη μπάντα να ζεσταίνεται και να ανεβάζει στροφές και τον Hogarth σαφώς να φορτίζει για τη συνέχεια.
Η συνέχεια είχε ρομαντικές ματιές στο μακρινό (Sugar Mice και Easter) και στο πιο κοντινό (Fantastic Place) παρελθόν θυμίζοντας την πιο φωτεινή, βελούδινη όψη μιας μπάντας που έχει διανύσει διάφορα μονοπάτια. Κάπου ανάμεσα τοποθετήθηκαν το Living in Fear, το πρώτο και πλέον φωτεινό απόσπασμα από το νέο δίσκο, που παρόλα αυτά έκλεισε με ευθείες και καθόλου φλεγματικές πολιτικές αναφορές στο Brexit και η (κατά πολλούς) κορωνίδα του F.E.A.R., The New Kings.
Ένας Ηogarth αρκετά θεατρικός, κυνικός αλλά και συνάμα πειστικός (που δεν είναι πάντα δεδομένο για κανέναν) αποδίδει ένα από τα πλέον συναισθηματικά (και πολιτικά) φορτισμένα κομμάτια χωρίς υπερβολές, αλλά και τη μπάντα να ξεδίνει τεχνικά βγάζοντας τεράστιο όγκο στο ξέσπασμα του τελευταίου μέρους.
Από το New Kings στο αναπόφευκτο King η απόσταση που πρέπει να διανυθεί είναι πολύ μεγάλη, αλλά ευτυχώς το σχεδόν αναπόσπαστο μέλος κάθε εμφάνισης του γκρουπ αποδόθηκε παθιασμένα με ψηφιακές αναφορές στους ήρωες που φύγανε (και το 2016…) κάπως μαλακώνοντας τις δικές μου σταθερές προσωπικές εντάσεις κάθε φορά που το ακούω εις βάρος κάποιου άλλου (είναι τόσα πολλά…). Το Neverland παραδοσιακά θα κλείσει το βασικό σετ πριν τα encore, ίσως πιο απαλλαγμένο απ’ότι συνήθως από θεατρικότητα και κάπως πιο ευθύ.
Κάτι που χρίζει αναφοράς είναι η εναλλαγή ανάμεσα στα κομμάτια χρησιμοποιώντας σύντομα ιντερλούδια (κυρίως βασισμένα σε ατμοσφαιρικά περάσματα των Rothery και Kelly). Δε θυμάμαι να τα έχουν ξαναχρησιμοποιήσει στο παρελθόν αλλά μάλλον είναι πλέον απαραίτητα για τις ανάσες στον Hogarth.
Το προσωπικό στοίχημα για το Ocean Cloud στα encore το κέρδισα, έχοντας δει πολλές φορές τη μπάντα μα ποτέ αυτήν την σπαρακτική διήγηση.
Τελευταία έξοδος με το El Dorado, που παρά την κούραση (και λόγω της αφόρητης ζέστης!) και την αρχικά λανθασμένη απόπειρα συγχρονισμού, αποδόθηκε (και κυρίως ερμηνεύτηκε) φορτισμένα, παραληρηματικά, σχεδόν υποδειγματικά.
Κάπου ανάμεσα στα νεύματα για να σταματήσουν οι επευφημίες για να υπάρξει η απαραίτητη συνέχεια – ίσως και προσωπική συγκέντρωση, στις φορτισμένες εκτελέσεις, στη ζέστη, στα αιχμηρά σχόλια, στην ετεροχρονισμένη εκκίνηση του El Dorado, αγόμαστε και φερόμαστε από έναν ερμηνευτή που τεντώνει το σχοινί κοντά στα όρια της αντοχής και να πατάει εν γνώσει του σχεδόν πάνω σε όλες τις κόκκινες γραμμές, σαν να μην υπάρχει νέα εμφάνιση στο πρόγραμμα το επόμενη βράδυ. Σαν παλιό κρασί που οι τανίνες του αντί να μαλακώσουν, πήραν μία αντίθετη, απρόβλεπτη κατεύθυνση… Σαν να μην είναι τυχαίος ο στίχος: “I’m becoming harder to live with”…
Το δια ταύτα είναι μία εμφάνιση της μπάντας με αρκετές δόσεις συναισθηματισμού πάνω στον επαγγελματισμό στον οποίον μας έχουνε συνηθίσει, προφανώς και λόγω του νέου υλικού. Και παρά τον τεράστιο όγκο που χτίζει η υπόλοιπη μπάντα, τον μάλλον αλάνθαστο Rothery, τον Trewavas που έκανε πολύ δουλειά όχι μόνο στο μπάσο αλλά και στα φωνητικά, ο Η κλέβει την παράσταση, σε βαθμό πιο έντονο και προφανή από ποτέ με τεράστιο ερμηνευτικό βάθος.
Ακόμα και ο Kelly, που ομολογουμένως σηκώνει μουσικά το μεγαλύτερο βάρος του καινούριου άλμπουμ στις πλάτες του, έκανε όλη τη βρώμικη δουλειά χωρίς να διεκδικεί τις δάφνες του. Όπως και να’ ναι, έχουμε να κάνουμε με μία μπάντα ακόμα εξαιρετική ζωντανά, ένα απύθμενο ρεπερτόριο (αν και συνήθως εκτός weekends κλειδωμένο στη ντουλάπα), και ένα τεράστιο frontman ο οποίος, παρά τα χρόνια που περνούν, καταπίνει τον κάθε ανταγωνισμό και μάλλον καθιερώνεται ως ο απόλυτος ερμηνευτής αυτής της μουσικής σκηνής.
Εάν σας βγάλει ο δρόμος, μη χάσετε αυτή την περιοδεία. Ως αναμενόμενο, ξεκινά από απόλυτα στέρεο υπόβαθρο σαν το F.E.A.R., αλλά δε μένει εκεί και αναδεικνύει το άλμπουμ ακόμα περισσότερο.
Marillion setlist
1. The Invisible Man
2. Power
3. Sounds That Can’t Be Made
4. Fantastic Place
5. Living In FEAR
6. Sugar Mice
7. The New Kings : I. Fuck Everyone And Run
8. The New Kings : II. Russia’s Locked Doors
9. The New Kings : III. A Scary Sky
10. The New Kings : IV. Why’ s Nothing Ever True?
11. Easter
12. King
13. Neverland
ENCORE 1:
14. El Dorado : I. Long Shadowed Sun
15. El Dorado : II. The Gold
ENCORE 2:
16. Ocean Cloud
ENCORE 3:
17. El Dorado : I. Long Shadowed Sun
18. El Dorado: II. The Gold
19. El Dorado: III. Demolished Lives
20. El Dorado : IV. FEAR
21. El Dorado : V. The Grandchildren Of Apes
Κείμενο/ photos: Χρήστος Αμπατζής
599 
