Το παρόν project του άγνωστου (σε μένα τουλάχιστον), Shaun Vanek, με τη βοήθεια δυο φίλων στο rhythm section, αποτελεί μια παλαιάς σχολής thrash metal extravaganza.
Η βάση του ήχου είναι, όπως είναι φυσικό κι επόμενο, μπάντες όπως οι Motorhead και οι Venom. Στην εκτέλεσή τους, εντούτοις, ακούγονται σαν κάτι που γεννήθηκε κι αναπτύχθηκε στο Bay Area την δεκαετία του ‘80, κάτι ας πούμε σε πρώιμους Megadeth , Metallica, Exodus, Overkill κι ακόμη και Sodom στην άλλη μεριά του Ατλαντικού.
Κάποιοι από εσάς θα έχετε ήδη μπαρουτιάσει με την μνεία όλων αυτών των πρωτοκλασάτων metal ονομάτων από ξεχασμένες δεκαετίες και ότι θα ήταν το απαραίτητο συνοδευτικό για την μπίρα σας σε μεταλλάδικα. Αν προστεθεί και η επιτηδευμένα 80’s παραγωγή μπορώ να πω με άνεση ότι είναι σαν ταξίδι σε μεταλλική Disneyland για το μέσο δερματοφορεμένο μεταλλά φίλο.
Σε αυτό το σημείο και με το συμπάθειο κι όλας – τουτέστιν τις ευλογίες της αρχισυνταξίας- και, όπως έχει πει και ο φίλος Mike Patton ακούγοντας τους Wolfmother: “Τι διάολο; Τι χρονιά έχουμε;”. Ειλικρινά δεν μπορώ να αντιληφθώ όλην αυτήν την παρελθοντολαγνεία κι οπισθοδρόμηση που βιώνω τα τελευταία χρόνια με μπάντες όπως οι Toxic Holocaust και οι Municipal Waste και άλλοι πολλοί, που ακυρώνουν την ύπαρξη όλων των ανωτέρω και πολλών άλλων. Αυτό δείχνει έλλειψη εμπνεύσεως αφενός κι άρνηση ταύτισης με το παρόν και με την όποια πρόοδο.
Για να το κάνω πιο λιανά, είμαι διατεθειμένος να πληρώσω τις ψυχοθεραπείες όλων αυτών των ανόητων μπιρόβιων γιατί μια υδρογονοβόμβα δεν είναι αρκετή για να καθαρίσει το τοπίο. Thrash my ass.
944 
