-Βάλτε λίγο μέτσολ στην πληγή σας και θα γιάνει…
-Είστε σίγουρα γιατρός;
Γενικά βγάζω σπυριά όταν αντικρίζω τίτλους και θεματικές φιλικά προσκείμενες στην τρουίλα, ενώ κρατάω το μικρότερο δυνατό καλάθι όταν βρίσκομαι αντιμέτωπος με επικλήσεις στο συναίσθημα της μέτσολ κοινότητας.
Οι παλαίμαχοι Grave Digger πάντα έπαιζαν τίμια μπαλίτσα στο χώρο του τευτονικού heavy metal και με την επιμονή τους, κατάφεραν και γεύτηκαν (σχετικά) μεγάλη αναγνώριση στην Ευρώπη στα mid-90s. Από εκεί και πέρα, η πορεία τους είχε λογής σκαμπανεβάσματα, κυρίως λόγω της (εύλογης) προσπάθειάς τους να επαναλάβουν τα δισκογραφικά τους peak.
Εν καιρώ φυσικά κατάλαβαν πως είχαν παγιδευτεί σε μια ηχητική μανιέρα, κάτι που τους είχε οδηγήσει σε συνθετικό τέλμα, με το πισωγύρισμα στις συνταγές της πρώτης περιόδου του group να αποτελεί τη μόνη (;) διέξοδο.
Το προ διετίας “Return of the Reaper” έκανε απόλυτα σαφές το παραπάνω κι έδειξε περίτρανα πως το σχήμα ήθελε να ξεφύγει από την επική αύρα που είχε υιοθετήσει από το 1996 και μετά, ενώ η συλλογή “Exhumation (The Early Years)”, επιστέγασε το φλερτ της μπάντας με τον πρώιμο ήχο της.
Το εναρκτήριο “Healed By Metal” είναι ένα mid tempo κομμάτι, βγαλμένο από τα ‘80s και σίγουρα δεν εντυπωσίασε τον γράφοντα, ο οποίος ξεκίνησε να ακονίζει το παρελθοντολάγνο φτυάρι του.
Το speedάτο “When Night Falls” όμως που ακολουθεί, αφήνει άριστες εντυπώσεις, κερδίζοντας τους χαμένους πόντους από το πρώτο τραγούδι. Το ξεκάθαρα Priest-ικό “Lawbreaker” συνεχίζει τα γκάζια, ενώ στο ίδιο -παλαιομοδίτικο- κλίμα, συνεχίζει το “Free Forever” το οποίο θαρρώ θα λειτουργήσει εξαιρετικά στις συναυλίες της μπάντας. Στο “Call For War”, το συγκρότημα θυμάται το πολεμοχαρές πνεύμα του, έτσι όπως το γνωρίσαμε στο “Tunes of War” κι αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι.
Στην πορεία έχουμε το “Ten Commandments of Metal” και πέραν μιας ακόμη σύνθεσης με τη λέξη “μέτσολ” στον τίτλο, έχουμε να κάνουμε με ένα καθόλα ευχάριστο συναυλιακό άσμα, οπότε όλα καλά κι ας μη φοράω δερμάτινα και καρφιά. Δίκασο και βλοσυρό το “The Hangman’s Eye”, κιθαριστικό και χορταστικό το “Kill Ritual”, uptempo και ίσως αχρείαστο το “Hallelujah”. Η αυλαία κλείνει με το “Laughing With the Dead”, το οποίο κατεβάζει τις ανεβασμένες ταχύτητες κι έχεις μια εσάνς από το album “Ballads of a Hangman”.
Το κύριο χαρακτηριστικό του “Healed By Metal” είναι πως τα περισσότερα τραγούδια του έχουν γραφτεί για να παιχτούν live, κάτι στο οποίο συντελεί η πολύ καλή και καθαρή παραγωγή, όπως και η διάθεση του σχήματος στο να επαναφέρει τα sing-a-long στοιχεία στα refrain του. Παράλληλα, η εμμονή στην παρελθοντολαγνεία έχει μετριαστεί και το συγκρότημα παρουσιάζεται πιο “σίγουρο” στα πατήματά του, συνδυάζοντας σωστά τις μουσικές διακυμάνσεις της 36χρονης καριέρας τους.
Για τον γράφοντα, σίγουρα καλύτερο από το “Return of the Reaper” και σίγουρα αρτιότερο από το “Clash of the Gods” του 2012. Τελικά το λέει ακόμη η καρδούλα τους και παρά τον ατυχή τίτλο, οι Grave Digger κυκλοφορούν έναν αξιολογότατο δίσκο που θα κουνήσει ευχάριστα την κεφάλα των φίλων της τευτονικής σκηνής.
1066 
