Είχα μεγάλη ανυπομονησία για το συγκεκριμένο live. Μπροστά μου θα είχα την ευκαιρία να δω για πρώτη φορά μια από τις πιο cult μπάντες του ευρωπαϊκού black metal.
Κι επειδή δεν είμαι από τους ανθρώπους που ψάχνονται με βιντεάκια από το youtube για να δουν live εμφανίσεις συγκροτημάτων, αλλά προτιμώ την πραγματική ζωντανή εμπειρία και την αίσθηση αμεσότητας, αυτή η νύχτα αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Για τον υπογράφοντα ήταν η πρώτη φορά στο MODU και δε μπορώ να μην αναφέρω το αρχικό σοκ από τη φορά της σκηνής που είναι κάπως πλάγια προς τον χώρο που βρίσκεται το κοινό. Περίεργη αίσθηση. Από εκεί και πέρα πολύ ωραίο club, με υψηλά στάνταρ εξυπηρέτησης (μέχρι και σερβιτόρα είχε καθόλη τη διάρκεια του live που πηγαινοερχόταν) και πολύ καλό ήχο.
Πρώτοι στην σκηνή ανέβηκαν οι Αθηναίοι Impure Worship. Ένα group που ηχογραφεί από το 2010 κυκλοφορώντας demo και ep χωρίς να μας έχει δώσει ακόμα μια ολοκληρωμένη δουλειά.
Το παραδοσιακό και βίαιο black metal τους, ήταν ιδανικό για να βάλει τον κόσμο στο κλίμα της συναυλίας. Δεν έδειξαν να επηρεάζονται καθόλου από τις ανύπαρκτες αντιδράσεις του κοινού και για 35’-40’ που έπαιξαν έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους.
Με το club να έχει αρχίσει να γεμίζει, στην σκηνή ανέβηκαν οι σαφώς πιο μπαρουτοκαπνισμένοι Dodsferd. Οι έτεροι Αθηναίοι του lineup έχουν μια σωρεία κυκλοφοριών στο παλμαρέ τους και πραγματικά τι να πρωτοπαίξεις σε χρόνο μικρότερο της μιας ώρας;
Προτίμησαν να δώσουν ένα λυσσαλέο μαυρομεταλλικό show, αφήνοντας στην άκρη τις πιο “ατμοσφαιρικές”, suicidal στιγμές τους. Ο ήχος βοήθησε κι αυτούς (όπως και όλα τα group της βραδιάς) και τελικά πραγματοποίησαν μια εμφάνιση με θετικό πρόσημο.
Η ώρα είχε φτάσει για τους υψηλούς προσκεκλημένους, Archgoat. Με χαρακτηριστική καθυστέρηση λόγω στησίματος του drum kit κι ενός mini sound check η αιματοβαμμένη τριάδα ανέβηκε στη σκηνή κι άρχισε να φτύνει βλασφήμια… Βλασφήμια και… τουπέ. Ναι, είχαν μια χαρά ήχο, ναι είχαν τρομερή απόδοση, ναι ήταν και οι τρείς “μέσα” στο live κι έσκισαν μουσικά. Ναι, ακούσαμε ύμνους όπως τα “Cunts and Darkness”, “Lord of the Void”, “Grand Luciferian Theophany” και “The Apocalyptic Triumphator”.
Αλλά γιατί ρε παιδιά το σκηνικό με το τσιγάρο στη σκηνή; Για να δούμε ότι βγαίνουν τα growls και η γόπα δεν πάει πουθενά; Όταν κάποτε το φούντωνε ο Weikath στα live των Helloween (που στην τελική κιθάρα έπαιζε) γέλαγε ο κάθε πικραμένος. Το underground δεν αρκεί να λέγεται, πρέπει και να φαίνεται.
Στη τελική με 45’ setlist (άντε να το χωνέψω λόγω της ιδιαιτερότητας της μουσικής) κάνε λίγο υπομονή και θα το κάνεις και το τσιγάρο σου. Δε ξέρω αν τους αδικώ, μπορεί να μην ισχύει τίποτα, μπορεί απλά να το είχα αλλιώς στο μυαλό μου. Αλλά η αίσθηση που πήρα ήταν σαν να έβλεπα μπροστά μου rock stars και όχι μια underground black metal μπάντα. Στα 40’ οι Archgoat κατέβηκαν από τη σκηνή, το κοινό δεν πήγε πουθενά και απαίτησε κάτι ακόμα. Δυο τελευταία τραγούδια για encore και καληνύχτα σας.
Όταν είχε τελειώσει το live των Inquisition πριν καμιά εικοσαριά μέρες, είχα γράψει ότι έρχονται πολλά live στον ακραίο ήχο και με τέτοια εμφάνιση ανεβαίνει το μέτρο σύγκρισης επικίνδυνα. Μάλλον έπεσα θύμα των προσδοκιών μου.
photos: Αποστόλης Καλλιακμάνης
698 
