Το γεγονός του Χειμώνα για τους οπαδούς της κλασικής ροκ (και blues) σκηνής και του ιδιαιτέρως αγαπητού στα μέρη μας Rory Gallagher είχε φτάσει.
Οι θρυλικοί “φίλοι” του (Band of Friends) με τους εξαιρετικούς Έλληνες Blues Wire, τίμησαν για ακόμη μια φορά τη μνήμη του Ιρλανδού βιρτουόζου και bluesman στο ιστορικό Κύτταρο στο κέντρο της Αθήνας.
Ο χώρος είχε κατακλυστεί, κατά τις 10 παρά τέταρτο που έφτασα, από πολλές φυλές ροκάδων (με μέσο όρο ηλικίας που ξεπερνούσε τα 50, αλλά κι η παρουσία νεότερων ήταν ιδιαίτερα δυναμική) και προμηνυόταν, αυτό που είχαν επισημάνει και οι διοργανωτές, δηλαδή ένα sold out event, που αποδείχτηκε over-sold, αφού εντός του Κυττάρου γινόταν το αδιαχώρητο. Ένας γολγοθάς για ένα ποτήρι μπίρα, Οδύσσεια για να φτάσει κάποιος στην τουαλέτα. Όμως κανένας δεν πτοήθηκε, αφού η μουσική και η διάθεση που υπήρχε, αποζημίωσε θεωρώ άπαντες.
Οι Blues Wire έκαναν την εμφάνιση του κατά τις 10 και τέταρτο. Τα σταθερά μέλη Ηλίας Ζαϊκος (κιθάρα / Φωνή) και Σωτήρης Ζήσης (Μπάσο), με τη Νίκη Γουρζουλίδου (Τύμπανα) να τους συνοδεύει το τελευταίο διάστημα, κατάφεραν να δημιουργήσουν το ιδανικό opening για μια τέτοια βραδιά. Μας μετέφεραν με τη δεξιοτεχνία τους και τη μοναδική χημεία τους επι σκηνής από τα ηλεκτρισμένα Blues του Σικάγο ως τα Boogie του Μισισιπή και της Γηραιάς Αλβιώνας με μοναδικό τρόπο.
Όχι μόνο κράτησαν το κοινό αποσβολωμένο με τις τεχνικές τους δεξιότητες, αλλά και 2 ώρες ακόμα να έπαιζαν δε θα είχαμε κανένα πρόβλημα, αν δεν υπήρχε η έντονη προσμονή για το McAvoy και την παρέα του. Με τραγούδια που τους καταξίωσαν όπως τα “Same old blues” και “Bulldog Boogie”, αλλά και επιτυχημένες διασκευές όπως το Locomotive Breath και εκπληκτικές βιωματικές συνθέσεις σαν το “Breznica” (που όπως εξομολογήθηκε ο Ζάικος, είναι εμπνευσμένο από την ιδιαίτερη πατρίδα του τη Φλώρινα – ένα εξαιρετικό κράμα Blues τζαμαρίσματος με μια αίσθηση hard rock ψυχεδέλειας πατώντας σε βορειο-ελλαδίτικούς παραδοσιακούς δρόμους), όχι μόνο επιβεβαίωσαν τη φήμη τους ως η καλύτερη εγχώρια Blues μπάντα, αλλά κάθε τους εμφάνιση, τους κατατάσσει αξιωματικά στο πάνθεων της Ευρωπαϊκής blues σκηνής. Ανέμενα να διασκευάσουν κάτι από Rory Gallagher (μιας και η συναυλία ήταν προς τιμή του), αλλά δε μου έκαναν το χατίρι.
Ένα μεγάλο κενό μέχρι να σεταριστεί ο ήχος, να γίνουν κάποιες ανακοινώσεις από τους διοργανωτές για επερχόμενα Live (στις 14 Γενάρη για ένα εξαιρετικό tribute band των Zeppelin), πέρασαν τουλάχιστον 3 τέταρτα ώσπου το ρολόι να χτυπήσει 12 και το τρίο των “Band of Friends” (Gerry McAvoy στο μπάσο,Ted McKenna στα τύμπανα και M. Scherpenzeel) να εμφανιστούν επί σκηνής κάτω από τις επευφημίες των ανυπόμονων φίλων τους.
Αυτό που ακολούθησε ήταν μοναδικό. Οι πεντατονικές πήραν φωτιά, τα bass slicks με τα τύμπανα των θρυλικών συνοδοιπόρων του Rory δονούσαν σε τέτοιο βαθμό το Κύτταρο, που το κοινό ακολουθούσε σε ένα ατελείωτο παραλήρημα με χειροκροτήματα, τραγούδι σε κάθε αλλαγή και κάθε στίχο του αγαπημένου Ιρλανδού βιρτουόζου που συνεχίζει να γαλουχεί γενιές με τις μουσικές του. Ο M. Scherpenzeel, ένα ατόφιο κιθαριστικό ταλέντο, εκτέλεσε αψεγάδιαστα τις πιο γνωστές επιτυχίες του Rory Gallagher κι επίσης ήταν πολύ κοντά φωνητικά, χωρίς να τον μιμείται, αλλά να πετυχαίνει το ιρλανδικό ιδίωμα, παρότι Ολλανδός στην καταγωγή.
Για δυο ώρες μέσα σε ένα Κύτταρο “πίτα” από κόσμο (αδυνατούσα να κρατήσω ευδιάκριτες σημειώσεις στο κινητό), εκτέλεσαν άψογα ανάμεσα σε άλλα τα “Do you read me”, “Moonchild”, “Follow me”, “I wonder who” (Gallaher-ικότατη διασκευή στον ύμνο του Muddy Waters), “Homeland” (τραγούδι από το νέο album των “Band of Friends” – “Repeat After Me”, με πολλά southern rock στοιχεία), “A Million Miles Away”, “ Tattoo’d Lady”, “Bad Penny”, “Shadow Play”, για να κλείσουν μέσα σε αποθέωση με το ανεπανάληπτο “Bullfrog Blues”.
Η επικοινωνία τους με το (αγαπημένο τους) ελληνικό κοινό ήταν άψογη και πέρα από το γεγονός ότι έχουμε να κάνουμε με ζωντανούς θρύλους κι εξαιρετικούς μουσικούς, έδειξαν να ευχαριστιούνται κάθε στιγμή, να βιώνουν το συναίσθημα του κόσμου για τον ανυπέρβλητο Rory Gallagher, αποτυπώνοντας κάτι παραπάνω από επαγγελματικά τις συνθέσεις του επί σκηνής, οι οποίες ήταν ένα κράμα των στουντιακών και live εκτελέσεων του Ιρλανδού bluesman.
Τέτοιες γιορτές της μουσικής, αναμφισβήτητα είναι κράχτης για το κοινό, αλλά παράλληλα θα πρέπει οι διοργανωτές να έχουν κατά νου ότι το να κόβουν πολλά παραπάνω εισιτήρια από τη φέρουσα ικανότητα του χώρου, ίσως αποτελέσει τροχοπέδη για μελλοντικές εκδηλώσεις και προσέλευση.
Photos: Ανδρέας Πανόπουλος
721 
