Οι αθηναίοι heavy metallers Illusory επανέρχονται τρία χρόνια μετά το debut τους “The Ivory Tower” με το νέο album τους “Polysyllabic”.
Οι Illusory κινούνται στα χνάρια του καθαρού heavy metal, συγγενεύοντας με μπάντες όπως οι σύγχρονοι Accept αλλά και με λοξές ματιές προς τον αμερικανικό ήχο του ιδιώματος, σε μπάντες όπως οι Queensryche, οι Sanctuary ή και οι Jag Panzer.
Καλές κιθαριστικές ιδέες από τους Γιώργο Παπαντώνη / Γρηγόρη Μπάκο, με ωραία μελωδικά solos και σχετική αυθεντικότητα στη riffολογία τους, διακριτική αν και έξοχη χρήση keyboards από τον Γιώργο Κωνσταντακέλο και πάρα πολύ καλό ρυθμικό δίδυμο από τους Νικήτα Δάνο (μπάσο) και Κώστα Κούλη (drums). Ο δε Dee Θεοδώρου, διαθέτει μια εξαιρετική φωνή η οποία μου έφερε στο νου κυρίως τον Tobias Sammet των Edguy / Avantasia, έχοντας καλή χροιά και προφορά αποδίδοντας τους στίχους του.
Το υλικό του “Polysyllabic” συνθετικά είναι επαρκές και μου άρεσαν πολλές στιγμές στο album. Κομμάτια όπως το “Insangel”, το intro “In The Beginning…”, το “Dreamshade”, τα πολύ καλά “Odd-Y-Sea” και “The Eyes Of Hades” με τα πολύ όμορφα solos και την prog υφή τους, το επικών διαθέσεων “Last Fallen Angel” και τα Acceptικά “One Sad Moment Of Existence” και “System’s Decay”. Τα μέλη δείχνουν διαβασμένα αλλά νομίζω η αδυναμία του δεύτερου album των Illusory εντοπίζεται σε τεχνικά ζητήματα και δη, στο θέμα του ήχου.
Η παραγωγή ακούγεται μουντή, συμπιεσμένη αν και λιτή και θεωρώ ότι δεν εξυπηρετεί τις συνθετικές απαιτήσεις. Τα πάντα είναι καλοπαιγμένα, η μπάντα έχει πολλά ενδιαφέροντα να πει με το heavy metal της αλλά το υλικό ακούγεται υπέρ του δέοντος στουντιακό (επαναλαμβάνω, είναι τεχνικό ζήτημα, άρα budget και τη σήμερον στο Ελλάντα μας είναι απολύτως κατανοητές οι αιτίες αυτών των ζητημάτων). Είμαι σίγουρος ότι στη live δραστηριότητά τους ηχούν πολύ καλύτερα και είναι το μόνο σημείο που επισημαίνω στα παιδιά.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα λιγότερο από ένα αξιόλογο και ενδιαφέρον album που σε έναν μέσο metaller έχει αρκετά να δώσει. Δεν υπάρχει κάτι επαναστατικό ή κάτι που δεν έχει ξανακουστεί, αλλά προσωπικά πέρασα ευχάριστα ακούγοντας τη δουλειά των Illusory. Από εκεί και πέρα όμως η μπάντα πρέπει να βελτιώσει την ηχητική παρουσίαση του υλικού της γιατί σε σύγκριση με άλλες εγχώριες φετινές παραγωγές (θα μπορούσα να αναφέρω ενδεικτικά τις δουλειές των Endomain, των Diviner ή των The Silent Rage) υστερεί εμφανώς. Ταλέντο υπάρχει και είναι έκδηλο, οι μουσικοί που στελεχώνουν τους Illusory έχουν πολλές αρετές κι εύχομαι να επανέλθουν σύντομα σφοδρότεροι. Θετικό το πρόσημο πάντως.
650 
