Η αλήθεια είναι ότι οι Need με το προ τριετίας “Orvam” έθεσαν τον πήχη ψηλά.
Σπουδαίος δίσκος, άξια κάθε θετικού σχολίου δουλειά η οποία αύξησε δικαιολογημένα την ήδη υψηλή δημοτικότητα της μπάντας στο progressive κύκλωμα.
Κάποια στιγμή, ο κύκλος του “Orvam” θα έκλεινε για να ξανανοίξει κάποιο άλλο, νέο κεφάλαιο σ’ αυτήν τη θαυμάσια καλλιτεχνική πορεία των Αθηναίων. Το πλήρωμα του χρόνου λοιπόν έφτασε και οι Need έχουν έτοιμη τη νέα τους δημιουργία η οποία θα κυκλοφορήσει στις αρχές του 2017.
Το ολόφρεσκο “Hegaiamas: A Song for Freedom” λοιπόν, βρίσκει το σχήμα σε εξαιρετική φόρμα. Ο χαρακτήρας της μουσικής δεν έχει αλλάξει, η μπάντα συνεχίζει να δρα στον χώρο του πληθωρικού progressive metal.
Οι συνιστώσες του “Hegaiamas…” είναι δυο: ο λυρισμός και η δύναμη με την οποία παρουσιάζεται αυτός. Σπουδαία απόδοση από τον Ravaya, με ογκώδεις riffοσειρές τεχνικότατης φύσεως, μελωδικότατα licks και solos τα οποία συμπλέκονται άριστα με τα ατμοσφαιρικά keyboards του Anthony και σε συνδυασμό με το καταπληκτικό ρυθμικό δίδυμο των Βίκτωρα (μπάσο) και Στέλιου (drums) δίνουν ένα αριστουργηματικό αποτέλεσμα. Ο δε Jon, διαθέτει σπουδαία φωνή (πέρα από τις μικροαδυναμίες που οφείλονται στη μη αγγλόφωνη καταγωγή), είναι εκφραστικότατος και συμβάλλει κατά πολύ στο τελικό αποτέλεσμα με τη δυναμική ερμηνεία του.
Το προοδευτικό metal των Need είναι πολυσχιδές και η αφομοίωση των διαφόρων επιρροών μέσα στο προσωπικό ύφος της μπάντας είναι πλήρης. Ένιωσα αρκετές φορές τους Fates Warning, σε κομμάτια όπως τα θαυμάσια “Alltribe” και “Rememory” (το οποίο οι Need στόλισαν με ένα εξαιρετικό video clip που προσωπικά θεωρώ ότι γράφει ιστορία εικαστικώς) αλλά οι αμερικανοί είναι απλά ένα από τα πολλά στιλιστικά πρόσωπα που κρύβει μέσα της η μουσική των progsters.
Mου ήρθαν στο νου οι Leprous στα βαρύτατα “Therianthrope” (εντυπωσιακό τραγούδι, prog με όλη την έννοια του όρου, από τις post rockίζουσες κιθάρες, τα growls του Jon – θα τον ήθελα σε μια melo death (!) μπάντα – μέχρι και τον “μηχανικό” επίλογό του), οι Dream Theater στo εξαιρετικό “Riverthane” με το πανέμορφο ρεφρέν και τον σπουδαίο επίλογό του, όπως επίσης και οι Nevermore στο “Tilikum” (με τη συμμετοχή της Σαπφούς Σταυρίδου στα φωνητικά), άλλη μια βαρειά σύνθεση πλήρους προοδευτικής αισθητικής.
Στο “Orvam” υπήρχε το “Hotel Oniro” το οποίο με είχε τσακίσει (και συνεχίζει να το κάνει κάθε φορά που πέφτει στην playlist μου), στο “Hegaiamas…” τον ρόλο αυτόν τον έχει το “Iota”, ένα εκπληκτικό minimal / ambient δοκίμιο τέχνης, θεατρικά αποδιδόμενο από πραγματικούς ηθοποιούς οι οποίοι ερμηνεύουν έναν διάλογο που οδηγεί στο σκέλος του “a song of freedom” και είναι μάλλον η επιτομή, το συνθετικό “κέντρο” του νέου album, λειτουργώντας ως εισαγωγή του ομώνυμου track, του οποίου το intro μου δημιούργησε ηπειρώτικους συνειρμούς (έχει επισκεφθεί ο Petrucci το Μέτσοβο;) και το θεωρώ ως την πιο prog στιγμή που έχω ακούσει ποτέ από τους Need.
Η παραγωγή, δια χειρός της ίδιας της μπάντας σε συνεργασία με τον Έκτορα Τσολάκη (hd factory), είναι με μια λέξη τέλεια, με σοφή χρήση των διάφορων εφέ, με αποτέλεσμα έναν ολοκάθαρο, διαυγή και ατμοσφαιρικότατο ήχο. Γενικά, η δουλειά είναι αξιοπρεπέστατη και δεν υστερεί σε σύγκριση με τους φημισμένους μέντορες αυτού του ταλαιπωρημένου είδους σε κανέναν τομέα όπως η έμπνευση, η εκτελεστική επάρκεια και η συνθετική ικανότητα. Αντιθέτως, το υλικό είναι επαρκές τεκμήριο που δείχνει ότι οι Need ίσως και να τους ξεπερνούν.
Συμπερασματικώς: Δύσκολο album, θέλει αρκετές αυτιές για να μπεις στο πνεύμα αλλά όταν το νιώσεις θα αποζημιωθείς πολλαπλά. Είναι δουλεμένο στην εντέλεια, πλήρως επαγγελματικό, καλαίσθητο (έξοχο το artwork του Νίκου “eyejacker” Παναγιωτόπουλου) και δε νομίζω prog ακροατής να απογοητευθεί. Για τους ίδιους τους Need θεωρώ ότι αποτελεί το λογικότερο εξελικτικό βήμα στην πορεία τους διατηρώντας τα ποιοτικά τους επίπεδα σε πολύ υψηλή στάθμη. Τους εύχομαι κάθε επιτυχία, το “Hegaiamas: A Song For Freedom” είναι ένας μεγάλος δίσκος, μιας ελιτιστικής μπάντας.
904 
