Εναλλακτική επικεφαλίδα: “Οικογενειακή υπόθεση”.
Μετά από 6 χρόνια, οι Fatso Jetson επανέρχονται για έβδομη φορά με το album “Idle Hands”.
Ο εμβληματικός Mario Lalli ξεκίνησε το ταξίδι του με τους Fatso Jetson το 1994 και αν και δεν έλαβε ποτέ την εμπορική αναγνώριση των συνοδοιπόρων Kyuss και Queens of the Stone Age, ηθικά έχει αναγνωριστεί ως μια από τις μεγάλες φυσιογνωμίες του desert rock.
Πλέον με τον 18χρονο γιο του, Dino, στη δεύτερη κιθάρα, τον ξάδερφο του Larry στο μπάσο (στα live αντικαθίσταται από τον παραγωγό του δίσκου Mathias Schneeberger) και στα τύμπανα τον Tony Tornay, επιστρέφει στα μουσικά δρώμενα με ένα όμορφο δείγμα δουλειάς.
Ο ήχος των Fatso δεν είναι μια ξεπατικοτούρα των δύο άλλων προαναφερθέντων (πώς άλλωστε, αφού οριακά προϋπήρχαν) και θα πρέπει να μελετηθεί από τους λάτρεις του stoner. Επηρεασμένοι από πιο αλλόκοτους ήρωες σαν τους Melvins, με ελαφρά noise αισθητική προσφέρουν τη δική τους εξήγηση για τον heavy rock ήχο.
Από τα παρανοϊκά riff των “Wire wheels and robots” και “Portuguese Dreams” (άκουσα και κάτι Biafra-ικά φωνητικά κόλπα) ως τα πιο βατά “Royal Family”, “Nervous Eater”, οι Fatso Jetson κάνουν κατάθεση ψυχής και σε όποιον αρέσουν. Δεν είναι ο δίσκος με τα hits που θα πουλήσεις μούρη παίζοντας δυνατά, ούτε είναι απύθμενα ψαγμένος για να το παίξεις κουλτούρα, ούτε δίσκος που δεν προσπαθεί να πείσει το MTV για airplay και τους προοδευτικάριους για ποιότητα. Με κάλυψαν εμένα. Για σένα δεν βάζω και το χέρι μου στη φωτιά!
Δεν θα Lalli – σεις, μα θα σε ικανοποιήσει!
585 
