Ο υπογράφων εισήλθε στο Gagarin περί τις 20:15 με το άγχος ότι δε θα βρει μια στρατηγική κι άνετη θέση για να παρακολουθήσει τους Καλιφορνέζους.
Για το λόγο αυτό (και ως γνήσιος συνταξιούχος), έπιασε μια θεσούλα στον εξώστη, μακριά από τεντιμπόηδες που επιδίδονται σε mosh.
Από τη θέση εκείνη παρακολούθησε, ωσάν άλλος Ρωμαίος Αυτοκράτωρ, το κουιντέτο των Αθηναίων Karma Violens. Η μπάντα είναι αρκετά δυνατή, καθώς θυμίζει τις αγριεμένες περιόδους σουηδικών metal μπαντών, όπως οι At The Gates στα πρώιμα στάδια τους. Είναι επαγγελματίες, όπως φαίνεται τόσο από το μεταξύ τους δέσιμο και την άνεσή τους επί σκηνής, όσο κι από τον καθαρότατο ήχο τους, αν και λίγο στριμωγμένοι έτσι όπως είναι στημένοι στην σκηνή. Ο τραγουδιστής τους, Μάριος, δείχνει αρκετά επιβλητικός κι η φωνή του απτόητη, τόσο στα βαθιά όσο και στα πιο death metal περάσματα. Το παράγγελμα για wall of death ήταν κάπως ατυχές, αλλά διασκεδαστικό εκ του αποτελέσματος.
Κι εκεί που λες είμαι άνετος, εμφανίζεται η παρέα σου και σου λέει: “Τι; Δε θα πάμε μπροστά;”. Ο υπογράφων σκέφτηκε: “Δε γαμιέται; Μια φορά το (ξανα)ζεις”. Έτσι παρακολουθήσαμε το σετ του κουαρτέτου από την Καλλιθέα, Convixion, σε απόσταση λίγων μέτρων από την σκηνή. Ο ήχος τους είναι πιο παραδοσιακά metal κι ο τραγουδιστής δείχνει να έχει μία εμμονή με τη λέξη “metal”, πράγμα που τον κάνει να ακούγεται σαν τον Joey DeMaio ορισμένες φορές. Ο ήχος προσεγγίζει αυτόν των Tankard και γενικότερα την κεντροευρωπαϊκή έκφανση του thrash , αποτίνοντας , εντούτοις, κι ένα φόρο τιμής στους Καναδούς Exciter.
Περί τις δέκα παρά το κουιντέτο των Testament ανοίγει το set του με το “Brotherhood of the Snake”, από τον φρεσκότατο ομώνυμο δίσκο. Ομολογουμένως, το blastbeat του Hoglan ακούγεται λίγο περίεργο από ηχητικής απόψεως, αλλά, κατά τα άλλα, ο ήχος είναι αρκετά ευκρινής, ώστε να ακούω όλα τα όργανα σε κάποιο βαθμό. Το εντυπωσιακότερο βέβαια, είναι η -τρομακτική σχεδόν- φυσιογνωμία και ερμηνεία του Chuck Billy, ο οποίος βρυχάται ασταμάτητα σαν νταλίκα, παίζοντας παράλληλα air guitar με ένα υβρίδιο stand μικροφώνου και παιδικού φωτόσπαθου, σαν να μην έχουν περάσει από πάνω του ούτε τα 54 χρόνια ζωής, ούτε η επάρατη νόσος.
Εντούτοις, όλη η μπάντα αποδίδει τα μάλα εκτελώντας με χαρακτηριστική άνεση παλιά και νέα τραγούδια, με τον μικροσκοπικό Peterson να είναι αεικίνητος και τον Skolnick, ως γνήσιο καλλιτέχνη, να ξεχνιέται συχνά-πυκνά. Όπως είναι φυσικό, λόγω της καταγωγής του Billy, γίνεται μνεία στον αγώνα των γηγενών Αμερικάνων στο Standing Rock της Dakota, ενώ ακολουθούν ερωτήσεις για τις jukebox προτιμήσεις του κοινού. Προτιμούνται αρκετά κομμάτια από το δεύτερο άλμπουμ της μπάντας, πράγμα που προκαλεί ακραίο crowdsurfing, σε σημείο που η ασφάλεια του μαγαζιού βγάζει κάποιον καροτσάκι από το χώρο.
Ο Billy λέει ότι έρχονται ανεξάρτητα της περιοδείας τους με τους Amon Amarth για να τιμήσουν τους Έλληνες οπαδούς και υπόσχονται να επανέλθουν το 2017. Γύρω στις 11 και οι Testament δίνουν τη χαριστική βολή με μια τραβηγμένη εκτέλεση του “Formation of Damnation”. Δεν ξέρω ποιος είπε πρώτη φορά τη λέξη “Testallica”, αλλά είναι μεγάλος μαλάκας.
Εν κατακλείδι ευχαριστούμε και την τυπικότατη στις υποχρεώσεις της διοργανώτρια για την ευγενή της πρόσκληση σε αυτήν τη χοροεσπερίδα.
687 
