Η Σίσσυ Ραδά, είναι μόνιμη κάτοικος Βερολίνου και γεννημένη στην Αθήνα με κάμποσες περγαμηνές στη θεωρία της μουσικής, με κύριο αντικείμενο της την άρπα.
Έχει κάποιες συνεργασίες με φιλαρμονικές , αλλά και με μικρότερα σχήματα και σόλο καλλιτέχνες και το σίγουρο είναι ότι από όσα φαίνονται στο profile της στο FB είναι αρκετά μεγάλο troll.
Το “Pragma” είναι η δεύτερη κατά σειρά κυκλοφορία της, μετά από ένα split το 2013 και πρώτη ολοκληρωμένη για λογαριασμό της εκλεκτικής Inner Ear. Το ερώτημα δεν είναι αν μπορεί να παίξει Slayer στην άρπα, όπως πολύ συχνά βλέπουμε διάφορους επίδοξους πρωτοπόρους στο Youtube, αλλά η Sissi και το σχήμα της βρίσκουν μία χρυσή τομή ανάμεσα στην αμιγώς κλασικής παιδείας άρπα, και σε πιο συμβατικά όργανα και μέσα, όπως κιθάρες και programming. Εκ του αποτελέσματος, στο μυαλό έρχονται καλλιτέχνες όπως η εκκεντρική Bjork, αλλά κι από το roster της ίδιας της Inner Ear, όπως η Melentini, η Nalyssa Green, οι Tango With Lions.
Από την άλλη, τα πρώτα κομμάτια του δίσκου φέρνουν αρκετά στην παράνοια των Mr. Bungle, περιόδου “California”, αν λάβει κανείς υπόψη συνθέσεις, όπως “Macaroni and Tears” και “Sunday”, με το υποχθόνιο a-la Jamiroquai μπάσο. Τα τραγούδια κάπου στη μέση έχουν μια ελαφρά trip hop αίσθηση, ενώ κάπου προς το τέλος τα τρία ελληνόφωνα κομμάτια, θυμίζουν, αν μη τι άλλο, τον πειραματισμό της Λένα Πλάτωνος, με την οποία η Ραδά έχει συνεργαστεί. Ακόμη και η θεματολογία του δίσκου είναι αρκετά, έως υπέρμετρα, φιλοσοφημένη.
Εν κατακλείδι ,είναι πραγματικά αξιοθαύμαστο το με πόση άνεση συνδυάζεται ο ήχος της άρπας με λούπες κι οπερατικές φωνές. Πραγματικά αξιοπρόσεκτη κυκλοφορία.
666 
